„Śmierć starego człowieka”

Poprosiłem kiedyś Jacka, aby znalazł jakiś tekst o porzucaniu starego człowieka, gdyż nie tylko inni mają z tym problem, ale i ja w pewnych sferach. Oto owoc tych poszukiwań i tłumaczenia Jacka:

 

Samuel Logan Brengle

 

Syn Boży przyszedł na ten świat i żył, i trudził się, i nauczał, i cierpiał, i umarł i powstał z martwych, aby móc osiągnąć dwojaki cel. Apostoł Jan wyjaśnia to dwojakie dzieło. W swoim 1 Liście mówiąc o Jezusie, pisze on: „A wiecie, że on się objawił, aby zgładzić nasze grzechy, a w nim nie ma grzechu” (1 J 3:5, UBG). Jest to Jego usprawiedliwienie i odnowa, które dokonują się dla nas i w nas. W wersie 8. Jan dodaje, że ”(…) po to objawił się Syn Boży, aby zniszczyć dzieła diabła”. To całkowite uświęcenie, które jest dziełem dokonanym w nas. Po przeanalizowaniu doświadczeń oraz Pisma Świętego okazuje się, że jest to dokładnie tym, czego człowiek potrzebuje, by mu uczyniono.

 

Po pierwsze musi on pozbyć się swoich grzechów i mieć zasianą w sobie nową zasadę życiową. „Wszyscy bowiem zgrzeszyli i są pozbawieni chwały Boga” (Rz 3:23, UBG), a gdy jakikolwiek człowiek udaje się do Boga, przychodzi odczuwając przytłoczenie swoimi grzechami i temperamentem. Jego grzechy potępiają go; ale, chwała Bogu, Jezus przyszedł, by zabrać nasze grzechy. Gdy człowiek przychodzi z sercem pełnym pokuty i uznaje, że jest grzesznikiem/grzesznicą i pokłada swoje zaufanie w Jezusie, to nagle zdaje sobie sprawę, że jest od nich wolny/a. Poczucie winy zniknie. Potęga zła zostanie złamana. Brzemię zostanie zdjęte. Pokój wypełni jego/jej serce. Zobaczy on/ona, że jego/jej grzechy zostały złożone na Jezusie i uświadomi sobie, że „w Jego ranach jest nasze zdrowie” (Iz 53:5).

 

Jest to rezultatem tego darmowego przebaczenia, tego usprawiedliwienia wszystkich przewinień z przeszłości, które Bóg daje każdemu, kto z całego serca oddaje siebie Jezusowi i Mu ufa. W tym samym czasie Bóg zasiewa w sercu człowieka nowe życie. Rodzi się człowiek z Boga i otrzymuje to, co Paweł nazywa obmyciem odradzającym, które zmywa wszelką ludzką winę i każdy grzech, za który człowiek jest odpowiedzialny.

 

W tym czasie w sercu człowieka zasiana zostanie też miłość, radość, pokój i różne owoce Ducha, i jeśli jego/jej przeżycie jest bardzo zauważalne, jak to często bywa w przypadku takowych doświadczeń, to prawdopodobnie pomyśli on/ona, że już nic więcej do zrobienia nie ma. Jeżeli jednak będzie on/ona chodzić w „uniżeniu umysłu” (które przy okazji jest wielce lekceważonym owocem Ducha), jeśli będzie rozmawiać często i swobodnie z tymi, którzy kochają Pana, i jeżeli będzie uważnie przeglądać Słowo Boże i rozmyślać nad nim dniem i nocą, to wkrótce uświadomi sobie, że choroba, jaką jest grzech jest głębsza i bardziej zabójcza niż myślał(a) oraz że poza jego/jej osobistymi grzechami są „dzieła diabła”, które także muszą zostać zniszczone zanim dzieło łaski w jego/jej duszy może zostać ukończone.

 

Okaże się, że jest w nim/niej coś dużego i mrocznego, co chce wściec się, kiedy rzeczy dzieją się wbrew jego/jej woli; coś, co nie będzie cierpliwe; coś, co jest drażliwe i przeczulone; coś, co chce gderać i doszukiwać się winy; coś co jest pyszne i wymiguje się od hańby Krzyża; coś, co czasami podsuwa przykre myśli o Bogu; coś, co jest samowolne i szpetne i grzeszne. On/ona nienawidzi tego „czegoś” w sobie i chce się tego wyzbyć i prawdopodobnie potępia za to samego/samą siebie i może poczuje, że jest większym grzesznikiem/większą grzesznicą, niż przed nawróceniem. Ale tak nie jest. Tak naprawdę w ogóle nie jest grzesznikiem tak długo, jak opiera się temu czemuś w sobie.

