Śmierć Jezusa w świętach izraelskich, czyli wypełnienie Planu Bożego.

 

Śmierć Jezusa, to nie tylko zapowiadane zbawienie, ale również pełna synchronizacja w czasie życia Jezusa ze świętami izraelskimi.

Kościół rzymski jednak wszystko pozmieniał i dlatego niechaj punktem wyjścia w tym tekście  będzie cytat z Daniela:

 

“Będzie wypowiadał słowa przeciw Najwyższemu i wytracał świętych Najwyższego, będzie zamierzał zmienić czasy i Prawo, a święci będą wydani w jego ręce aż do czasu, czasów i połowy czasu” (Księga Daniela 7,25)

 

Tyczy się to bezapelacyjnie antychrystów jakimi byli kolejni papieże. To oni pozmieniali czas. Zarówno dzień wolny jak i kalendarz oraz sposób odliczania dni.

 

 

Zatem zanim  przystąpimy do obliczeń paschy i dnia śmierci Jezusa, musimy sobie jasno powiedzieć o pewnych faktach w tamtych czasach:

 

1. Dzień był liczony nie od północy do północy, ale od zmierzchu do zmierzchu.
2. W czasie śmierci Jezusa były dwa szabaty (Paschy 3Moj. 23,7 i sobotni).
3. Kalendarz nadany Izraelowi przez Boga, opierał się na księżycu. Miesiąc księżycowy trwa średnio 29 i pół dnia, co daje 354 dni.

 

 

Obecnie obchodzony wielki tydzień ma swoje korzenie w IV w. z czasów Konstantyna, a jego głównym celem jest kult niedzieli.

Jak historia była zmieniana, co ma wpływ na rożne dogmaty kościoła:

 

W pierwszy wieku coraz więcej pogan stawało się chrześcijanami. W efekcie tego już w drugim wieku poganie zaczęli stanowić większość wśród naśladowców Chrystusa., wypierając przy tym wpływy żydowskie. Ponieważ większość pogan pochodziła z Grecji i Cesrstwa Rzymskiego, chrześcijaństwo było pod wielkim wpływem tych kultur. Już w 135 r. Sykstus biskup rzymski, nakazał czcić zmartwychwstanie Jezusa w niedzielę. Dalej w 200 r Wiktor biskup rzymski uczynił święcenie niedzieli wielkanocnej obowiązkiem.Wszystko zmieniło się w IV wieku, kiedy Konstantyn z Nicei, władca rzymski, wywodzący się z pogan, nawrócił się na chrzescijaństwo. Dzięki niemu chrześcijanie przestali być przesladowani w Rzymie, ale on sam zaczął prześladować Żydów. To on zakazał obchodzenia szabatu. Aby odciąć się od judaizmu, święta biblijne zastąpił innymi, które należało obchodzić według tradycji, ale niestety połączono je z tradycjami pogańskimi. Cały wielki tydzień wielkanocny pochodzi z tego okresu i ma ścisły związek z kultem niedzieli poprzez świętowanie zmartwychwstania Jezusa w niedzielę. Niestety większość osób wychowana w katolicyźmie dalej tkwi w katolickiej obrzędowości, między innymi w katolickim wielkim tygodniu. I na tym kończę.

Oto co ciekawego znalazłem przy okazji nt Sysktusa:

 

Sykstus pochodził z rodu Elvidia. Z pochodzenia był Grekiem lub Rzymianinem; jego ojciec miał na imię Pastor^[1]. Tradycja chrześcijańska przypisuje Sykstusowi I wzmocnienie dyscypliny kościelnej. Wydał przepisy zezwalające tylko kapłanom dotykać naczyń liturgicznych. Za jego pontyfikatu po raz pierwszy wybuchł nierozstrzygnięty spór o datę Wielkanocy między Europejczykami a Azjatami: Europejczycy świętowali w pierwszą niedzielę po 14. dniu żydowskiego miesiąca nisan, a przybysze z Azji świętowali dokładnie 14 miesiąca nisan. Obie strony konfliktu tolerowały się nawzajem. Wikipedia

 

Pokazuje to, jak wielkie różnice były już w II wieku, ale i na czym opierał się pierwszy kościół: na świętach nie katolickich, ale żydowskich. Owe różnice w świętowaniu Wielkanocy wynikały także z nauk Pawła. Paweł nauczał głównie w Azji.

 

Natomiast cesarz Konstatyn Tydzień Przaśników zastąpił Wielkim Tygodniem Rzymskim, tak jak zamieniono świętowanie soboty na niedzielę i to jest odpowiedzią na pytanie skąd ten spór.

 

Jezus zmartwychwstał pierwszego dnia tygodnia, w niedzielę gdy jeszcze było ciemno, jak wynika z tekstu, za chwilę  po zakończeniu szabatu. Jak powiedział A. Palla, ”

ciekawa jest tu paralela, że Ten, który zakończył tworzyć świat w piątek pod wieczór i odpoczął w szabat (Rdz 2:1-2), gdy dokończył dzieło zbawienia w piątek pod wieczór, odpoczął przez szabat w grobie, a pierwszego dnia tygodnia powstał do dalszej służby. Jezus pokazał swoim przykładem zarówno przy stworzeniu, jak i przy zbawieniu, że szabat jest dniem odpoczynku, a niedziela dniem pracy. Zgodnie z przykazaniem: Sześć dni pracować będziesz, a dnia siódmego odpoczniesz (Wj 20:8-11)”

 

 

Apostołowie powiedzieli w niedzielę:

“A myśmy się spodziewali, że to On właśnie odkupi Izraela. Już trzeci dzień upływa od tego wszystkiego”. Łukasza 24.21

 

Trzy dni liczone od niedzieli w tył daje ukrzyżowanie w piątek (piątek, sobota, niedziela).

