„Słabość wybranych Bożych”

Zac Poonen

W 20. rozdziale 2 Księgi Kronik ukazano nam, jak możemy prowadzić działania wojenne wymierzone przeciwko szatanowi.

Czytamy tam o wielkim tłumie, który przybył, by zaatakować króla Jehoszafata, lecz on, stojąc w obliczu tak wielu nieprzyjaciół, postąpił właściwie. Sprawił, by cały naród judzki szukał Boga poprzez post i modlitwę. Następnie modlił się do Boga uznając ich słabość, lekkomyślność jak i wiarę. Mówił: „O Boże nasz! Izali ich nie będziesz sądził? W nasci zaiste nie masz żadnej mocy przeciw mnóstwu tak wielkiemu, które przyszło na nas, i nie wiemy, co czynić mamy, tylko ku tobie obracamy oczy nasze” (2 Krn 20:12, BG). Oto tajemnica w pełni skutecznej modlitwy – uznanie naszej słabości i głupoty oraz bezgraniczne zaufanie Bogu w tym, że On stoczy ten bój dla nas.

Jezus przedstawił „wybranych” (kościół) jako ubogą, bezradną wdowę, która musi zmierzyć się z potężnym wrogiem nie mając pomocy ze strony ludzi ani wystarczających środków do walki (Łk 18:1-7). Możemy polegać na Panu tylko wtedy, gdy w taki sposób uznajemy swoją słabość. Jedynie wtedy możemy postępować wiarą.

Bóg zsyła przekleństwo w postaci jałowości na tych, którzy opierają się na zasobach ludzkich. „Tak mówi Pan: Przeklęty mąż, który ufa w człowieku, i który pokłada ciało ramieniem swojem, a od Pana odstępuje serce jego. Albowiem stanie się jako wrzos na puszczy, który nie czuje, gdy co dobrego przychodzi, ale bywa na suchych miejscach na puszczy w ziemi słonej, i w której nikt nie mieszka” (Jer 17:5-6, BG).

Wielu jest stale pokonywanych przez grzech i przezwyciężonych przez szatana tylko dlatego, że są w sobie silni. Mają zdecydowane opinie o wszystkich i wszystkim, wypowiadają kąśliwe słowa i spieszno im, by oceniać innych. Bóg pozostawia takich wierzących samym sobie, a oni nigdy, przenigdy nie zostają triumfatorami.

Ci, którzy sprzeczają się i dysputują z pewnością nie są słabi ani bezsilni. Są mocni, toteż stanowią łatwe cele dla szatana, gdyż on zawsze wygrywa bitwę z tymi, którzy się sprzeczają. W taki sposób wygrał walkę z Ewą w Edenie. Nie wdawaj się zatem nigdy w spór ze swoim mężem lub żoną albo kimkolwiek innym, bo nigdy nie wygrasz. Tym, który wygra w takim przypadku będzie diabeł.

Ci, którzy biorą odwet na innych również udowadniają, że są ludźmi silnymi, zdolnymi do tego, by samemu radzić sobie ze swoimi problemami. Słaba wdowa musi błagać sędziego (Łk 18:2), ale nie ludzie silni. Oni walczą samemu!

Inni są silni, gdyż ich konta bankowe są duże, albo dlatego, że mogą ufać swoim pracodawcom, iż wiernie im zapłacą pierwszego dnia każdego miesiąca. Ich ufność nie jest pokładana w Bogu, lecz w człowieku. I tak też są oni jałowi. Bóg udziela pomocy dopiero wtedy, gdy kończą się nam zasoby. Jezus czekał, aż Łazarz umrze  – aż opuszczą go wszystkie jego siły – zanim przybył, by mu pomóc. On czeka nawet dziś, abyśmy dotarli do tego samego punktu zerowego.

Jehoszafat wyznał, że nie wiedział, co robić i jest to dobre wyznanie, ponieważ Bóg obiecał dać mądrość wszystkim tym, którzy uznają u siebie jej brak. Musimy jednak prosić o nią z wiarą: „A jeśli komuś z was brakuje mądrości, niech prosi Boga, który daje wszystkim obficie i bez wypominania, a będzie mu dana. Ale niech prosi z wiarą, bez powątpiewania. Kto bowiem wątpi, podobny jest do fali morskiej pędzonej przez wiatr i miotanej tu i tam. Człowiek taki niech nie myśli, że coś otrzyma od Pana” (Jk 1:5-7, UBG).

I to właśnie uczynił Jehoszafat. Nie uznał jedynie swej niemocy i braku mądrości, ale zakończył swoją modlitwę wyrazem absolutnego zaufania Bogu. Powiedział: „Ku tobie obracamy oczy nasze”. Innymi słowy mówił on Bogu: „Oczekujemy, iż będziesz działał w naszym imieniu”. I Bóg to uczynił!

Tłumaczył Jacko. Dziękuję w imię Jezusa.