 

Jaki jest problem z człowiekiem? Jak nazywa się to kłopotliwe „coś”? Paweł nadaje mu kilka nazw. W Liście do Rzymian 8:7 nazywa to „zamysłem ciała” i mówi, że jest „nieprzyjacielem Boga, bo nie poddaje się prawu Bożemu, gdyż i nie może”. Nie możesz tego naprawić. Nie możesz tego zatuszować. Nie możesz tego poprawić poprzez kulturę czy wzrost, czy na drodze jakiegokolwiek wysiłku. To wróg Boga i niczym innym być nie może.

 

W siódmym rozdziale (wers 24.) nazywa on je „ciałem śmierci” i zastanawia się, jak może uzyskać uwolnienie od niego. W Liście do Efezjan 4:22 i do Kolosan 3:9 określa je mianem „starego człowieka”. W Liście do Galacjan 5:17 pisze o „ciele”. Jakub nazywa je „bezmiarem zła”, co też świetnie oddaje określenie „pozostałością po niegodziwości” (Jk 1:21, UBG).

 

Jan nazywa to „przewiną”, w odróżnieniu od „grzechów” i „dzieł diabła”. W Księdze Ezechiela 36:26 zwane jest „sercem kamiennym”. Teolodzy mówią nań „grzech wrodzony”, „grzech pierworodny” i „zdeprawowanie”. Jakkolwiek by tego nie nazwać, jest to coś złego i obrzydliwego, co pozostaje w sercu człowieka po tym, jak się nawrócił.

 

Niektórzy mówią, że znika to po nawróceniu, ale nigdy nie widziałem ludzi, u których tak się stało, a John Wesley, który był znacznie mądrzejszym człowiekiem ode mnie i który posiadał daleko szerszy zakres obserwacji przeanalizował tysiące przypadków właśnie w tej kwestii i stwierdził, że nigdy nie poznał nikogo, kto uporał się z tą nieznośną rzeczą przy nawróceniu.

 

Niektórzy ludzie mówią, że wzrastanie w łasce to remedium. Inny twierdzą, że nigdy się tego za życia nie pozbędziesz. Będzie to w tobie pozostawać i toczyć z tobą wojnę, dopóki nie umrzesz. Nie są to wcale głosiciele braku nadziei, gdyż mówią, że nowe życie w tobie to przezwycięży i będzie trzymało je pod kontrolą, ale będziesz musiał(a) stać na straży i baczyć na to, poskramiać i tłumić tak, jak byś to robił(a) z szaleńcem dopóki śmierć nie przyniesie ci ukojenia.

 

Kiedyś to zagadnienie napawało mnie wielkim zatroskaniem. Te sprzeczne opinie wprawiały mnie w zakłopotanie, podczas gdy „stary człowiek” nasilał działania wojenne wymierzone przeciwko moim świętym pragnieniom i zamiarom. Kiedy jednak odkryłem, że nauczania i teorie ludzkie były konsternujące, to zdałem sobie sprawę, że nauki Boże są wyraźne i jasne jak słońce.

 

Bóg nie przyznaje, że pozbywamy się tego przy nawróceniu się, gdyż wszystkie Jego nauki i napomnienia skierowane są do chrześcijan. A ci, którzy trzymają się tej doktryny będą musieli zgodzić się z jedną z dwóch rzeczy: albo z tym, iż stara natura nie znika przy nawróceniu, albo, że wielka liczba poważanych profesorów, którzy utrzymują, że są nawróceni nigdy nie była nawrócona. Osobiście nawet przez chwilę nie mogę przyznać, że to drugie stwierdzenie jest prawdziwe.

 

Bóg poprzez usta Piotra nawołuje nas by wzrastać w łasce, ale to po prostu oznacza wzrastanie w przychylności Bożej poprzez posłuszeństwo i wiarę, a nie dotyka właściwego zagadnienia. Kukurydza może pięknie wzrastać i zachwycać rolnika, ale cały jej wzrost nie sprawi, że pole będzie wolne od chwastów, a rolnik będzie musiał poszukać jakiejś innej metody pozbycia się tych stwarzających problemy rzeczy.

 

Bóg nigdzie też nie naucza, że ta rzecz musi niepokoić nas do śmierci, albo że śmierć ją zniszczy.

 

W całej Biblii nie znajduję również żadnej gwarancji o ogniu czyśćcowym będącym wybawicielem od tego zła.

