Świadectwo Karola.

Owo świadectwo nie jest może jakoś porywające, czy szokujące jak niektórzy by oczekiwali, ale pokazuje ciężką drogę chrześcijanina walczącego z sobą i światem duchowym, którego nie widać. Z pokusami, z odejściem od Boga.

 

__________________

 

Witajcie

Łaska Wam i Pokój od Boga Ojca i Pana naszego, Yahusha Mesjasza.

Ten tekts, to świadectwo. Pisząc te słowa, nie wiem jeszcze co w tym zawre a co nie. Nie wiem jak ten tekst będzie długi a co nie. Poprawek, zbytnio nie będę robił, piszęna spontanie. Możesz to czytać na stronie detektywa, a możesz na grupie. W tym pierwszym przypadku, powiem Ci tylko tyle, że mam na imię Karol i kiedyś udzielałem się dosyć często a teraz rzadziej. W tym drugim przypadku, to pewnie wiesz kim jestem i bardzo możliwe że jakiś czas temu poznalibyśmy się osobiście (wiele bym dał by to stało się znowu. Poznań jest strasznie daleko, ale jeśli Bóg pozwoli to będę) W tej chwili jest 7.04.2018, godzina 00:20. Jak już wspomniałem, nazywam się Karol i mam 21 lat. Przedstawiam się, bo niezależnie czy czytasz to na stronie czy na fanpage, wersja będzie ta sama, jedyna różnica będzie w jawności mojej tożsamości, której nie chce na blogu podawać, gdyż jest wielu, którzy plują jadem na blog i na osobę Piotra a i mi się oberwało, lecz nie będę tu nikogo przywoływał z nazwiska, kto czyta blog w miarę regularnie i od dłuższego czasu, ten domyśla się o co chodzi. Ale koniec o tych z jadem, to moje świadectwo.

Moje “nawrócenie” (cudzysłów wytłumacze dalej) miało miejsce na przełomie listopada i grudnia 2015 roku, czyli miałem wtedy 19 lat. Był późny wieczór, ja oglądałem sobie filmiki na youtube i nagle zaciekawił mnie pewien filmik na yt, którego nazwa jawno wskazywała na tematykę chrześcijańską. Obejrzałem i coś mnie poruszyło. Następnego dnia, hurtem obejrzałem prawie wszystko z tego kanału. Uwierzyłem w tą doktrynę. Katolicyzm stał się dla mnie fałszem. To było kilka dni, przez te kilka dni chodziła za mną potrzeba chrztu i już po kilku dniach zostałem ochrzczony, jako człowiek świadomy swej decyzji. To był piękny okres, okres ciągłego wzrostu. Moje wady odchodziły po kolei, jedna za drugą, stałem się spokojnym i opanowanym człowiekiem. Najlepszy okres w moim życiu. Niestety, to co piękne szybko się kończy. W międzyczasie dowiedziałem się, że strona przez którą się nawróciłem to grupa heretyków. Był to dla mnie cios, długi czas nie chciałem tego przyjąć do siebie, ale niestety, prawda była bezlitosna. Ale to mnie nie złamało. Apogeum tego okresu było wtedy, gdy zacząłem obchodzić szabat, obchodzić święta i przestrzegać Tory. Nie miałem żadnego zboru i byłem młody w wierze i robiłem to tak, jak mogłem (dwudziestolatek bez pracy na utrzymaniu jednego rodzica który był katolikiem ;p). Raz do święta paschy jako wina użyłem soku z arbuza. Macy niestety nie miałem, przez tydzień święta pszaśników moim głównym pożywieniem były ogórki ze słoików 😀. To był piękny okres. Ale jak już wspomniałem, nie trwało to wieczne. Swego czasu trafiłem na pewną, strasznie heretycką stronę. Przeklęty niech będzie ten dzień, przeklęta ta strona i przeklęty diabeł który to wymyślił. Dla człowieka który to napisał, może jeszcze jest nadzieja. Strona ta w skrócie nauczała totalnie odjechanego kalwinizmu, nauczała że grzech nie istnieje, można robić wszystkobo i tak wszystko jest już góry zaplanowane. Ja głupi uwierzyłem, bo wtedy…chciałem uwierzyć. Ja głupi uwierzyłem w to i głupi..ucieszyłem się, że nie muszę się męczyć. W jeden dzień wróciłem do prawie wszystkich swych grzechów. Bo myślałem, że skoro się ochrzciłem to jestem wybrany do zbawienia.

