„Świątynia Szatana otwiera w całej Ameryce sekcje, by ‘zwalczać chrześcijaństwo’”

To nie są żarty. Jesteśmy u progu jednej światowej religii, którą będzie lucyferianizm.

 

 

 

 

 

Geoffrey Grider

 

Od początku swojego istnienia licząca sto tysięcy członków Świątynia Szatana prowadzi bardzo aktywną kampanię, w ramach której domaga się większego rozdziału kościoła od państwa, sprzeciwiając się uprzywilejowanej pozycji chrześcijaństwa w rządzie.

 

„Nie toczymy bowiem walki przeciw krwi i ciału, ale przeciw zwierzchnościom, przeciw władzom, przeciw rządcom ciemności tego świata, przeciw duchowemu złu na wyżynach niebieskich. Dlatego weźcie pełną zbroję Bożą, abyście mogli przeciwstawić się w dzień zły, a wykonawszy wszystko, ostać się. (…) A przede wszystkim weźcie tarczę wiary, którą będziecie mogli zgasić wszystkie ogniste strzały złego.” (List do Efezjan 6:12-13, 16, UBG)

 

„Niech was nikt w żaden sposób nie zwodzi. Ten dzień bowiem nie nadejdzie, dopóki najpierw nie przyjdzie odstępstwo i nie objawi się człowiek grzechu, syn zatracenia.” (2 List do Tesaloniczan 2:3, UBG)

 

NOTA REDAKTORA: Podczas gdy kościół laodycejski nadal podąża swoją daremną ścieżką głoszenia bezskutecznej „ewangelii miłości” i szuka „błogosławieństwa” obiecanego mu przez szarlatanów pokroju Joela Osteena, Lou Engle’a, Ricka Warrena i Kennetha Copelanda, to Świątynia Szatana jest na fali wznoszącej. Nadchodzi przepowiedziana ciemność, jako że kościół Jezusa Chrystusa popada w coraz większe odstępstwo. Ta wojna jest prawdziwa, bitwa zażarta, a czasu na walkę jest mało, chrześcijanie!

 

„Czy rozwijający się w szybkim tempie ruch satanistyczny w sposób rzeczywisty wpływa na zmiany systemowe?” Joseph P. Laycock, The Conservation.com

 

Horror Roberta Eggersa „The Witch” był jednym z niespodziewanych hitów 2016 r. Złapał nawet drugi oddech od czasu swojej premiery 23 lutego. W pierwszy weekend kwietnia wyświetlono go na 666 ekranach w kraju, co wygenerowało dodatkowe 465 tys. dolarów.

 

Opowieść o purytańskiej rodzinie zwracającej się przeciwko sobie podczas próby wykorzenienia zła wiszącego nad ich farmą dała Eggersowi nagrodę za najlepszą reżyserię podczas festiwalu Sundance. I wystraszyła nawet mistrza horroru, Stephena Kinga.

 

Żadne z tych wyróżnień nie wywołało jednak tyle szumu, co lansowanie owego filmu przez Świątynię Szatana, satanistyczny ruch polityczny, który wyłonił się w 2013 r.

 

W grudniu Świątynia Szatana wraz ze studiem A24 rozpoczęły współpracę nad obejmującym cztery miasta tournée „Cykl sabatów”, składającym się z pokazów filmu, po których miały miejsce napędzane politycznie rytuały satanistyczne. Wyznaczonym celem „Cyklu sabatów” było wzbudzenie „rewolucji satanistycznej”.

 

Świątynia Szatana wierzy, iż rozdział kościoła od państwa stał się w chwili obecnej obiektem ataku ze strony radykalnych konserwatystów religijnych. Świątynia uważa również, że istnieje milcząca większość, która jest przeciwna temu programowi, aczkolwiek pozostaje zbyt zobojętniała, by cokolwiek z tym zrobić.

 

„Cykl sabatów” stanowił próbę zwiększenia politycznej świadomości podczas jazdy na plecach atrakcyjności filmu „The Witch”. To część większego modelu PR-owego, którego owa grupa używa od czasu swego powstania, a w którym to modelu rzeczy wstrząsających i zatrważających używa się celem przyciągnięcia uwagi mediów do celu satanistów.

 

Dla mnie jako badacza religii Świątynia Szatana jest fascynująca. Ich kampanie nie tylko budzą poważne wątpliwości co do pierwszej poprawki do Konstytucji USA oraz pluralizmu religijnego, ale również rzucają wyzwanie opinii publicznej, by przemyślała, co zalicza się do „religii”.