 

Znajduję natomiast słowa Boga mówiące w sposób bardzo jasno o tym, jak mamy się tego pozbyć. Paweł pisze: „(…) powinniście zrzucić z siebie starego człowieka, który ulega zepsuciu przez zwodnicze żądze” (Ef 4:22, UBG). Jakub mówi: „odrzućcie więc wszelką plugawość oraz bezmiar zła (…)” (Jk 1:21, UBG), a Jan: „(…) krew Jezusa Chrystusa, jego Syna, oczyszcza nas z wszelkiego grzechu” (1 J 1:7, UBG) – nie z części, czy odrobiny grzechu, ale „z wszelkiego grzechu.”

 

Jan mówi znów, że Jezus „objawił się”, aby „zniszczyć dzieła diabła” (1 J 3:8, UBG), natomiast Bóg przez Ezechiela mówi: „I dam wam serce nowe i ducha nowego tchnę do waszego wnętrza, odbiorę wam serce kamienne, a dam wam serce z ciała” (Ez 36:26).

 

Wszystkie te ustępy nauczają, że mamy pozbyć się czegoś, co nas dręczy i hamuje nasz wzrost duchowy oraz jasno pokazują, że praca ta nie jest powolnym procesem ewolucyjnym, ale dziełem natychmiastowym, dokonanym przez Ducha Bożego w sercu pokornego wierzącego. Błogosławiony niech będzie Bóg! Biblia dalej naucza nas, że jedyną rzeczą konieczną z naszej strony, by zapewnić tę operację przeprowadzoną przez Ducha Świętego jest pełna posłuszeństwa wiara, która śmieje się z niemożliwości i wykrzykuje: „niech tak się stanie.”

 

Jeżeli nauczanie biblijne jest prawdziwe, to w takim razie jest to sprawa, którą można udowodnić doświadczeniem. Jeśli jeden człowiek dowodzi, iż tak jest, to ustanawia to biblijne świadectwo przeciwko wszystkim powątpiewającym na świecie. Analogicznie większa część rodzaju ludzkiego wierzy w to, iż „staremu człowiekowi” przeznaczone jest żyć do samego końca, ale, jak pyta Paweł: „Cóż bowiem, jeśli niektórzy nie uwierzyli? Czyż ich niewiara zniweczy wiarę Boga?” (Rz 3:3,UBG), a pokorni ludzie i kobiety każdego dnia powstają, by świadczyć, że jest to możliwe, oraz że wszyscy ludzie są w stanie udowodnić, że może on zostać unicestwiony, jeżeli spełnią oni warunki.

 

Gdyby tylko móc sprawić, by ludzie to pojęli! By radę odbierali z wiarą, a nie z niewiarą! Och, gdyby tylko zrozumieli, po co tak naprawdę przyszedł Jezus!

 

Udowodniłem to piętnaście lat temu, a odkąd kroczę dniem, w którym słońce nie zachodzi, wieczna radość jest w moim umyśle i sercu. Chwała Bogu Ojcu!

 

Jezus nie przyszedł, by wypracować dla nas małe wybawienie. Jest to „wielkie wybawienie”, i ono zbawia. Alleluja! To nie pozór. To nie fantazja. To rzeczywiste wybawienie od wszelkiego grzechu i nieczystości; od wszelkiego zwątpienia i lęku; od wszelkiego oszustwa i hipokryzji; od wszelkiej złej woli i gniewu. Chwała Bogu!

 

Kiedy zaczynam nad tym rozmyślać i o tym pisać, to pragnę zapełnić stronę uwielbieniem Boga. Niebiańskie alleluja zaczyna dźwięczeć w całej mojej duszy, a moje serce wykrzykuje wraz z czterema mistycznymi stworzeniami przed tronem: „Święty, święty, święty, Pan Bóg Wszechmogący” (Obj 4:8,UBG), a w duchu upadam wraz z dwudziestoma czterema Starcami i oddaję Mu cześć, Temu, który żyje na wieki, który zabrał moje grzechy i zniszczył dzieła diabła w moim sercu i przyszedł, by we mnie zamieszkać.

 

Na koniec „uważajcie bracia, żeby nie było czasem w kimś z was przewrotnego serca niewiary, które by odstępowało od Boga żywego”, „a którym przysiągł, że nie wejdą do jego odpoczynku, jeśli nie tym, którzy byli nieposłuszni? Widzimy więc, że nie mogli wejść z powodu niewiary”, „bo do odpoczynku wchodzimy my, którzy uwierzyliśmy (…)” (Hbr 3:12, 18, 19 i 4:3, UBG).

 

______________

Dziękuję Jezusowi Chrystusowi, że działa przez naszego brata w wierze Jacka, tłumaczącego budujące teksty.