Ale potem przyszło pytanie “skąd to wiem” byłem przerażony tym, że mogę zostać potępiony, niezależnie od tego co zrobię. Trwało to kilka dni, później porównałem to sobie z Biblią i wyszło mi, że to się nie zgadza. Przez tą stronę odszedłem od Tory, od prawdy. Szybko się opamiętałem, ale niestety, nie było już tak pięknie. Grzech zagościł w moim życiu. Nie miałem progresu a ciągły regres. Niby tam wiedziałem że robię źle i modliłem się do Boga, ale nie czułem żalu tak naprawdę. Chciałem tego grzechu, przedkładałem rozkosz grzechu, nad Bożą łaskę. Coraz bardziej i bardziej. Byłem sam, samotny. Wirtualna relacja to tylko nędzna namiastka (bez urazy Piotr, bardzo cenie Twoją pracę blogera, ale wirtual nie daje tego poczucia obcowania z drugim człowiekiem. ). Aż przyszedł wrzesień 2016. Końcówka września. Jak grom z jasnego nieba, pewien znajomy zapytał się mnie, czy chce pojechać na zjazd. Nie namyślałem się nawet 5 minut i 1.10.2016, dane mi było pierwszy raz spotkać się z innymi wierzącymi (odliczacjąc chrzest oczywiście). Pojechaliśmy, było skromnie, kilka osób, ale i tak było świetnie. Lecz była to tylko namiastka tego, co działo się w marcu 2017. Ahh, było chyba ze 30 osób a może i więcej. Atmosfera niesamowita. Nie sposób tego opisać słowami. Kto jeszcze nie był, to niech szybko to nadrobi. Z tego miejsca dziękuje wszystkim osobom, które były na zjeździe zarówno w październiku jak i w marcu. Jakieś 2-3 miesiące później znalazłem sobie zbór a dokładniej to grupę domową. Szabatująca, obchodząca święta, po prostu dokładnie to, czego szukałem. A znalazłem ją już w momencie, gdy miałem już jechać do zboru niedzielnego. Ot, ostatni wynik w google jeszcze kliknąłem i znalazłem ;p. Niestety, ani zjazdy, ani zbór nie zatrzymały mojego regresu. Brnąłem w coraz głębsze bagno. I przyszedł sierpień’18. wyprowadziłem się z domu rodzinnego, właśnie do tej grupy domowej. Chciałem zacząć nowe życie, nauczyć się żyć bez grzechów, które nęciły mnie w domu. Ale gdzie tam, nie pomogło. 2-3 tygodnie później wróciłem na stare śmieci, a mój upadek stał się zupełny. Przestałem całkowicie zważać na Biblie, braci i siostry w wierze ignorowałem, nie modliłem się..jednym słowem, 1 demon wyszedł a wlazło 10 jeszcze gorszych. Lecz upadek był nie tylko w grzechu, ale także upadek powodował różne problemy i to coraz gorsze. Głównie finansowe, powodowane przez moje lenistwo. Ale spokojnie, nie chce prosić o pomoc, dam sobie radę, tylko najpierw muszę naprawić relacje z Bogiem. Teraz, pierwszy raz od dawien dawna, nie czuje się z grzechem tak, że wiem że zrobiłem źle i muszę przeprosić Boga..nie idę z tym, jak do obowiązku, jak przeciętny katolik do spowiedzi, że wyklepię formułkę przy spowiedzi, odmówię 5 zdrowasiek i dalej plotkować “a skond somsiad wziął na to pieniążki, pewno ukrad złodziej jeden ” ;p. taki żarcik oczywiście z tym cytatem 😉 Gdy zgrzeszyłem, czuje się z tym źle. jasne, nie mam tego z każdym grzechem niestety, ale powoli, bez nerwów. W pewnym sensie ucze się wszystkiego od nowa. Doradzano mi wyjazd do Krotoszyna. Ale to nie byłoby rozwiązanie. Nie można zrobić tak, że pojade sie uwalniać i będzie cacy. Problemem jest nastawienia. I po drugie, nie możemy mówić że “musimy pojechać aż do Krotoszyna, bo tam nas uwolnią”. Ale Krotoszyn nie ma nic, czego nie miałbym w bliższej odległości u braci i sióstr w zborze. Gdybym jechał te setki kilometrów by “się uwolnić” to czy nie byłoby to w pewnym sensie bałwochwalstwo, ale pokładanie zbytniej ufności w człowieku? Niech każdy odpowie sobie w zgodzie z własnym sumieniem, nie chce tu robić jakieś dogmatu, albo paradygmatu (nowe określenie wczoraj poznałem, przy okazji oglądania flmu z kanału “cienie przyszłości” o ewolucjoniźmie. Pozdrawiam, szanuje bardzo waszą robotę, może też tu zaglądacie ;p ogólnie adwentyści są przezemnie jedną z najbardziej szanowanych denominacji, tym bardziej boli mnie że i oni zaczynają skręcać w ekumenie. oczywiście nie mówię tu o cieniach..).