 

By dowiedzieć się więcej, wziąłem udział w „Cyklu sabatów” podczas jego przystanku w Austin i porozmawiałem z uczestnikami na temat ich poglądów religijnych i politycznych.

 

Ruch polityczny, religia, czy i to i to?

 

Sednem kampanii Świątyni Szatana są wykonywane z przymrużeniem oka „pokazy” mające na celu ukazanie tego, jak instytucje rządowe faworyzują chrześcijaństwo na sposoby, które nigdy nie byłyby tolerowane w przypadku innych religii.

 

Świątynia Szatana po raz pierwszy trafiła na czołówki gazet w 2013 r., kiedy zorganizowała zbiórkę we Florydzie rzekomo, by pogratulować gubernatorowi Rickowi Scottowi za przegłosowanie ustawy umożliwiającej studentom czytanie „inspirujących przekazów wedle własnego wyboru” na zgromadzeniach oraz wydarzeniach sportowych.

 

O ile Scott prawdopodobnie przewidział prawo pozwalające studentom wiary chrześcijańskiej na odmawianie publicznych modlitw oraz przeprowadzanie odczytów biblijnych, o tyle pod względem Konstytucji nie mogłoby ono określić jakiego rodzaju „inspirujące przekazy” byłyby dozwolone – w tym przekazy satanistyczne. Tak więc na zgromadzeniu pojawił się napis: „Ave Satan! Ave Rick Scott!”

 

To, czy Świątynia Szatana reprezentuje „prawdziwą” religię stanowi przedmiot debaty. Niektórzy członkowie uparcie jednak twierdzą, że podczas gdy ów ruch jest ateistyczny, to grupa, jak i inne religie, podziela jeden zbiór wartości, zainteresowań oraz symboli (takich jak Szatan jako symbol rebelii).

 

Religia to, czy nie, nikt nie może kwestionować powabu Świątyni Szatana, czy też szczerości, jeżeli chodzi o jej cele polityczne.

 

Organizacja ta posiada na dzień dzisiejszy 17 sekcji w Stanach Zjednoczonych i Europie i twierdzi, iż liczy około 100 000 członków – liczba ta oparta jest na wysokości sprzedaży kart członkowskich jak i różnorodnych form wsparcia poprzez internet.

 

Mistrzowie uwagi mediów

 

Sekcje Świątyni Szatana w całym kraju uruchomiły kampanie, w których domagają się takich samych praw religijnych i przywilejów, jakie przyznaje się chrześcijaństwu.

 

Obejmuje to stworzenie satanistycznych kolorowanek do dystrybucji w szkołach we Florydzie i Kolorado, próbach wystawienia satanistycznych „szopek bożonarodzeniowych” na terenach rządowych Florydy, Michiganu oraz Indiany, odmawianie modlitw do Szatana podczas licealnych rozgrywek piłkarskich w Seattle jak również żądania, by monumentowi z Dekalogiem w stolicy stanu Oklahoma towarzyszył monument przedstawiający Bafometa (bożka z głową kozła związanego z sabatami czarownic).

 

Akt przywrócenia wolności religijnej z 1993 r. ugruntował swobody religijne nakreślone w pierwszej poprawce do Konstytucji. Gdy Sąd Najwyższy ogłosił, iż ów akt odnosił się jedynie do rządu federalnego, a nie do poszczególnych stanów, wiele z nich uchwaliło swoje własne wersje tegoż aktu. Kilku uczestników kampanii Świątyni Szatana posłużyło się prawami, o których mowa w akcie przywrócenia wolności religijnej, by domagać się, by prawo do różnorodności religijnej obejmowało satanistów.

 

Przykładowo od roku 2014 Świątynia Szatana powołała się na prawa wynikające z ww. aktu w stanach Michigan i Missouri żądając wyłączenia ze względów religijnych spod prawa, zgodnie z którym ci, którzy dążą do dokonania aborcji muszą dokonać analizy istniejącej literatury lub przeczekać okres oczekiwania.

 

W styczniu sekcja Świątyni Szatana w Tucson domagała się, by Rada Miasta Phoenix uwzględniła ich obecność podczas publicznych modlitw odmawianych przed zebraniami. Rada odpowiedziała nową zasadą, wedle której jedynie kapelani policji i straży pożarnej mogą składać modlitwy przed spotkaniem (Świątynia Szatana zagroziła procesem).