 

Tak to wygląda na grafice wg A. Palli:

 

Poniżej harmonogram wg strony http://messiahiscoming.pl/jezus-w-swietach-zydowskich/

 

 

Praktykowanie Święta Paschy

Musimy mieć na uwadze to, że istniało rozróżnienie pomiędzy barankiem przeznaczonym na wieczerze paschalną a barankiem przeznaczonym na ofiarę w Świątyni.

Kolejną ważną rzeczą, którą potrzebujemy mieć tutaj na uwadze, jest to, że według Żydów dzień zaczyna się o zachodzie słońca i trwa przez noc i następny dzień aż do kolejnego zachodu słońca.

W czasie pierwszej nocy Paschy wieczerza paschalna miała być spożywana poprzez każdą rodzinę indywidualnie w ich domach. Po zachodzie słońca, wraz z początkiem 14 Nisan, każda rodzina miała zabić baranka przygotowanego na ten dzień, po czym po upieczeniu mięsa, spożywano go z przaśnym chlebem i gorzkimi ziołami.

W czasie pierwszego dnia Paschy, w drugiej połowie 14 Nisan, ofiara paschalna była składana na ołtarzu w Świątyni. Rano, kapłan ofiarowywał specjalnego baranka na ołtarzu jako ofiara dla Pana.

Mesjańskie Znaczenie Paschy

W ewangelii Łukasza, rozdziale 19, jest przedstawiony triumfalny wjazd Jezusa do Jerozolimy (przybył on z Betanii). Odbyło się to dnia 10 Nisan, zgodnie z tym, jak przepowiedział to prorok Zachariasz (Zach 9:9). Zauważmy, że był to ten sam dzień, w którym baranek paschalny miał być poddawany inspekcji w celu sprawdzenia go, że nie ma w nim żadnej wady.

Interesujące jest to, że Daniel, pięć wieków wcześniej, przepowiedział dokładny rok pojawienia się Jezusa w Jerozolimie (Dan 9:25).

Wjazd Jezusa do Jerozolimy dokładnie dnia 10 Nisan, symbolizował, że on jest prawdziwym barankiem paschalnym. I tak jak baranek ofiarowany na ołtarzu w Świątyni, był sprawdzany przed Paschą, tak i Jezus był poddany sprawdzeniu przez „arcykapłanów i uczonych w piśmie” w tych dniach (Mat 21:23-27; Mat 23) i nie znaleziono żadnej winy w nim (Jan 19:4; 1 Piotr 1:18-21), potwierdzając, że jest godny by być ofiarowany jako zadośćuczynienie za nasze grzechy.

Pierwsza Noc Paschy – Ostatnia Wieczerza

Wraz z nastaniem 14 Nisan, podczas pierwszej nocy Paschy Jezus spożył wieczerzę paschalną ze swoimi uczniami, wydarzenie to nazywamy „ostatnią wieczerzą”. Wydarzyło się to tej samej nocy, gdy wszystkie rodziny w Izraelu spożywali tą wieczerzę.

Po spożyciu wieczerzy tej samej nocy ma miejsce pojmanie Jezusa oraz postawienie go przed Radą Najwyższą. Wczesnym rankiem (Mat 27:1-2) Jezus zostaje przekazany Piłatowi, po czym osądzony na śmierć przez ukrzyżowanie.

Pierwszy Dzień Paschy – Ukrzyżowanie

W dniu Paschy, w czasie, gdy baranek był ofiarowywany na ołtarzu w Świątyni jako ofiara paschalna, Jezus został ukrzyżowany.

Jezus Barankiem Paschalnym

Słowo Boże mówi, że Jezus był naszym barankiem paschalnym (1 Kor 5:7; Jan 1:29; Jan 1:36).

Wymagania Odnośnie Baranka Paschalnego:

– Baranek miał być sprawdzony w dniu 10 Nisan.
– Ofiarowany „pomiędzy wieczorami” (wyrażenie występujące tu w języku hebrajskim) w dniu 14 Nisan: Księga Wyjścia 12:6.
– „kości z niej nie połamią”: Księga Liczb 9:12; Księga Wyjścia 12:46; Psalm 34:21.

Jezus Barankiem Paschalnym:

– Jan przedstawia Jezusa jako „Baranka” (Jan 1:29, 36)
– Szczegóły ze Starego Testamentu: Izajasza 53; Psalm 22
– Poddany sprawdzeniu w dniu 10 Nisan (Mat 21:23-27; Mat 23)
– Nie znaleziono w nim winy (Jan 19:4; 1 Piotr 1:18-21)
– Żadna jego kość nie została złamana (Jan 19:31-36)

ŚWIĘTO PRZAŚNIKÓW

W Księdze Kapłańskiej, rozdziale 23, możemy czytać:

(5) W miesiącu pierwszym, czternastego dnia tegoż miesiąca o zmierzchu jest Pascha Pana, (6) a piętnastego dnia tegoż miesiąca jest Święto Przaśników Pana. Przez siedem dni będziecie jedli przaśniki.

Natomiast w Księdze Wyjścia 12 rozdziale znajdujemy:

(15) Przez siedem dni jeść będziecie przaśniki. Już pierwszego dnia usuniecie kwas z domów waszych, bo każdy, kto od pierwszego do siódmego dnia jeść będzie to, co kwaszone, usunięty będzie z Izraela; (16) pierwszego dnia i siódmego dnia będzie u was święte zgromadzenie, w tych dniach nie wolno wykonywać żadnej pracy. Tylko to, co każdy potrzebuje do jedzenia, wolno wam przygotować. (17) Przestrzegajcie Święta Przaśników, gdyż w tym właśnie dniu wyprowadziłem zastępy wasze z ziemi egipskiej.Przestrzegajcie tego święta przez wszystkie pokolenia jako ustanowienie wieczne. (18) W pierwszym miesiącu, od wieczora czternastego dnia tego miesiąca aż do wieczora dwudziestego pierwszego dnia będziecie jedli przaśniki.

