Wiem, że miałem przez jakiś czas nie pisać, ale po masowym odzewie z jednej strony zostałem zmotywowany, czuję także wdzięczność, a z drugiej strony jest to dla mnie terapeutyczne :-).
Chce się dzielić na bieżąco swoimi przemyśleniami.
Myślę, że Judasz po wydaniu Jezusa miał szansę na wybaczenie mu. To czego nie zrobił prawidłowo, to zamiast iść do Boga po przebaczenie, poszedł do kapłanów edomickich, którym było już wszystko jedno gdyż cel osiągnęli: Jezus został skazany.
My wierzący biblijnie zdradzaliśmy Jezusa przed wejściem w Przymierze. Tylko co zrobić, kiedy zawodzimy naszego Zbawiciela po chrzcie?
Odpowiedź jak zwykle jest w Piśmie:
Jeśli wyznajemy nasze grzechy, Bóg jest wierny i sprawiedliwy, aby nam przebaczyć grzechy i oczyścić nas z wszelkiej nieprawości. 1 Jana 1:9
Jehoachaz, syn Jehu czynił to, co złe w oczach Jahwe.
(3) Jahwe zapłonął gniewem przeciw Izraelowi i dał go w rękę Chazaela, króla Aramu, oraz w rękę Ben-Hadada, syna Chazaela, po wszystkie dni. (4) Joachaz ubłagał Jahwe i Jahwe wysłuchał go, bo widział ucisk Izraela, jak gnębił go król Aramu. (5) Jahwe dał wybawcę Izraelowi i wyzwolił go z ręki Aramejczyków. [Dopiero wówczas] synowie Izraela mieszkali w swych namiotach jak dawniej.
Pomimo zła jakie czynił Jeochaz w odpowiednim momencie ukorzył się błagając Boga o wybawienie. Owszem, Bogu zależało na całym Izraelu, ale Jeochaz mógł nie błagać, a wtedy Izrael czekałaby klęska.
JEŚLI, wyznajemy Bogu swoje grzechy On w swym miłosierdziu nam przebacza. Z drugiej strony powinniśmy sie uczyć wybaczać za Bogiem innym.
Wiele osób mówi, że wybacza, ale w sercu ma gorycz. Jest to często niekontrolowana gorycz i uraz. Jeśli więc wyciągniemy to na światło dzienne, to będziemy wiedzieli z czym musimy walczyć. Co podarować, do czego nie wracać…
(9) Nie gniewaj się, Jahwe, tak bardzo i nie pamiętaj o naszych nieprawościach na wieki. Oto spójrz, prosimy, my wszyscy jesteśmy twoim ludem.
(Księga Izajasza 64:9)
Czy Bóg może utracić pamięć w kwestii grzechów? Oczywiście, że nie. Nie pamiętaj oznacza podaruj nam Boże….
(18) Chodźcie teraz, a rozsądźmy, mówi PAN: Choćby wasze grzechy były jak szkarłat, jak śnieg wybieleją; choćby były czerwone jak karmazyn, staną się białe jak wełna.
(Księga Izajasza 1:18)
W wielu małżeństwach czy relacjach między dziećmi a rodzicami po latach nawet od pozornego „wybaczenia” wychodzą urazy i zadry. Zdradzają to emocje: niechęć, antypatia, unikanie, awersja itp.
To są rzeczy, z którymi musimy się zmierzyć i wcale nie jest to łatwe. Ktoś coś powiedział, ktoś kogoś zranił, zaniedbał.
Bóg doskonale pamiętał grzechy Izraela i pamięta nadal nasze, ale On je nam daruje kiedy o to prosimy. Nie bez powodu jednym z elementów modlitwy pańskiej jest to oto zdanie:
I odpuść nam nasze winy, jako i my odpuszczamy naszym winowajcom.
Jest to więc kolejny po przyznaniu się, okazaniu skruchy przed Bogiem warunek przebaczenia.
Zastanówmy się więc co siedzi w naszych głowach, co stale mielimy, co zakorzeniło się w naszych umysłach…?
Co wplątało się w naszą sieć neuronów…?
Jak gorzki płyn rozlał się w naszym sercu?
Co powoduje, że trujemy sami siebie nie odpuszczając innym?
Polish 
English