Świadectwo Diany

Mogłabym napisać, że pochodzę z katolickiej rodziny, ale właściwie to do kościoła chodził tylko dziadek. Ważna była tradycja, czyli wigilijna kolacja i święconka na Wielkanoc. O Bogu mówiło się niewiele.

Nie lubiłam chodzić do kościoła. Nie mogłam nigdy zrozumieć, o czym ksiądz właściwie mówi. I nie podobała mi się hipokryzja koleżanek, które „odhaczały się” na każdej mszy, a cały czas obgadywały jedna drugą. No i jak tu pogodzić to, co napisane w katechizmie z tym , co wiem o dinozaurach, inkwizycji i prowadzeniu się niektórych księży? Katechetka na wszystkie pytania miała jedną odpowiedź: to jest wielka tajemnica wiary. A skoro cała ta religia wydawała się nie mieć sensu, to po co mi taki Bóg? Poradzę sobie bez Niego. Pewnie i tak to ludzie Go sobie wymyślili…

Do komunii mnie zaprowadzili, bierzmowanie przeszłam jakoś tak z rozpędu chyba, za to w liceum odmówiłam chodzenia na religię. Nie miałam z tego powodu problemów ani ze strony rodziców, ani ze strony znajomych.

Na początku czwartej klasy liceum obraziłam się na Pana Boga jeszcze bardziej. Poszło o chłopaka. Ja już zdążyłam się dość poważnie zakochać, a ten sobie wymyślił, że pójdzie do seminarium!

Zaczęły się imprezy, „osiemnastki”, alkohol, o wiele za dużo alkoholu… Dobra, przeskoczmy ten mało ciekawy okres do momentu, kiedy znudziło mi się imprezowanie, za to mój zegar biologiczny uznał, że już najwyższa pora na dziecko. Tak bardzo się nie mogłam doczekać, że parę razy nawet stawiałam sobie tarota. Wreszcie mniej więcej po 2 latach starań zaszłam w ciążę, ale szybko się okazało, że mogę ją stracić. Zaczęłam się modlić, ale… do Maryi. Pomyślałam, że przecież to matka, może zrozumie i wysłucha. Nie wysłuchała, poroniłam w 11 tygodniu. Ba rdzo to przeżyłam, płakałam chyba przez rok. Nie obwiniałam za to Boga, nie złorzeczyłam mu, ale nadal nie zwróciłam się do Niego. Znowu próbowałam zajść w ciążę. Uznałam, że medycyna akademicka mi nie pomaga, a akurat w tym samym budynku, gdzie pracowałam, był gabinet Tybetańczyków. Ich ziółka i akupunktura poskutkowały, dzidziuś był w drodze. I znowu się okazało, że mogę nie donosić; lekarka kazała cały czas leżeć, to leżałam. Ale i tak zaczęłam krwawić. W drodze do szpitala znowu zwróciłam się do wyższej instancji (proszę się nie śmiać zbyt głośno z mojej głupoty) – tym razem uznałam, że może Jan Paweł II się za mną wstawi. Obiecałam, że jeśli dziecko się urodzi, zostanie ochrzczone. No i udało się, urodził się Witek.

Krótko potem spotkałam coś złego. To było zaraz po powrocie ze szpitala, w nocy. Leżałam w łóżku i na szafce między kwiatkami zobaczyłam jakiś cień. Nie taki zwykły, tylko gęsty i straszny. Byłam tak przerażona, że nie mogłam się ruszyć. Na szczęście przypomniałam sobie modlitwę „Ojcze nasz”. Mówiłam ją w myślach kilka razy, aż to coś odeszło.

Jakiś czas potem moja mama powiedziała mi o jakimś reportażu czy filmie o opętaniach i wtedy dotarło do mnie, że skoro demony są prawdziwe, to Bóg też musi być kimś realnym. Uznałam, że powinnam być katoliczką, no bo po co kombinować z innymi wyznaniami? Na szczęście nie poleciałam od razu do kościółka. Na początek wystarczyło mi odmawianie „Ojcze nasz”, ale nie klepanie na ilość, tylko tak ze zrozumieniem.

Jak Witek miał 2 lata podjęliśmy próbę ochrzczenia go. Teściowa zorganizowała nam spotkanie z proboszczem, no i na rozmowie okazało się, że nie da rady. Odmówił, bo nie mamy ślubu, a to „nie gwarantuje wychowania dziecka w wierze katolickiej”. No chyba że nam przy okazji udzieli też ślubu.

W końcu uznaliśmy, że nas próbuje naciągnąć na kasę i na razie sobie damy spokój. Teraz uważam, że dobrze się stało. Mam odmowę udzielenia dziecku chrztu na piśmie. Myślę, że tym samym KRK zwolnił mnie z obowiązku wypełnienia przyrzeczenia.

Gdy urodził się mój młodszy syn, Filip, zaczęłam szukać w internecie informacji na temat szkodliwości szczepionek. Czytałam też trochę na temat różnych „teorii spiskowych” i tak trafiłam na zbawienie.com. Wreszcie wszystko nabrało sensu. Już wiedziałam, w którą stronę mam iść. U rodziców znalazłam Biblię, którą kiedyś dostali od znajomego baptysty. Najpierw przeczytałam ją „od deski do deski”. Ale najwspanialsze było to, że kiedy się modliłam, to Bóg podsuwał mi odpowiednie fragmenty z odpowiedzią na moje pytania. Z początku wcale nie było łatwo, demony nie dawały za wygraną. Przychodziły w snach, podsuwały okropne myśli na jawie. Jakże się cieszę, że Pan Jezus mnie od tego wszystkiego uratował! Jestem niesamowicie wdzięczna Panu Bogu za to, jak mądrze mnie prowadził, że nie narobiłam w życiu większych głupot; za dzieci, które są dla mnie motywacją do szukania Pana; za blog detektywa, gdzie znalazłam wiele cennych wskazówek; za chrzest, który przyjęłam w lipcu tego roku.

Czhwała Jezusowi Chrystusowi!