Następnego dnia po dniu Paschy miało być święto Przaśników. Przez następne siedem dni Żydzi mieli przykazane spożywać niekwaszony chleb.

Kwas w Biblii jest symbolem grzechu:

– Stary Testament: Wyjścia 12:15; 13:7; Kapłańska 2:11; 6:17; 10:12.
– Nowy Testament: Mt 16:6; Łuk 13:21; 1 Kor 5:6-8; Gal 5:7-9

Pismo Święto mówi, że Jezus „stał się grzechem za nas” (2 Kor 5:21; 1 Jan 3:5)

Wraz z początkiem dnia 15 Nisan, ciało Jezusa zostało złożone do grobu, w czasie, gdy rozpoczęło się święto Przaśników.

Jezus Chrystus jako bezgrzeszny „chleb z nieba” został objawiony jako długo oczekiwana ofiara za grzechy całego świata. W ten sposób Jezus wypełnił Święto Przaśników.

UKRZYŻOWANIE JEZUSA – ŚRODA CZY PIĄTEK?

Kościół przez lata zakładał, że ukrzyżowane Jezusa miało miejsce w piątek. Ale czy był to piątek, czy raczej środa? Przeanalizujmy, co Biblia mówi na ten temat.

– Jezus zaznaczył, że pomiędzy jego ukrzyżowaniem i zmartwychwstaniem będzie dokładnie 3 dni i trzy noce (Mat 12:40). (Zauważmy, że 3 dni i 3 noce, to jest dokładnie trzy doby. Licząc od piątku 72 godziny wypadają dopiero w poniedziałek.)

– Były dwa Szabaty pomiędzy Paschą i niedzielą rano (Mat 28:1). (W Mat 28:1 jest użyte słowo „Szabaton„, które jest słowem występującym w liczbie mnogiej, oznaczając Szabaty; w odróżnieniu od słowa, „Szabat„, które występuje w liczbie pojedynczej.)
Święto Przaśników, jedno z siedmiu wielkich Szabatów w roku, wydarzyło się pomiędzy Paschą a Szabatem (sobotą).

– W ewangelii Jana 12:1 możemy czytać, że „na sześć dni przed Paschą Jezus poszedł do Betanii” z Jerycho.
Jeżeli Pascha (dzień 14 Nisan w żydowskim kalendarzu) była tamtego roku w piątek, sześć dni przed Paschą wypada w sobotę (8 Nisan), tzn. w Szabat. Pytanie brzmi, czy wierzący Żyd mógł rozpocząć dłuższą niż jednodniową podróż w Szabat? Odpowiedź brzmi, że jest to niemożliwe. Pokazuje nam to, że 14 Nisan (Pascha) nie mogła wypadać w piątek, tym samym 8 Nisan nie mógł wypadać w Szabat.

Najbardziej wiarygodnym założeniem jest to, że dzień 14 Nisan roku 32, tym samym ukrzyżowanie Jezusa, miało miejsce w środę.

Tego też dnia (w środę) tuż przed zachodem słońca jego ciało zostało zdjęte z krzyża i złożone do grobu (Mar 15:42-47; V Mojż 21:23; Jan 19:38-42). Zgodnie ze słowami Jezusa, miał on przebywać w grobie trzy pełne dni i noce. Z tego też wynika, że Jego zmartwychwstanie miało miejsce, w sobotę tuż po zachodzie słońca (początek żydowskiej niedzieli) (Mat 28:1).

W ewangelii Mateusza 28:1 jest na pisane, że dwie Marie i Magdalena przyszły do grobu, w którym złożony był Jezus, po zakończeniu sabatów i zostały go otwartym. Użyte jest tutaj słowo „Szabaton„, które jest słowem występującym w liczbie mnogiej, oznaczając Szabaty. Mówiąc o „szabatach” Mateusz ma na myśliŚwięto Przaśników, które zwane jest również Wielkim Szabatem, a które miało miejsce następny dzień po święcie Paschy, oraz sobotni dzień szabatu.

ŚWIĘTO PIERWSZYCH PŁODÓW

W dniu 18 Nisan (w niedzielę), gdy w Świątyni składano ofiarę Panu z pierwszych płodów, grób, w którym złożony był Jezus był pusty. Święto Pierwszych Płodów było pierwszym dniem po zmartwychwstaniu Jezusa i w ten sposób Jezus stał się „pierwszymi płodami” wypełniając to święto, dokładnie w dniu, w którym było ono obchodzone. (1 Kor 15:20-23; Mt 27:52-53; Efez 1:6; Rzym 11:16)

Musimy wziąć zauważyć to, że każdego roku święto Paschy wypada innego dnia, w zależności od tego, którego dnia tygodnia wypada dzień 14 Nisan. Święto Pierwszych Płodów natomiast zawsze miało być następnego dnia po pierwszym sobotnim szabacie od Święta Paschy (Ks. Kapłańska 23:10-12). Czyli Święto Pierwszych Płodów zawsze ma miejsce w niedzielę. W tym konkretnym przypadku, w roku 32 n.e. pomiędzy dniem ukrzyżowania Jezusa (środa), a dniem Pierwszych Płodów (niedziela) było dokładnie trzy dni i trzy noce.

Święto Paschy było proroczym obrazem śmierci Jezusa i zostało wypełnione przez jego śmierć dokładnie w dniu, w którym było ono obchodzone przez cały Izrael.

Święto Pierwszych Płodów było proroczym obrazem zmartwychwstania Jezusa. Również i w tym przypadku Jezus wypełnił to święto dokładnie w dniu, w którym było obchodzone.

Oba te święta nie tylko zapowiadały proroczo wydarzenia związane ze śmiercią i zmartwychwstaniem Jezusa, ale zostały również wypełnione przez Niego samego dokładnie w dniach, w których były one obchodzone.

