„Czy jesteś spragniony/a?”

 

”

John Wesley

 

„Jak łania pragnie wody ze strumieni, jak dusza moja pragnie Ciebie, Boże! Dusza moja pragnie Boga, Boga żywego: kiedyż więc przyjdę i ujrzę oblicze Boże?” Psalm 42:2-3

 

Psalmista zaprezentowany nam w powyższych wersach i w pozostałej części tego psalmu jest osobą smutną i przygnębioną. Nie jest jasne dlaczego, lecz przechodzi on z pewnością przez jakiś rodzaj cierpienia, które sprawia, że czuje pragnienie Boga. Tak jakby Boga tam nie było. Maluje on przed nami obraz łani z upragnieniem szukającej strumyku, dyszącej, zziajanej i spragnionej, ale nie potrafiącej odnaleźć strumieni, które kiedyś tam były. Wydawałoby się, że zwierzęta zawsze pamiętają, gdzie w przeszłości odnalazły wodę i musi być rzeczą niezwykle frustrująca wrócić i nie znaleźć niczego. Psalmista pamięta uczęszczanie do Świątyni, przewodzenie zebranym, krzyczenie z radości i wychwalanie Boga, ale teraz te rzeczy są tylko odległym wspomnieniem i zdają się przynosić tyle ukojenia, co wyschnięte koryto rzeki.

 

Czasami czujemy się tak jak psalmista, ale prawdę powiedziawszy wahamy się przed rozgłaszaniem owego faktu. Dlaczego tak jest? Czasem dlatego, że wiemy, że to my jesteśmy temu winni. W zamieszaniu, jakim czasami jest nasze pracowite życie jesteśmy kuszeni, by zaniedbać te rzeczy, które trzymają nas blisko Boga: modlitwę, czytanie Biblii, poszczenie, przebywanie wraz z innymi chrześcijanami, by wymienić tylko kilka ze środków łaski, jakie ustanowił Bóg, byśmy byli stale nasyceni. Środki łaski są niczym strumienie, które nawadniają nas, gdy się do nich udajemy, sycąc nas i pokrzepiając.

 

Czasami jednak my sami nie przyczyniamy się pod powstania tej tęsknoty. Bóg po prostu wydaje się odległy, a im bardziej odległy się On wydaje, tym bardziej wierzymy, iż jest odległy. Czego możemy nauczyć się od psalmisty jeśli taka jest nasza sytuacja? Zwróć uwagę na to, że on wciąż wzywa Boga, który jest odległy, tak jak pewnego dnia Jezus zakrzyknął do Boga, co do którego czuł, iż Go opuścił i powierzył Swego ducha w Jego ręce. Tak jak spragniony jeleń powraca do suchych koryt rzek, tak i narodzona na nowo dusza wie, że może wrócić do Chrystusa, który powiedział: „Jeśli ktoś pragnie, niech przychodzi do mnie i pije.” (J 7:37). Na pustkowiu dusza tęskni za Jezusem Chrystusem. Jakkolwiek spragniona i niemocna by nie była, sama Jego miłość daje napojenie.

 

„W odpowiedzi na to rzekł do niej Jezus: “Każdy, kto pije tę wodę, znów będzie pragnął. Kto zaś będzie pił wodę, którą Ja mu dam, nie będzie pragnął na wieki, lecz woda, którą Ja mu dam, stanie się w nim źródłem wody wytryskającej ku życiu wiecznemu” J 4:13-14”

 

Tłumaczył Jacek. Dziękuję.