 

Profesor prawa na Uniwersytecie Harvarda Noah Feldman twierdzi, iż James Madison poparłby tucsońskich satanistów. Madisona trapiło to, iż prawom jednostki może zagrażać „tyrania większości” i widział prawa gwarantujące prawa jednostki jako „papierowe zapory”, które nie oferowały prawdziwej ochrony. Jedynie zróżnicowana koalicja mniejszości może efektywnie pohamowywać większość oraz chronić wolności jednostki.

 

„Nie szukamy naśladowców, ale współpracowników”

 

Nadzieje wokół nawiązania się właśnie tego rodzaju koalicji przy okazji wydarzeń takich jak „Cykl sabatów” żywiła rzeczniczka Świątyni Szatana Jex Blackmore.

 

W Austin w stanie Teksas Blackmore wkroczyła na scenę przed pokazem „The Witch” w Alamo Drafthouse i wyjaśniła, że ów film to „mikrokosmos patriarchalnego, teokratycznego społeczeństwa, które powoduje wybuch rewolucji satanistycznej”. W jej rozumieniu tytułową wiedźmę do czarownictwa doprowadziła purytańska opresja.

 

Miałem następnie możliwość porozmawiać z pracownikiem Derafthouse i kinomanem Lairdem Jimenezem na temat tej oceny. Zauważył on, iż „ucieczka przed patriarchatem” jest obecne przejawem ducha czasów i obejmuje filmy takie jak nagrodzony Oscarem „Mad Max: Na drodze gniewu”, który przedstawia kobiety uciekające, a następnie obalające patriarchalnego watażkę.

 

Po pokazie wszyscy przenieśli się do baru i miejsca koncertów na żywo pod nazwą Żmija [ang. „The Sidewinder” – dosł. gat. węża o nazwie grzechotnik rogaty, pot. „kanciarz”, „łotr”, „oszukaniec” – przyp. tłum.], gdzie Świątynia Szatana odprawiła swój rytuał. Członkowie sekcji z Detroit i San Antonio zaczęli stawiać oraz rozdawać satanistyczne flagi amerykańskie utrzymane wyłącznie w czarno-białej kolorystyce. Przyłączyłem się do niewielkiej grupy sympatyków Szatana i zaciekawionych ludzi. Pełno było wokół skórzanych kurtek, tatuaży i pentagramów.

https://www.youtube.com/watch?v=OXoV4-ZTWvg

 

Podczas rytuału, z głośnika słychać było fragment przemowy baptystycznego pastora dra Jeffa Owensa, w którym ostrzegał on swój zbór: „Szatan nie chce, byście robili to, co on chce, abyście robili. Szatan chce, żebyście robili to, co chcecie robić.” Owens ostrzegał, że Szatan wykorzystuje ludzką pychę i egoistyczne pragnienia przeciwko nim samym, jednakże rytuał dodał swoją własną interpretację do przesłania kaznodziei – dla Świątyni Szatana Szatan reprezentuje to moralną autonomię i osobistą odpowiedzialność.

 

Balckmore w końcu wyłoniła się spod kaptura i podeszła do podium, by wygłosić coś, co opisać można wyłącznie jako „satanistyczną jeremiadę”. Przestrzegała, iż chrześcijańscy teokraci przejmują Amerykę, a ci obecni na sali – ateiści, sataniści, fani muzyki heavy metalowej oraz punkowej – pozwalają, by miało to miejsce: „Jest zbyt wiele apatii, a za mało oporu!”

 

Powiedziała do publiczności: „Nie szukamy naśladowców, ale współpracowników.”

 

Następnie rozmawiałem z młodymi ludźmi z tłumu. Jeden z nich wyjaśnił, że satanizm przyciągnął go dlatego, że „chodzi w nim o wiedzę”, a nie dogmaty.

 

Inny, Jonathan, który przedstawił się jako czarownik, sprawiał wrażenie, iż najsilniej sympatyzował z polityką Świątyni Szatana. Powiedział, że kiedy chodził do szkoły średniej w Virginia Beach, jego koledzy z klasy wybierali go za cel ataku za to, że otwarcie identyfikował się jako poganin. Ktoś nawet podawał się za niego zgłaszając zagrożenie bombowe w jego szkole. Wydarzenia te przyciągnęły uwagę detektywa Dona Rimera, głośnego „eksperta od zbrodni na tle okultystycznym”, który skonfiskował wszystkie książki Jonathana o czarownictwie jako dowód. Miała również miejsce próba przymusowego umieszczenia Jonathana w zakładzie dla chorych psychicznie.