CHRONOLOGIA WYDARZEŃ

PIĄTEK
– Jezus w Betanii (Jan 12:1)

SOBOTA (10 Nisan)
– Triumfalny wjazd do Jerozolimy (Mat 21:5, 12, 17; Mar 11:7, 11; Luk 19:28)

NIEDZIELA
– Przeklęcie drzewa figowego (Mat 21:18; Mar 11:12)

PONIEDZIAŁEK
– Spisek przeciwko Jezusowi (Mat 26:2-5; Mar 11:20; 14:1; Łuk 21:1)

WTOREK
– Ostatnia wieczerza (wtorek po zachodzie słońca – początek 14-go Nisan) (Mat 26:17; Mar 14:7, 12; Łuk 22:7)

ŚRODA (14 Nisan)
– Jezus ukrzyżowany o godzinie 9 rano (trzecia godzina dnia) (Mar 15:25).
– Umarł o godzinie 15 popołudniu (dziewiąta godzina dnia) (Mat 27:45-50; Łuk 23:44-46; Mar 15:33-37).
– Zdjęty z krzyża przed zachodem słońca i złożony do grobu (Mar 15:42-47; V Mojż 21:23; Jan 19:38-42).

CZWARTEK
– Święto Przaśników (III Mojż 23:5-7; IV Mojż 28:16-19)

SOBOTA (17 Nisan)
– Zmartwychwstanie Jezusa, tuż po zachodzie słońca w sobotę wieczorem (początek 18-go Nisan).

NIEDZIELA
– Rano dwie Marie, Magdalena i Salome odkrywają, że grób jest pusty (Mar 16:1-9; Jan 20:1-2; Łuk 24:1-2).
– Jezus jest zmartwychwstały! (Mat 28:11; Mar 16:1; Łuk 24:1; Jan 20:1)

PIĘĆDZIESIĄTNICA (SZAWUOT)

Żydowskie Święto Tygodni, zwane również Pięćdziesiątnicą lub Zielonymi Świątkami, w języku hebrajskim posiada nazwę Szawuot i obchodzone jest w miesiącu Siwan.

Święto Tygodni było jednym z trzech wielkich świąt, gdzie Bóg wymagał od izraelitów, aby każdy mężczyzna przybył do Jerozolimy, aby stawić się przez Panem w Świątyni. (Ks. Powt. Prawa 16:16-17)

W Księdze Kapłańskiej, w rozdziale 23, możemy czytać o ustanowieniu Święta Tygodni:

(15) Od następnego dnia po sabacie, kiedyście przynieśli snop dla dokonania obrzędu potrząsania, odliczycie sobie pełnych siedem tygodni. (16) Aż do następnego dnia po siódmym sabacie odliczycie pięćdziesiąt dni i wtedy złożycie nową ofiarę z pokarmów dla Pana. (17) Ze swoich siedzib przyniesiecie na obrzęd potrząsania po dwa chleby, każdy z dwóch dziesiątych efy przedniej mąki. Będą one upieczone na kwasie jako pierwociny dla Pana. (18) Oprócz chleba złożycie w ofierze siedem rocznych jagniąt bez skazy, jednego cielca i dwa barany; będą one ofiarą całopalną dla Pana wraz z ich ofiarą z pokarmów i ofiarami z płynów. Są to ofiary ogniowe, woń przyjemna dla Pana. (19) Przyrządzicie też jednego kozła na ofiarę za grzech i dwa roczne jagnięta na ofiarę pojednania. (20) Kapłan dokona nimi wraz z chlebem pierwocin i oboma jagniętami obrzędu potrząsania przed Panem; są one poświęcone Panu, a należą do kapłana. (21) W tym samym dniu obwołacie święto. Będzie to dla was święte zgromadzenie. Nie będziecie wykonywać żadnej ciężkiej pracy. Jest to wieczna ustawa we wszystkich waszych siedzibach dla waszych pokoleń. (Ks. Kapłańska 23:15-21)

Następny dzień po sabacie, o którym jest mowa w wersecie 15, to Święto Pierwszych Płodów, które zawsze ma miejsce w niedzielę. Od tego dnia miano odliczyć siedem tygodniu, po czym dnia następnego po siódmym tygodniu, czyli pięćdziesiątego dnia, miał być Szawuot, czyli Pięćdziesiątnica.

Czytamy tutaj, że Bóg przykazał, aby w dniu tego święta, każdy izraelita złożył Panu jako ofiarę dwa chleby upieczone na kwasie.

Zauważmy, że jest to jedyny fragment w Biblii, gdzie używany jest kwaszony chleb.

Następną rzeczą, na którą musimy zwrócić uwagę, jest to, że jest tutaj mowa odwóch bochenkach chleba.

Dwa bochenki chleba oraz to, że jest to kwaszony chleb, zdaje się sugerować, że jest tutaj mowa o Żydach i poganach.

W swej proroczej perspektywie Święto Tygodni (Pięćdziesiątnica) było zapowiedzią narodzenia Kościoła.

7×7 =49. Nastepnego dnia nastąpił Szawuot, czyli pięćdziesiątnica, a to pokazuje nie tylko jak perfekcyjnie ten Plan Boga się zrealizował, ale wskazuje na niemoc Szatana.

