Nie zabieraj duszy mojej z grzesznikami, A życia mego ze zbrodniarzami!

” Nie zabieraj duszy mojej z grzesznikami, A życia mego ze zbrodniarzami!” Psalm 26.

 

Ile nam brakuje do Dawida? Równać się nawet z nim nie możemy, ale on prosił Boga, aby nie zabierał go razem z grzesznikami. Czy my dzisiaj mamy taką Bojaźń Bożą? Jezus przedstawiony jako ten, który przykrywa każdy grzech, stał się dla wielu nie okupem, ale tanią łaską. Wielu z nas zachowuje się tak jak rozpieszczony synek tatusia, który co by nie nabroił, to zasłoni się krwią Jezusa. Do pewnego momentu jest to prawda.

 

“Jeśli wyznajemy grzechy swoje, wierny jest Bóg i sprawiedliwy i odpuści nam grzechy, i oczyści nas od wszelkiej nieprawości.” 1 Jana 9.

 

Jednakże grzechy się różnią na stałe (życie w grzechu) i losowe. W grzechu stałym nie możemy żyć. Dawid i żaden człowiek Boga nigdy nie żyli w grzechu stałym, a Bóg się temu nie przyglądał. Pan Jezus przyszedł na świat nie tylko uratować nas od śmierci drugiej, ale również dać nam łaskę w walce ze swoim grzechem. Tylko że my musimy ten grzech nienawidzić. Jezus nigdy nie usunie grzechu, który kochamy. Jest to NIEMOŻLIWE. Jezus szanuje naszą wolę. Jeśli kochamy grzech i w nim żyjemy, to właśnie skończymy jak ludzie z Psalmu 26. To jest najbardziej przykra prawda:

Chrześcijanie mogą umrzeć razem ze zbrodniarzami.

 

 

Nie każdy kto mówi mi Panie, Panie wejdzie…

Patrząc w ten sposób na grzech może uda się nam go znienawidzić.

Dawid się żalił. Wielki król się żalił do Boga:

 

” Ręce ich splamione są zbrodnią, A prawica ich pełna jest przekupstwa. (11) Ale ja postępuję w niewinności, Wybaw mnie i bądź mi miłościw!:’

 

Jakby mówił: popatrz Panie, ja tak nie czynię jak oni, ja nie kłamię, nie oczerniam, nie palę papierosów, nie onanizuje się, jestem miły dla bliźniego – jestem niewinny. Panie wybaw mnie i bądź mi miłościw. To jest człowiek, z którego powinniśmy brać przykład.