O biedzie w Polsce się nie mówi – to temat tabu.

Nie wiem czy dobrze odczułem, ale Gabi z Grecji zakwestionowała jakoby w Polsce nie było biedy. Ja nie podważam biedy w Grecji, ale chce pokazać skale problemu w Polsce. Ja w porównaniu z bohaterami tekstu niżej nie mam prawa narzekać. Jednakże rzesza ludzi zyjących poniżej minium sie powiększa. Urzędnicy Skarbowy “tylko wykonujący swą pracę” i komornicy zbieraja coraz większe żniwa.

Nie mam czasu na pisanie  pracy magisterskiej, także przepraszam za lakoniczność.

 

 

 

Oczywiście bezdomni są na całym świecie. Tak więc porozmawiajmy o skali biedy w PL.

 

 

Takie obrazy widziałem wiele razy:

 

 

 

Trochę teorii:

Alarmujące dane:

“Według danych GUS opublikowanych w raporcie “Ubóstwo w Polsce 2012″ w sferze skrajnego ubóstwa znajdowało się 2,1 mln Polaków. Oznacza to, że w 2012 roku około 6,7 proc. osób żyło poniżej tak zwanego minimum egzystencji, które w 2012 roku wynosiło 519 złotych miesięcznie dla gospodarstwa jednoosobowego i odpowiednio 1771,96 złotych dla rodziny pracowniczej czteroosobowej.

W latach 2005-2010 odsetek Polaków żyjących w skrajnym ubóstwie zmniejszył się niemal o połowę (z 12,5 proc. w 2005 do 5,7 proc. 2010), przy czym od roku 2011 możemy obserwować powolny wzrost wskaźnika do poziomu 6,7 proc. Nie możemy więc osiąść na laurach i uznać, że problemu ubóstwa w Polsce już nie ma. Warto jednak w tym miejscu podkreślić, że pojawiające się często w prasie radykalne opinie na temat zatrważająco szybko rozszerzającego się problemu ubóstwa nie znajdują potwierdzenia w wynikach badań.

Skala ubóstwa od czterech lat, czyli mniej więcej od początku kryzysu finansowego, pozostaje właściwie na tym samym poziomie. Warto jednak zwrócić uwagę na alarmujące dane dotyczące struktury ubóstwa, które pokazują, że bardziej niż przeciętnie narażone są na ubóstwo dzieci i młodzież.”

http://wiadomosci.onet.pl/tylko-w-onecie/alarmujace-dane-w-sprawie-biedy-w-polsce/plek3

 

Granica biedy to 1355 zł netto miesięcznie

Granicę biedy danego człowieka wyznacza dochód wynoszący 60% mediany w danym kraju. W Polsce mediana płac wg GUS wynosi 3100 zł brutto (2200 zł netto), zatem granicę biedy wyznacza dochód miesięczny 1850 zł brutto (1355 zł netto). Trzeba napisać to wprost – osoby osiągające dochód miesięczny mniejszy od ok. 1355 zł miesięcznie to biedacy z definicji.

Względnie ubodzy pracownicy to ludzie, którzy otrzymują dochód niewystarczający do zapewnienia życia na poziomie umożliwiającym zaspokojenie potrzeb życiowych i społecznych w danej zbiorowości. Ma ono zmienny charakter i zależy nie tylko od dochodu, ale też od poziomu nierówności pomiędzy biednymi i zamożnymi. Istotne jest to, że biedny pracujący nie ma praktycznie możliwości oszczędzenia kwoty, która np. po zainwestowaniu w edukację przyczyniłaby się do zwiększenia jego płacy. W Polsce odsetek względnie ubogich pracowników wynosi aż 14,9%. To o 4 pp. mniej niż 10 lat temu.

W Polsce 10% pracujących pełny rok to tzw. ubodzy pracujący. Dla porównania w Czechach odsetek ten wynosi 3,7%; w Finlandii – 3,3%. Gorzej niż w Polsce jest m.in. w Rumunii, gdzie odsetek ten wynosi blisko 18% oraz w Grecji, w której biedni pracujący stanowią 12,4% ogółu pracowników.

Co istotne, wśród osób zatrudnionych na umowę o pracę w Polsce odsetek biednych wynosi 7%. Wśród osób zarabiających poza stosunkiem pracy odsetek ten wynosi 25%. Zagrożenie ubóstwem rośnie w tych gospodarstwach domowych, w których zasobność w pracę jest niska tzn. dochód jednej osoby dzielony jest na dużą liczbę pozostałych członków rodziny.

Blisko co czwarty pracownik to bieda-pracownik

Odsetek ubogich wśród gospodarstw domowych, gdzie oboje rodziców pracuje, wynosi 6%. Od 2005 roku zmniejszył się on o 1/3. Nie ma wątpliwości, że gospodarstwami najbardziej zagrożonymi ubóstwem są rodziny wielodzietne, gdzie tylko jeden członek rodziny (ojciec lub matka) pracuje zarobkowo – aż 42% tego typu rodzin żyje w biedzie.

W Polsce ubóstwo pracujących jest problemem bagatelizowanym. Rządzący zdają się nie zauważać, że 23,1% pracujących Polaków zarabia mniej, niż wynosi 2/3 mediany płacy w kraju.

Biedni i źle wynagradzani pracownicy są nie tylko bardziej sfrustrowani i podatni na populizm polityczny, ale przede wszystkim mniej wydajni, bardziej skorzy do np. drobnych kradzieży, unikania odpowiedzialności za majątek firmy, mniej lojalni w sprawie zachowania np. tajemnicy wewnętrznej, itp. To ma wielki wpływ na konkurencyjność przedsiębiorstwa i jego zdolność do przetrwania np. w okresie kryzysu.

Luka pomiędzy wydajnością pracy a płacami wynosi ok. 20%. Nasze zarobki są mniej więcej o tyle niedowartościowane. Nawet jeżeli pracodawców nie stać na zwiększenie płac, to istnieją rozwiązania podatkowe, które mogłyby ich do tego zmotywować. Równocześnie państwo powinno wprowadzić większe ulgi dla osób o niskich dochodach (zwiększyć kwotę wolną od podatku, wprowadzić ulgę mieszkaniową lub ulgę dla osób wynajmujących mieszkania, etc.

http://www.bankier.pl/wiadomosc/W-Polsce-co-siodmy-pracownik-to-tzw-biedny-pracujacy-7235030.html

 

 

 

 

To w głównej mierze z braku pieniędzy zmniejsza sie populacja Polaków. Myślę że ta prognoza jest optymistyczna:

 

 

 

 

Kto więc w Polsce nie widzi biedy?

 

 

 

Politycy, osoby zyjące własnym ego tudzież Polacy na obczyźnie.

 

 

 

Gro pięknoduchych twierdzi: “szukajmy najpierw królestwa niebieskiego” nie widząc problemu innych. Fajnie jest ślepo oddać głos na PIS, czy psl, bo to nic Ciebie nie kosztuje. Kosztuje natomiast najbiedniejszych. Kiedyś byłem w polityce nie dla siebie. Chciałem innej Polski. Ten blog powstał także jako forma walki z uciskiem, ale z tego co widzę piękny duch czasem góruje nad wrażliwością społeczną.

Ktoś kto uważa, że jest w Polsce dobrze, po prostu ma za dobrze.