 

Poniżej treść uzupełniająca powyższy tekst z uwagi na niedokładne tłumaczeni święta Przaśników:

 

http://www.mesjasz.info/swieta-biblijne

Święto Przaśników

„Przez siedem dni jeść będziecie przaśniki. Już pierwszego dnia usuniecie kwas z domów waszych, bo każdy, kto od pierwszego do siódmego dnia jeść będzie to, co kwaszone, usunięty będzie z Izraela; pierwszego dnia i siódmego dnia będzie u was święte zgromadzenie, w tych dniach nie wolno wykonywać żadnej pracy. Tylko to, co każdy potrzebuje do jedzenia, wolno wam przygotować. Przestrzegajcie Święta Przaśników, gdyż w tym właśnie dniu wyprowadziłem zastępy wasze z ziemi egipskiej. Przestrzegajcie tego święta przez wszystkie pokolenia jako ustanowienie wieczne.” (2 Mojż. 12:15-17, BW)

Przez kolejne 7 dni po Święcie Paschy, spożywa się wyłącznie niekwaszony chleb (macę).

Zarówno maca jak i chamec – to chleb. Jednak jeden jest niekwaszony a drugi kwaszony. Podobieństwo wskazuje, jak zło lubi czasem udawać dobro. Proces fermentacji symbolizuje skutki grzechu, bowiem odrobina zakwasu przenosi się na całe ciasto, które bardzo szybko rośnie.

Tak człowiek w niewyobrażalnie szybkim tempie może stać się niewolnikiem grzechu. Jedzenie w to święto macy, czyli czystego, nie skażonego kwasem chleba, jest deklaracją życia w duchowej czystości oraz kontrolowania wszelkich żądz i pokus. Człowiek taki, będąc ‘przaśnym chlebem’, jest wolny od wpływów czynników chcących wchłonąć go do skażonego świata. Poza tym obrazuje to naszą przyszłą nieskażoną naturę (1 Kor. 15:42) na podobieństwo naszego Zbawiciela (Filip. 3:21). Jako, że nie jesteśmy jeszcze właścicielami przemienionych, nieskażonych ciał i w tym przypadku uwypuklona jest tu prorocza wymowa Święta Przaśników.

„(7) Wyrzućcie więc stary kwas, abyście się stali nowym ciastem, jako że przaśni jesteście. Chrystus bowiem został złożony w ofierze jako nasza Pascha. (8) Tak przeto odprawiajmy święto nasze, nie przy użyciu starego kwasu, kwasu złości i przewrotności, lecz – przaśnego chleba czystości i prawdy.” (1 Kor. 5:7-9, BT)

Zwróćmy uwagę na werset 8, w którym Apostoł Paweł w nawiązaniu do Święta Przaśników mówi: „przeto odprawiajmy święto nasze”. Te dni miały przypominać ówczesnym chrześcijanom, iż mają oni być ‘przaśni’, pozbawieni złego kwasu, czyli złości i przewrotności. Czyżby, tych którzy dziś uważają, iż „Święto Przaśników” jest nieaktualne to już nie dotyczyło?

Kiedy to, albo inne biblijne święta zostały zniesione, skoro nie zniósł ich ani Jezus, ani apostołowie, ani pierwsi chrześcijanie, którzy również je obchodzili?

„My zaś odpłynęliśmy z Filippi po święcie Przaśników i w pięć dni przybyliśmy do nich do Troady, gdzie spędziliśmy siedem dni.” (Dzieje 20:6, BW).

Nie przypadkiem biblijne święta religijne są ściśle powiązane z okresem wegetacyjnym, każdorazowo będąc zwieńczeniem pewnego etapu zbioru plonów. Poszczególne cykle tych zbiorów obrazują pewne etapy w dziejach ludzkości, a ich powiązanie z poszczególnymi świętami biblijnymi pozwala odkryć zdumiewający Boski Plan naszego zbawienia, co zostanie wykazane przy omawianiu poszczególnych świąt.

Jakże więc można zaniechać obchodzenia świąt o tak głębokiej wymowie? Ci którzy uważają, iż są to święta żydowskie, które nie mają nic wspólnego z chrześcijaństwem, świadomie zubożają swój duchowy wzrost. Owszem do pewnego czasu były to święta żydowskie, ale tylko dlatego, że Pismo Święte było księgą przeznaczoną wyłącznie dla Żydów. Teraz, kiedy Bóg w swoim miłosierdziu pozwolił, aby Biblia, łącznie z Ewangelią została odsłonięta również poganom (Efez. 2:11-12), jest czas aby korzystać z pielęgnowanego poprzez długie wieki przez Żydów dziedzictwa duchowego, pochodzącego z Pisma Świętego, łącznie ze świętami, które ono przedstawia. Tym bardziej, że święta owe wskazują na rolę Jezusa w tym Bożym Planie.

„Wszystko, co znajduje się od dawna w Piśmie [Świętym], zostało napisane ku naszej nauce, abyśmy mogli mieć niezachwianą nadzieję i płynącą z Pism moc ducha.” (Rzym. 15:4, BW-P)

1. Święto Paschy i Święto Przaśników (3 Mojż. 23:5-6) – wieńczące pierwsze żniwa w roku. Zbiera się wtedy jęczmień (3 Mojż. 23:10-15).

2. Święto Pięćdziesiątnicy, Święto Żniw (Szawuot) – przypadające pięćdziesiąt dni po Święcie Paschy. Przypada wówczas czas kolejnego żniwa – tym razem pszenicy (2 Mojż. 23:16, 34:22).

3. Święto Zbioru plonów to ostatni w roku zbiór pozostałych plonów (2 Mojż. 23:16, 34:22).

Święto Pesach łącznie ze Świętem Prześników, nazywane jest Hag Ha-Macot. Miesiąc Nisan, w którym przypada Święto Paschy jest nazywany w Biblii także miesiącem Awiw (Abib) (2 Mojż. 13:4, 23:15, 34:18), albo miesiącem Kłosów (5 Mojż. 16:1). Jest to pierwszy miesiąc kalendarza religijnego Żydów.

Hebrajskie słowo ‘awiw’ to ‘wiosna’. Czas, kiedy wszystko odradza się do życia i kiedy rozpoczyna się okres wegetacyjny, a pierwszym w roku żniwem jest jęczmień.