 

Zapytałem Jonathana, czy uważa, że Świątynia Szatana naprawdę wyznaje religię.

 

„Zdecydowanie” – powiedział. „Niektórzy ludzie traktują chrześcijaństwo jako hobby, ale nikt nie uważa, że nie jest to prawdziwa religia”.

 

Czy sataniści są w stanie zwyciężyć?

 

Gdy wydarzenie dobiegało końca, udało mi się przeprowadzić wywiad z Blackmore. Jak Marx, Balckmore postrzegała swoją rewolucję jako nieuniknioną: chrześcijańska prawica w sposób naturalny pobudzi ludzi, by się przeciwko niej zbuntowali.

 

Powiedziała mi, że poznała niedawno francuskiego dziennikarza, który stwierdził, że nic podobnego do Świątyni Szatana nie mogło pojawić się we Francji. Francuski model „laicite” – o wiele bardziej zakorzeniona wersja wyznawanego przez Amerykę rozdziału kościoła od państwa – nie pozostawia niczego, przeciwko czemu miano by się sprzeciwiać. Świątynia Szatana chce z drugiej strony podważyć popularny pogląd, jakoby Ameryka była „narodem chrześcijańskim”.

 

Wielu członków Świątyni Szatana oraz ich sprzymierzeńców, z którymi rozmawiałem opisywało swoje surowe wychowanie chrześcijańskie. W ocenie Blackmore miasta postępowe jak Austin są paradoksalnie najbardziej apatyczne jeżeli chodzi o stawianie oporu chrześcijańskiej prawicy, ponieważ ich mieszkańców nie dotykają prawa ustanowione na tle religijnym. Widzi ona „The Witch” jako możliwość zaangażowania większej liczby ludzi oraz przyspieszenia ich rewolucji politycznej.

 

Jonathan zauważył natomiast, iż owa dialektyka może pójść w obie strony: rewolucja rodzi kontrrewolucję. Przykładowo w latach 70. utworzyła się Nowa Chrześcijańska Prawica, która po części stanowiła odpowiedź na rzekome ekscesy lat 60.

 

W podobny sposób istnieje ryzyko, że otwarcie satanistyczna obecność w polityce amerykańskiej pobudzi te same siły, którym opór daje Świątynia Szatana. Prawicowe witryny internetowe typu Breibart.com oraz LifeSiteNews poświęciły Świątyni wiele uwagi dokładnie dlatego, że ich retoryka może być użyta jako pożywka dla aktywistów antyaborcyjnych.

 

Głosy konserwatywne twierdzą, że Świątynia Szatana stanowi dowód na to, o czym cały czas mówiły – że Bóg jest z nimi, a ich oponenci polityczni dosłownie są demoniczni.

 

Pod wieloma względami, Świątynia Szatana jest dziedzicem „Nowej Lewicy” lat 60. i takich postaci, jak Abbie Hoffman oraz Allen Ginsberg. Wydarzenia takie jak „egzorcyzm” w Pentagonie w 1967 r. zademonstrowały zrozumienie rytuału oraz semiotyki: strategiczne użycie symboli religijnych było w stanie zmienić to, co Pentagon reprezentował w oczach opinii publicznej.

 

Nowa Lewica jednakże celowo zatarła też granicę pomiędzy wyskokiem, a szczerością w celu przyciągnięcia uwagi mediów do swojej sprawy. Dziś kwestionuje się, jaki efekt Nowa Lewica miała w rzeczywistości jeżeli chodzi o doprowadzenie do zakończenia wojny w Wietnamie i w podobny sposób niejasnym jest, jaki efekt działania Świątyni Szatana będą mieć na polityczny środek ciężkości Ameryki.

 

Niemniej jednak Pokolenie Y [pokolenie ludzi urodzonych w Polsce od 1985 r. do 2010 r. – przyp. tłum.] jest teraz liczniejsze od pokoleń powojennego wyżu demograficznego. Jest ono bardziej zróżnicowane niż swoi poprzednicy, zaś znaczące zmiany krajobrazu politycznego wydają się być nieuchronne.

 

A jednak zwolennicy jak Jonathan w kwestii oceny rzeczywistej szansy powodzenia dążeń Świątyni Szatana pozostają sceptyczni. „Nie chodzi o to, że oni się mylę” – mówi. „Ale to Austin, a popatrz, ilu ludzi przyszło? A jak wielu ludzi tutaj faktycznie zamierza cokolwiek zrobić?”

 

Tłumaczył Jacek. Dziękuję w imię Jezusa.