Naukowcy odkryli, że przekleństwa pokoleniowe mamy w genach

Jest to kolejny dowód na niezwykłą mądrość Słowa Bożego. Niestety ale tekst ten znalazłem w GW a sam gazeta tego nie stwierdza. Jednakże badania, które opublikowali ewidentnie pokazują to co w tytule.

“Pewne cechy nabyte mogą być przekazywane z pokolenia na pokolenie. Jak na przykład reakcja lękowa wobec określonych zapachów.

Odkryto to, każąc myszom wąchać wiśnie. . Woń wiśni czyni wtedy takie gryzonie bardzo nerwowymi i rozkojarzonymi. W ich mózgu także następuje zmiana – w korze węchowej pojawia się więcej receptorów reagujących na ten zapach, by dało się go wyczuć – jako zwiastujący niebezpieczeństwo – w znacznie niższych stężeniach (receptory te noszą nazwę M71). Gen odpowiedzialny za ten receptor zostaje pobudzony do działania. A to niezła gratka dla naukowców – bo dokładnie wiedzą, jaki to gen.

Lęk przed wiśniowym zapachem przeniósł się na potomstwo

 

Od samców myszy bojących się wiśniowej woni pobrano nasienie. Zapłodniono nim samiczki, a gdy poczęte w ten sposób małe myszki dorosły, poddano je węchowej próbie. I co? Te pochodzące od ojców, dla których wiśnia równała się szokowi elektrycznemu (choć przecież ich dzieci nie miały o tym pojęcia), czując zapach, zaczynały zachowywać się naprawdę nerwowo. Co więcej, robiło tak też ich potomstwo. A bardzo dbano, by myszy nie miały ze sobą fizycznego kontaktu. Strach przed wiśnią mógł się przenieść jedynie przez dziedziczenie. I tak! Kolejne pokolenia miały w mózgach więcej receptorów M71.

 

Nieważne, co odziedziczymy po rodzicach – środowisko, w którym żyjemy, może zmienić działanie naszego DNA. Jak?

dr Randy Jirtle z amerykańskiego Duke University zajmował się  myszami agouti. Laboratoryjną odmianą gryzoni, które od zawsze były żółte, grube i cierpiały na cukrzycę. Tak stworzyli je naukowcy, by badać na nich ludzkie choroby. Wszystkie kolejne myszy rodzące się z mamy i taty agouti wyglądały i zachowywały się tak samo.

Do czasu aż dr Jirtle zmienił dietę pewnej grupie ciężarnych myszek. Podawał im więcej kwasu foliowego, witamin z grupy B, soli organicznych. Jakie było jego zdumienie, kiedy nagle w laboratoryjnej klatce pojawiały się małe myszki jakby wzięte od innych rodziców: szczuplutkie, zwinne, brązowe. Zdrowe. Wyglądało na to, że w jakiś tajemniczy sposób geny, które z takim mozołem zaszczepiali myszom naukowcy, by wyhodować z nich chorowite spaślaki, nagle przestały działać. Ktoś lub coś je wyłączyło. Co?

Metylacja. Pod tą mało przyjaźnie brzmiącą nazwą kryje się pewna reakcja chemiczna. Polega na tym, że do rozmaitych naszych genów może przyczepić się cząsteczka zwana grupą metylową. A kiedy już się przyczepi, działa jak korek. Zatyka gen. Wyłącza go. Dezaktywuje.

Metylacja, to wirtuoz naszych genów

Skąd ów korek bierze się w naszym organizmie? Źródeł jest wiele: my sami, jedzenie, picie, toksyny, lekarstwa – najogólniej mówiąc – środowisko.

Ono wpływa na to, które z naszych genów działają, a które nie. Nasze otoczenie, to co jemy, gdzie żyjemy, może wpływać na aktywność naszych genów, nie zmieniając jednak struktury naszego DNA. Obrazowo można by ten proces porównać do grania na fortepianie. Ma on stały skład klawiszy. A jednak w zależności od tego, który z nich uaktywnimy, a który będzie milczał, możemy zagrać bardzo różne melodie. Wirtuozem naszych genów jest metylacja.

.

Jak strach jednego pokolenia przenosi się na kolejne? I w ilu pokoleniach działa

O DNA mówi się, że stanowi instrukcję budowy i działania naszego organizmu. Istnieje jednak instrukcja do instrukcji. To epigenom. Informacja o tym, który gen, kiedy i jak ma zostać uaktywniony. Nie ma jednego epigenomu, każdy z nas ma ich tysiące, a może i miliony. Wszak inne geny (z tego samego kompletu, który mamy w każdej komórce naszego ciała) działają w wątrobie, a inne w mózgu. Inne w nerce a inne w skórze. Inne włączają się, kiedy jesteśmy młodzi, a inne – kiedy starzy.

. Wiemy już, że mamy 3 miliardy par nukleotydów, które składają się na 25 tysięcy genów. Mamy przepis na człowieka.

Mimo to, że dowodzą w nim, iż lękowa reakcja na zapach może być dziedziczona, wciąż nie potrafią odpowiedzieć na pytanie – jak? Co takiego – pod wpływem silnych przeżyć danego osobnika – zmienia mu aktywność genów w plemnikach czy komórkach jajowych? Jak strach jednego pokolenia przenosi się na kolejne? I w ilu pokoleniach ta zmiana się utrzymuje?

 

Jeśli jednak czujemy nieokreślony niepokój wobec jakichś bodźców i będziemy chcieli sobie z nim sobie poradzić – do psychologa poślijmy naszych rodziców. Albo dziadków. Jest bowiem wielce prawdopodobne, że sami wciąż przeżywamy ich traumatyczny lęk.”

źródło: http://wyborcza.pl/1,75476,15061991.html

za:

http://www.nature.com/neuro/journal/v17/n1/full/nn.3594.html

 

 

Jeśli przeniesiemy owe badania na grunt biblijnych przekleństw pokoleniowych, to wszystko nabiera sensu. Załóżmy, że uprawiamy bałwochwalstwo, które jest karane:

“Nie będziesz się im kłaniał i służył. Bom ja jest Pan, Bóg twój, Bóg zawistny, który dochodzę nieprawości ojców na synach do trzeciego i czwartego pokolenia tych, którzy mnie nienawidzą”

Wtedy Bóg zapisuje w naszych genach na kilka pokoleń przekleństwo. Właściwie On nas tworząc zapisał to w naszej biologii. Jesteśmy tak skonstruowani, ze grzesząc niszczymy siebie a więc DNA, które jest zapisem także naszych grzechów.\

Tylko Jezus Chrystus może nas z tego przekleństwa przodków wyzwolić.