Nakazem religijnym było przyniesienie w Święto Przaśników pierwocin z tych pierwszych plonów żniw jęczmiennych (3 Mojż. 23:9-16). Nie można było spożywać niczego z nowych plonów dopóki ich pierwociny nie zostały ofiarowane Bogu (3 Mojż. 23:14).

Z czym się to kojarzy?

„Pan stworzył mnie jako pierwociny swojego stworzenia, na początku swych dzieł, z dawna.” (Przysł. 8:22, BW)

„A jednak Chrystus został wzbudzony z martwych i jest pierwiastkiem tych, którzy zasnęli.” (1 Kor. 15:20, BW)

Jak żadne inne plony nie wyprzedzą jęczmienia – pierwocin wszystkich żniw, tak nikt w zmartwychwstaniu nie wyprzedził Jezusa (1 Kor. 5:20). Dopóki zmartwychwstały Jezus nie wstąpił pierwszy do niebios tak nikt wcześniej przed nim się tam nie znalazł (Jana 3:13).

Zmartwychwstanie naszego Pana jest niczym zapowiedź wiosny dla ludzkości – koniec zimy to koniec śmierci, teraz wszystko będzie budzić się do życia. On jest tym który toruje drogę pozostałym plonom (1 Kor. 5:22-23).

Święto Tygodni – Pięćdziesiątnica [Szawuot]

Szawuot [hebr. שבועות, szawua – tydzień, szawuot – (lm.), Hag Ha-Szawuot – Święto Tygodni (2 Mojż. 34:22)] przypada w pięćdziesiąt dni po święcie Paschy, czyli 6 Siwan. Dlatego znane jest ono pod nazwą Święta Pięćdziesiątnicy.

(Wytłuszczone wyrazy w tekstach zwracają uwagę na ważne szczegóły, które mają głębszy wymiar, objaśniony w dalszej części opracowania).

Między świętem Pesach a Szawuot trwa tzw. odliczanie snopu (omeru). Liczenie rozpoczyna się od drugiego dnia Święta Przaśników, kiedy to w Świątyni składano ofiarę z omeru, czyli snopu jęczmienia z wiosennego zbioru.

„Odliczycie następnie od pierwszego dnia po szabacie, czyli od chwili złożenia snopa (omer) przeznaczonego do obrzędu kołysania, siedem pełnych tygodni i nazajutrz po siódmym szabacie, czyli pięćdziesiątego dnia, złożycie dla Jahwe nową ofiarę pokarmową.” (3 Mojż. 23: 15-16, BW-P)

Święto Tygodni, to jedynie w Biblii święto, które nie ma wyznaczonej daty, będąc ściśle powiązane z wcześniejszym świętem – Pesach. O tym, jakie to ma znaczenie, w dalszej części opracowania.

Zgodnie z Pismem Świętym, Szawuot (Święto Tygodni) jest jednym z trzech świąt pielgrzymich, obok Pesach (Święto Paschy) i Sukkot (Święto Namiotów).

Święto Tygodni Biblia określa także jako Dzień Pierwszych Plonów/Owoców (4 Mojż. 28:26) (hebr. ‘Jom Ha-Bikkurim’) oraz Święto Żniw (2 Mojż 23:16) (hebr. ‘Hag Ha-Kacir’, kacir – żniwa), ponieważ w tym czasie, każdy Żyd zgodnie z nakazem Tory przynosił do świątyni, składając na ręce kapłana, pierwociny swoich plonów.

Były to pierwsze owoce (winogrona, figi, jabłka, granaty, oliwki itp.) oraz dwa bochenki chleba (lechem tnufa – chleby kołysania) wypieczonego z mąki pochodzącej z nowych zbiorów pszenicy (Kapł 23:17). Obchodzenie uroczystości obejmowało także składanie ofiar całopalnych (Kapł 23:18-21).

Cały rolniczy charakter tego święta został zatracony z uwagi na diasporę, gdyż okres wegetacyjny w innych krajach wygląda zupełnie inaczej. Natomiast zburzenie świątyni uniemożliwiło składnie ofiar.

Przypomnijmy sobie, że podczas Święta Przaśników składano ofiarę potrząsania (kołysania) z pierwocin pierwszych zbiorów jęczmienia. To obrazowało unikatowość i zupełną niepowtarzalność ofiary naszego Zbawiciela i Pana – Jezusa, który miał być pierworodnym z umarłych – pierwszym odrodzonym plonem otwierającym okres wegetacyjny dla wszystkich pozostałych plonów.

Święto Szawuot otwiera kolejny, istotny etap zbiorów – do Świątyni Bożej przynosi się pierwociny z rozpoczynających się zbiorów pszenicy oraz owoców. To oznacza, że pełnia żniwa i zbiorów wystąpi wkrótce, ale są już pierwsze plony. Dlaczego trzeba je przynieść do Świątyni i ofiarować Bogu? Ponieważ w duchowym wymiarze, te pierwsze zbiory to ‘pierwociny’ ludzi.

„(3) I śpiewali nową pieśń przed tronem i przed czterema postaciami i przed starszymi; i nikt się tej pieśni nie mógł nauczyć, jak tylko owe sto czterdzieści cztery tysiące tych, którzy zostali wykupieni z ziemi. (4) Są to ci, którzy się nie skalali z kobietami; są bowiem czyści. Podążają oni za Barankiem, dokądkolwiek idzie. Zostali oni wykupieni spomiędzy ludzi jako pierwociny dla Boga i dla Baranka.” (Obj. 14:3-4, BW) (1)

Określenie: „wykupieni spomiędzy ludzi jako pierwociny” wskazuje na to, że pozostali ludzie zostaną jeszcze ‘na polu’, bowiem tych wykupionych jest tylko 144 tysiące. Kim jest ta tajemnicza ‘garstka’ wybrańców? W Obj. 7:4-9 czytamy, że są to osoby ‘ze wszystkich plemion izraelskich’.