Czy powinienem tu pisać kim byłem kiedyś, kim jest moja rodzina, znajomi, sąsiedzi…To, kim byłem
kiedyś, teraz nie ma znaczenia. Ważne kim jestem teraz. Wyznawać grzechów, się nie wstydze. Masturbacja, gry video, lenistwo, obżarstwo, łamanie szabatu i Tory, kradzież, brak szacunku do rodziców, wulgaryzmy, pijaństwo (znaczy nie że alkoholikiem jestem, ale zdarza mi się wypić za dużo. ale to rzadkość). Moja rodzina? Tak, tu mógłbym się rozpisać. I w sumie jest pewna tajemica. Tajemnica, którą chciałem wyjawić kiedyś tam, na zjeździe. Nie wyjawiłem jej w zborze, nie wyjawiłem jej na zjeździe. Nie wyjawiałem jej nikomu, wiedzą o tym tylko Ci, którzy są z jednej wsi, bo jak to na wsi, każdy wie o wszystkim. Ciężko mi o tym pisać i nie chce tego robić ale w Mesjaszaszu jesteśmy jednym ciałem, jedną rodziną. Nagle złapał mnie nagły ucisk w brzuchu i zachciał mi się wypróżnić, więc może ktoś nie chce bym to robił. Mój ojciec jest alkoholikiem. Trochę ulżyło, ale jeszcze tego nie posłałem, mogę to skasować. Jest alkoholikiem, odkąd pamiętam. Moje uczucia do niego? Nienawiść. Nie raz wyobrażałemsobie, jak kona pod moimi stopami, z rozciętym gardłem, rozpaczliwie próbująć złapać oddech. Nie raz wyobrażałem sobie, jak torturuje go całymi dniami, a on błaga mnie, bym posłał go do piekła. całe noce spędzałem na myśleniu, jak by go zabić w taki sposób, by nie pójść do więzienia. Ja mam 21 lat a skoro nie pamiętam by nie był alkoholikiem to wyobraźcie sobie, jakie miałem dzieciństwo. Całe dzieciństwo wstyd przed kolegami. wstyd przed ludźmi. Wstyd w rodzinie. mieszkam z nim pod jednym dachem. zagrożenia nie ma zbytnio, nie jest z tych co katowali rodzine, tylko napije się i wykrzykuje obelgi. siedzi w swoim pokoju (są dwa pokoje i kuchnia i on śpi w kuchni. sam. przynajmniej mniej go słychać. w drugim pokoju jestem ja i brat, starszy o niecałe 9 lat. w trzecim pokoju matka, zajęła pokój po siostrze, która się już wyprowadziła, starsza ode mnie o 7 lat. ogólnie mam dwójkę rodzeństwa w chwili obecnej. moja najstarsza siostra i jednocześnie pierworodna, zmarła kilka dni po porodzie. byłaby rok starsza od mojego brata.) Nie raz go pobiłem, nie raz się z nim wykłócałem. ale matka zawsze nas rozdzielała, więc zbytnio krzywdy mu nie zrobiłem (raz, gdy jeszcze byłem chyba w gimnazjum i trochę się bałem go uderzyć, to użyłem metalowej rurki i poszło sporo krwi, ale szybko się zasklepiła, ojciec na drugi dzień mówił, że nie pamięta co się stało i czemu ma rękę rozciętą. choć osobiście w to nie wierze, ale to nieistotne). nie rozmawiamy w ogóle bo i ja nie wiem co mu powiedzieć, nawet jak go zobaczę trzeźwego. syf w jego “kąciku” że masakra. Nie raz go prosiłem i nie raz go prosiła matka, nie raz był upominany. Nawet jak pracował to większość przepijał i był na utrzymaniu matki a teraz także na moim i brata. I co ja mam powiedzieć więcej? Nie wiem..

