Kanon Biblii.

Opracowała Ewa.

”

anon Biblii Hebrajskiej został uznany na synodzie w Jawne ( Jamni ), uznay! nie stworzony, bo kanon to praca Ducha Swiętego. Jeszcze słówko w temacie Septuaginty. Nie jest kanoniczna. Oprócz deuterokanonicznych ksiąg, zawiera też inne apokryfy, ponadto część ksiąg, zwłaszcza prorockich jest krótsza, część dłuższa niż w BH, większość to parafraza tekstu hebrajskiego. Słowem, to nie jest dosłowny przekład BH na grekę, warto mieć to na uwadze.

tutaj fragment mojej pracy, która kiedyś była zamieszczona w całości na Blogu.
Dodam, że moi nauczyciele ze szkoły biblijnej Berea, w tym Dariusz Czyszczoń ocenili ją celująco, mogę więc wnosić, że to co napisałam zgodne jest z prawdą:

Biblia to szczególna biblioteka zawierająca w sobie wiele ksiąg. Bibliotekę tę tworzą dwa zbiory: Stary i Nowy Testament. Ten pierwszy zawiera 39 ksiąg, spisanych pierwotnie po hebrajsku i aramejsku, drugi zaś 27 zapisanych w grece koine, co w sumie składa się na 66 kanonicznych ( tzn. uznanych ) ksiąg. Spisywane na przestrzeni 1550 lat, przez ponad 40 autorów, w trzech językach, na trzech kontynentach. Teksty te, pisane pod natchnieniem Boga, są święte dla wielkich religii monoteistycznych: judaizmu i chrześcijaństwa, oraz innych grup wyznaniowych. Są one również najważniejszym dziełem literackim, jakie kiedykolwiek widział świat.
Należy w tym miejscu zasygnalizować, że Kościół Rzymskokatolicki oraz Kościoły Prawosławne, idąc za Septuagintą ( LXX ), ( Septuaginta, to tłumaczenie Biblii z hebrajskiego na język grecki, powstałe w latach 250-100 p. n. e., a dokonane przez żydowskich uczonych w Aleksandrii. Przekład ten, czyniony na potrzeby Biblioteki Aleksandryjskiej, zawierał wszystkie dostępne pisma żydowskie, a nie tylko te, które uznawano za natchnione. ) poszerzyły Kanon Pisma Świętego o niektóre apokryfy Starego Testamentu, nazywając je księgami deuterokanonicznymi. Tym samym Stary Testament w ich przekładach zawiera dla KRK 46/47 ksiąg, dla prawosławia ksiąg 49.
Kanon rozpoznany przez autorytety świata żydowskiego na soborze w Jamni ( Jawne ), który miał miejsce około roku 90 n. e., usankcjonował Biblię Hebrajską w jej obecnym do dziś kształcie.
Żyjący na przełomie IV/V w n. e. Hieronim, potwierdził kanoniczność Biblii Hebrajskiej, nazywając apokryfami te księgi z Septuaginty, które w kanonie hebrajskim się nie pojawiają. Za tradycją ustaloną przez Hieronima poszedł świat protestancki, przyjmując Biblię Hebrajską za jedyny natchniony kanon Starego Testamentu.

Treści Nowego Przymierza, od początku, od chwili napełnienia świadków Jezusa Duchem Świętym, były głoszone słowem bądź dokumentem ( listem ).
Współcześni badacze są zgodni, że trwało to ok. 30 lat. Podobnie jak w przypadku Tanach, nastał moment, kiedy koniecznym okazało się ich spisanie, a w przypadku Listów skompletowanie i kopiowanie. Na podstawie wielu przesłanek, zarówno historycznych, jak i archeologicznych, bibliści w większości są zdania, że zarówno Ewangelie jak i Dzieje Apostolskie, powstały już w I w n. e.
Gdy w roku 313 cesarz Konstantyn uczynił chrześcijaństwo religią licita ( uznaną ), księgi Nowego Testamentu zaczęły być rozpowszechniane po całym imperium.

Kanon Nowego Testamentu, składający się z 27 ksiąg, został ostatecznie uznany za natchniony na synodach: w 393 n. e. W Hipponie, oraz w 397 n. e. i 419 n. e. w Kartaginie i do dzisiaj jest uznawany przez cały świat chrześcijański.

O ile skompletowanie pism Nowego Testamentu trwało dość krótko, to bardzo długa jest historia powstawania zbioru Ksiąg Starego Testamentu, czyli Starego Przymierza, który jest Biblią Hebrajską. Treść ta sama, jedynie układ ksiąg odmienny. Pismo Święte nie jest bowiem chronologiczne.

Tanach – Biblia Hebrajska, której kanon stanowi 24/22 księgi. Według żydowskiej tradycji Ezdrasz ( kapłan i skryba ) ok 450 lat p. n. e. zebrał i ułożył księgi Biblii Hebrajskiej, istniejącej w tej samej formie do dziś. Zanim do tego doszło, wieleset lat wcześniej powstawanie tradycji biblijnych rozpoczęło się od przekazów ustnych, ukrytych w Biblii Hebrajskiej. Można odnaleźć w niej szereg cech pierwotnej oralności. Wraz z rozwojem piśmiennictwa, z powstaniem elity piśmiennej, nastąpiło spisywanie wcześniejszych przekazów ustnych. Spisywanie zapoczątkowało twórczy rozwój literatury biblijnej. Teksty były zestawiane, uzupełniane i opracowywane. Dzięki temu mogły dotrwać do naszych czasów.
Teksty czy księgi biblijne, nie tylko były uzupełniane. Były również kopiowane. Mowa o tym już w Starym Testamencie ( por. Pwt 17,18 ).
Z biegiem czasu, poszczególne części Starego Testamentu stawały się zamkniętymi całościami, które dalej nie były już literacko poszerzane. Ten etap, nazywany kanonizacją, dał ostateczną postać tekstu. Od tego momentu księgi nie były już uaktualniane a jedynie komentowane, przy czym komentarze nie weszły w skład pism. Proces ujednolicania tradycji tekstowych ksiąg trwał od II do VII w n. e. W jego wyniku powstał tekst współgłoskowy późniejszego Tekstu Masoreckiego. Dopiero na początku II w n. e. społeczność żydowska posługiwała się jednym zbiorem ksiąg świętych, czego potwierdzenie znajdujemy w pismach Józefa Flawiusza.
Tak, w bardzo dużym skrócie, wygląda historia powstawania Biblii, która z chwilą kanonizacji tekstów, stała się niezmienną w swej treści.”

Opracowanie Ewy. Dziękuję w imię Jezusa.