Przecież Żydzi nie uznają Jezusa jako Mesjasza – powie ktoś – jakże więc mają zostać wzięci do nieba? Po pierwsze: w I w n.e. chrześcijanami byli tylko Żydzi – a było ich tysiące (Dzieje 2:41, 47, 4:4), do których dopiero po mniej więcej 3,5 roku zaczęli dołączać poganie (Korneliusz – pierwszy nawrócony poganin). Ponadto właśnie w dzisiejszych czasach, z coraz większym nasileniem, odradza się ruch mesjański (czyli Żydzi uznający Jezusa za Mesjasza), tworząc liczne kongregacje (2).

Ponieważ Pesach jest nazywane dniem ocalenia pierworodnych, dlatego ściśle związane z nim Święto Szawuot dotyczy najpierw ‘pierworodnych’, czyli Izraela i ‘wszczepionych’ w niego osób (3). Właśnie to obrazuje składanie w ten dzień pierwocin z pierwszych plonów.

W Święto Tygodni przynoszono na obrzęd ‘potrząsania’ [lub jak inne przekłady oddają ‘kołysania’ (BT, BW-P)] dwa bochenki chleba (3 Mojż. 23:17). Dlaczego dwa? Ponieważ w skład tych ‘pierwocin’ wchodzą nie tylko Żydzi z krwi i kości, ale też dzieci Abrahama według obietnicy (Efez. 2:12-14). Te dwa bochenki chleba były tego proroczą zapowiedzią.

Rozumiejąc to, dopiero wtedy można uświadomić sobie, że zesłanie Ducha Świętego nie przypadkiem nastąpiło w Dniu Pięćdziesiątnicy (Dzieje 2:1-4, BW). Było to nic innego jak ‘opatrzenie pieczęcią sług Boga’ (Obj. 1:7), które trwa po dziś dzień. Takie osoby wiedzą, iż mają w sobie pieczęć Ducha Świętego (Efez. 1:13) i nikt im nie musi tego tłumaczyć (1 Jana 2:27). Wynika to z wewnętrznego przekonania (Rzym. 8:16). Są to osoby wszczepione w szlachetne drzewo oliwne, które w ten sposób stają się dziećmi Abrahama (Rzym. 11:17, Gal. 3:29).

Wiemy jednak, że nie są to jedyne osoby zbawione, gdyż Pismo Święte w dalszych wersetach mówi o całej rzeszy zbawionych (Obj. 7:9). Kolejność jednak jest taka, jak w literalnych żniwach: najpierw są przyniesione do Świątyni Bożej ‘pierwociny’. Można to odnieść do opisu ‘porwania’:

„(16) Gdyż sam Pan na dany rozkaz, na głos archanioła i trąby Bożej zstąpi z nieba; wtedy najpierw powstaną ci, którzy umarli w Chrystusie, (17) potem my, którzy pozostaniemy przy życiu, razem z nimi porwani będziemy w obłokach w powietrze, na spotkanie Pana; i tak zawsze będziemy z Panem. (18) Przeto pocieszajcie się nawzajem tymi słowy.” (1 Tes. 4:16-18, BW)

Jest oczywiste, że nie wszyscy ludzie zostaną wtedy zabrani – na Ziemi zostanie jeszcze mnóstwo ludzi. Czy to oznacza, że wszyscy, którzy zostaną na Ziemi będą zasługiwali na zatracenie? Absolutnie nie. Czy można zniszczyć pszenicę, która rośnie jeszcze na polu? Święto Tygodni to dopiero początek żniw, których zwieńczeniem będzie Święto Zbiorów, nazywane inaczej Świętem Namiotów. Do tego właśnie zmierza i to chce nam przedstawić symbolika świąt, która z tego powodu jest ściśle związana z okresem wegetacyjnym.

Dodatkowy wymiar tego święta, to motyw duchowy. Szawuot jest świętem upamiętniającym nadanie Izraelowi Tory na górze Synaj. Rocznica tego wydarzenia przypada właśnie na czas Szawuot. Można to ustalić na podstawie 2 Mojż. 19:1, gdzie jest napisane: „Pierwszego dnia trzeciego miesiąca od wyjścia synów izraelskich z ziemi egipskiej, przybyli na pustynię Synaj.” oraz słów: „I rzekł Pan do Mojżesza: Idź do ludu i nakaż im, by przygotowali się na święto dziś i jutro i wyprali swoje szaty, by byli gotowi na trzeci dzień, gdyż trzeciego dnia zstąpi Pan na oczach całego ludu na górę Synaj.” (w. 10-11). Wynika z tego, iż Tora została nadana Izraelowi na początku miesiąca Siwan (wg tradycji właśnie 6 Siwan). Zatem zawarcie Przymierza z Izraelem i Święto Szawuot zbiegają się ze sobą chronologicznie i nie jest to przypadek.

Szawuot, prowadzi nas od fizycznego odkupienia, zobrazowanego przez Święto Paschy, aż do głębszego, duchowego wymiaru – czyli zawarcia z ludem Bożym Przymierza, a w przyszłości duchowego przeobrażenia ludzi, którzy staną się ‘pierwocinami’ zbiorów ludzkich.

Zatem odliczanie między Pesach a Szawuot to droga od fizycznego odkupienia do duchowego.

 

 

 

Pamiętajmy, że w tygodniu, w którym Jezus został ukrzyżowany były dwa dni szabatu, a nie jeden. Mamy wielki dzień szabatu w czwartek, którym była Pascha. Mamy też zwykły dzień szabatu, który przypadał na sobotę, tak jak to jest pod koniec każdego tygodnia.