A reszta to standardowo, mniej lub bardziej praktykujący katolicy, chodzący do kościoła albo co niedziela, albo co święta, więc nie napisałbym tu nic, czego byście nie czytali w wyznaniach innych. Kiedyś, gdy byłem bliżej Boga to trochę tam było zgrzytów (choć tu dalej opisze pewną sytuację) i obraz w moim kierunku, ale nic specjalnego. Teraz nie ma, ale jeszcze nie jestem tak blisko Boga jakbym chciał.

A sytuacja, którą wspomniałem, miała miejsca na imieniach mojej ciotki. To był chyba maj, 2016. Napewno 2016. Była sobota i zostałem na niedzielę. Niedziela przy stole, wszyscy w kościele i się mnie pytają, dlaczego nie byłem w kościele. odpowiedziałem, że jestem protesntantem. Próbowałem wytłumaczyć co i jak, ale zaraz jazgot się podniósł, demon zaczął szaleć. Dostałem jednopytanie, wypowiedziałem pół odpowiedzi i drugie pytanie. Zaczęli mi wytykać wszystkie moje wady a inna ciotka powiedziała, że należałoby mnie ubezwłasnowolinić. To nic, że nie miałem nawet 20 lat i dopiero wchodziłem w dorosłe życie. Zero dyskusji, tylko obelgi. Popłakałem się i moja matka też się popłakała.
Ale wybaczyłem im, choć resztę niedzieli przesiedziałem praktycznie w odosobnieniu od nich. mój wujek nawet chciał wyrzucić ciotkę z domu (tak w skrócie..imieniny były u ciotki a. ciotka b nazwała mniepsycholem. ciotka a i ciotka b to siostry a wujek to ich brat i chciał wyrzucić ciotkę b, krzycząc że każdy ma swoje zdanie. zaraz został obezwładniony przez pozostałą część mężczyzn.). Ja przeprosiłem wszystkich, choć nie miałem za bardzo za co. A mnie do dziś nie przeprosił NIKT.

I to chyba wszystko co chce napisać. A może kiedyś napisze coś jeszcze?

Łaska wam i Pokój od Boga Ojca i Pana naszego, Yahusha Mesjasza.

ps. z dzisiaj, 7/04/18 16:32. Widzę tu na grupie wiele osób, których nie znam (albo nie pamiętam że znam, bo z marcowego zjazdu w zeszłym roku, zapomniałem z połowy osób.) To nic. Ktoś was tutaj dodał, ktoś z tych, komu mam podstawy zaufać, więc zaufam i wam. Takie zaufanie pośrednie 😉. Kopiowanie świadectwa dozwolone, lecz proszę nie podawać mego nazwiska, bez mojej zgody.

 

_____________

Mamy tu jakże wyraźny pod koniec miecz Jezusa. Jest zło, grzech, ale jak widzimy zawsze ma ono swoje źródło. Niewiadomo tak naprawdę gdzie, bo tata mógł tez juz otrzymać gdzieś zło i to niekoniecznie od rodziców, ale np kolegów. Zło ma swój proces. Grunt to przerwać ten proces, a można tego dokonać w Jezusie.

Co do mnie. Nigdy nie mówiłem żeby nie brać udziału w społeczności w realu. Pisałem że nie ma dla mnie w Kielcach dobrej denominacji. Chętnie bym uczęszczał np na nabożeństwa Mirosława Kulca lub pastora Jarosza ze Słupska.  Nie  mniej jednak jak słusznie zauważył Karol mamy jeszcze zjazdy. Najbliższy w Poznaniu.

 

To co ważne jeszcze to, że standardowo na początku czujemy się happy po przebudzeniu, czy narodzeniu, a zaraz po tym przychodzą ataki. To jest dobry objaw. To jest znak, że jesteśmy na dobrej drodze.

 

Chciałbym wesprzeć wszystkich zmagających się z problemami i swoimi grzechami. Nie znam ani jednego człowieka, który porzuciłby wszystkie swoje grzechy w ciągu jednego dnia. To jest praca czasem na lata, co wcale nie daje furtki do grzechu. Wprost przeciwnie, daje przystęp demonom. To one nas kształtują także poprzez to, że grzeszymy. Ostatecznie brzydzimy się grzechu.

 

ps

 

Dzisiaj mało tekstów aż do jutra ponieważ “nakręcałem” pierwszy filmik i niestety nie dość, że trwa 44 minuty a w związku z tym będzie się wgrywał okolo 10 godzin, to jeszcze komp mi rano padł.