Jezus wraz z apostołami obchodził Paschę dzień wcześniej niż arcykapłani…

 

 

Mt 26,17:
(17) W pierwszy dzień Przaśników uczniowie podeszli do Jezusa i zapytali go:
Gdzie chcesz, abyśmy przygotowali ci Paschę do spożycia?
Mk 14,12:
(12) W pierwszy dzień Przaśników, gdy zabijano baranka paschalnego,
zapytali go jego uczniowie: Gdzie chcesz, abyśmy poszli i przygotowali ci Paschę do spożycia?
Łk 22,7-8:
(7) I nadszedł dzień Przaśników, w którym należało zabić baranka paschalnego.
(8) Wtedy posłał Piotra i Jana, mówiąc: Idźcie i przygotujcie nam Paschę, abyśmy [mogli] jeść

 

Baranki zabijano, żeby je spożyć podczas Wieczerzy Paschalnej, przed wieczerzą, a nie po.
Dzień w którym zabijano baranka paschalnego według Jezusa i apostołów to był dzień poprzedzający śmierć Pana,
Jezus spożył Paschę zanim został skazany i zabity, a arcykapłani i posłuszni im judaiści zrobili to później.

14 Abib/Aviv/Nisan przed wieczorem zabija się baranka,
żeby móc go spożyć podczas wieczerzy, która rozpoczyna święto 15 Abib/Aviv/Nisan.
14 dzień pierwszego miesiąca jest dniem przygotowania, wtedy zabija się baranka,
a 15 dzień jest pierwszym dniem święta.

 

Tak więc wg kalendarza judejskiego winno się świętować dnia

15 nissan, a ten wypada w tym roku 11 kwietnia.

http://calendar.zoznam.sk/jewish_calendar-pl.php

Kiedy sie to zaczęło:

W ewangelii Łukasza, rozdziale 19, jest przedstawiony triumfalny wjazd Jezusa do Jerozolimy (przybył on z Betanii). Odbyło się to dnia 10 Nisan, zgodnie z tym, jak przepowiedział to prorok Zachariasz (Zach 9:9).

Interesujące jest to, że Daniel, pięć wieków wcześniej, przepowiedział dokładny rok pojawienia się Jezusa w Jerozolimie (Dan 9:25).

Wjazd Jezusa do Jerozolimy dokładnie dnia 10 Nisan, symbolizował, że on jest prawdziwym barankiem paschalnym. I tak jak baranek ofiarowany na ołtarzu w Świątyni, był sprawdzany przed Paschą, tak i Jezus był poddany sprawdzeniu przez „arcykapłanów i uczonych w piśmie” w tych dniach (Mat 21:23-27; Mat 23) i nie znaleziono żadnej winy w nim (Jan 19:4; 1 Piotr 1:18-21), potwierdzając, że jest godny by być ofiarowany jako zadośćuczynienie za nasze grzechy.

Pierwsza Noc Paschy – Ostatnia Wieczerza

Wraz z nastaniem 14 Nisan, podczas pierwszej nocy Paschy Jezus spożył wieczerzę paschalną ze swoimi uczniami, wydarzenie to nazywamy „ostatnią wieczerzą”. Wydarzyło się to tej samej nocy, gdy wszystkie rodziny w Izraelu spożywali tą wieczerzę.

 

 

Prawo mówi, że  baranka należy zabić 14 między wieczorami, czyli przed wieczorem, przed zachodem Słońca,
czyli tak, żeby Wieczerza Paschalna mogła się odbyć na początku 15 dnia, wieczorem, po zachodzie Słońca

Dzień 14 Abib/Aviv/Nisan jest dniem przygotowania Paschy, kiedy usuwa się kwas,
święto zaczyna się wieczorem kończącym dzień 14, a zaczynającym 15,
od wieczora dnia 14, czyli tuż przed początkiem dnia 15 nie wolno jeść kwasu,
a Tydzień Przaśników jest między szabatami 15 i 21 dnia miesiąca, przez 7 dni.

Baranka zabijano 14 dnia pomiędzy 2 wieczorami, to znaczy po prostu w ciągu dnia, pomiędzy nocami, przed wieczorem [15],
potem wieczerza miała być spożywana w pośpiechu, aby każdy mógł odczuć to, co Izraelici

 

W obliczu powyższych informacji zadałem sobie pytanie: czy wszyscy świętujący razem z kościołem Rzymu będą potępieni? Bóg zna nasze serca i wie, czy coś robimy z niewiedzy czy z buntu przed Jego Prawem. Wszyscy jesteśmy na innym etapie poznania. Ktoś powie, że nie powinno obchodzić się święta Paschy ponieważ baranków już się nie składa w ofierze. Tak, ale, koniec życia Jezusa pokrywa się dokładnie z tym świętem i chyba początkujący poszukiwacz prawd biblijnej przyzna rację w tym, że Jezus był od początku do końca posłuszny Ojcu a Jego śmierć pokrywa się ze świętami Izraelskimi.

Ostatnia Wieczerza była Wieczerzą Paschalną, według Prawa należało w jej trakcie spożyć baranka;
więc Jezus na pewno to zrobił, bo nie był obłudnikiem, czego nauczał innych, to sam robił.

 

W Księdze Kapłańskiej, rozdziale 23 jest napisane:

(5) W miesiącu pierwszym, czternastego dnia tegoż miesiąca o zmierzchu jest Pascha Pana, (6) a piętnastego dnia tegoż miesiąca jest Święto Przaśników Pana.

Nie święto Żydów, bo Żydzi to naród wymyślony, a sam judaizm powstał ok 4 wieki p. n Chr, ale jest to święto Pana.

Wraz z początkiem dnia 15 Nisan, ciało Jezusa zostało złożone do grobu, w czasie, gdy rozpoczęło się święto Przaśników.

Jezus Chrystus jako bezgrzeszny baranek bez skazy, „chleb z nieba” został objawiony jako długo oczekiwana ofiara za grzechy całego świata. W ten sposób Jezus wypełnił Święto Przaśników.