“Święci” kościoła Rzymskiego odc1 – Atanazy

Zgodnie z obietnicą z przed kilku tygodni przedstawiał po raz pierwszy fakty historyczne z życia hierarchów kościoła rzymskiego na podstawie książki historycznej “Zbrodnie kościoła”.

Atanazy – biskup Aleksandrii.

“Atanazy Wielki, gr. Μέγας Αθανάσιος, Atanazy Aleksandryjski, gr. Αθανάσιος Αλεξανδρείας, cs. Swiatitiel Afanasij Wielikij, archijepiskop Aleksandrijskij (ur. ok. 295, zm. 2 maja 373) – biskup Aleksandrii, pisarz wczesnochrześcijański, teolog-apologeta, kaznodzieja, ojciec i doktor Kościoła, święty Kościoła katolickiego i prawosławnego.

Urodził się w Egipcie, najprawdopodobniej w Aleksandrii, z pochodzenia był Grekiem. Władał greką oraz językiem koptyjskim. W młodości żył w odosobnieniu na pustyni egipskiej, gdzie spotkał swojego późniejszego mistrza, św. Antoniego Pustelnika. W 319 roku przyjął diakonat. Na sobór nicejski (325) przyjechał u boku swego biskupa św. Aleksandra. Brał czynny udział w walce przeciw arianom i przyczynił się do potępienia ich poglądów. To spowodowało późniejsze intrygi przeciw niemu i wygnania. W roku 328 został wybrany biskupem Aleksandrii. W 335 r. cesarz Konstantyn pod wpływem Euzebiusza z Nikomedii skazał go na wygnanie, które Atanazy spędził w Trewirze. Był w tym czasie gościem m.in. św. Serwacego, biskupa Tongeren. Z wygnania wrócił w 337 r. po śmierci cesarza. Po dwóch latach musiał znów opuścić Aleksandrię, tym razem udał się do Rzymu, gdzie przebywał pod opieką papieża Juliusza I. Nadal walczył z arianami, zyskując poparcie papieża, biskupów zachodnich i synodów. Mimo że został uznany za niewinnego przez synod w Sardyce (obecnie Sofia w Bułgarii), który odbył się ok. 343 r., nie mógł powrócić do Aleksandrii. Dopiero w 345 r. po śmierci Grzegorza z Kapadocji (będącego biskupem Aleksandrii) cesarz Konstancjusz zgodził się na powrót Atanazego do Aleksandrii. Tym razem rządził biskupstwem dziesięć lat, w tym czasie starał się wzmocnić wiarę w Egipcie oraz rozszerzyć ją w innych krajach (Etiopii, Arabii), popierał ośrodki monastyczne i pustelnicze, pisał dzieła teologiczne. Konstancjusz nie do końca pogodził się z bytnością Atanazego w Aleksandrii. Żądał, by biskupi odwołali go z urzędu, jednak ani w 353 r. biskupi galijscy zebrani w Arles, ani w 355 obecni na synodzie w Mediolanie nie zdołali przekonać papieża Liberiusza o nieprawowierności Atanazego, dlatego cesarz wysłał bandytów, aby go usunęli przemocą. Święty uciekł na pustynię, tworzył tu swe dzieła teologiczne. Po śmierci cesarza w lutym 362 powrócił znów na swą stolicę biskupią, chciał rozpocząć synod, który rozstrzygnąłby zagadnienia dotyczące wiary, jednak cesarz Julian po dziewięciu miesiącach wygnał go z Aleksandrii. Po śmierci cesarza Juliana Atanazy powrócił tylko na dwa lata (363-365), gdyż cesarz Walens też go wygnał. To wygnanie trwało krótko, ponieważ już w 366 r. cesarz pozwolił mu wrócić, tym razem na dobre. Atanazy głosił kazania i pisał dzieła teologiczne wyjaśniające Tajemnicę Wcielenia, zdefiniowaną na soborze w Nicei (325 r.) za czasów jego młodości. Zmarł, dożywszy blisko osiemdziesięciu lat, w Aleksandrii w nocy z 2 na 3 maja 373 r., otoczony przez prezbiterów kościoła aleksandryjskiego i opłakiwany przez wiernych

"

Wikipedia

 

Anatazy nazywany Wielkim przez ojców kościoła był w istocie małym i chorowitym człowiekiem. Wygląd miał tak brzydki, że cesarz Julian nadał mu przezwisko “homunculus” (karzełek). W swojej karierze szedł z żelazną konsekewncją. Wg “Kryminalnej historii chrześcijaństwa” historyka Karlheinza Deschnera, wyróżnia się jako zwolennik “brutalnej przemocy wobec swoich wrogów, znęcaniem się, pobiciami, podpalaniem kościołów i zabójstwami”

Po za tym Anatazemu nie brakowało wśród “cnót” świętego męża: korupcji, fałszerstwa i sztuki.

Elekcja Anatazego na biskupa miała charakter burzliwy. Na ulicach Aleksandrii powstały zamieszki, będące komentarzem wyboru nowego Biskupa. Cesarz Konstantyn w związku z tym żałował tego wyboru i napisał list do Anatazego wzywając do bardziej łagodnych środków. W rezultacie Anatazy kontynuował swoją działalność polityczną polegającą na pobiciach, wsadzaniu do więzień i wypędzeniach. Jego wysłannik Makary zdewastował należącą do przeciwnej frakcji. Poprzewracał ołtarze i rozbił kielich zawierający hostie..

Kościół sobie z nim nie radził i w efekcie został wygnany do Trewiru. Konstantyn skierował list do synodu w Tyrze, w którym nakazał pozbawienia Anatazego katedry biskupiej. Ten poddał ten list manipulacji ponieważ Anatazy przekazał jego dwie wersje. To poirytowało cesarza. Został wygnany a Arianie przejęli jego rządy aż do czasu śmierci Konstantyna. Biskupem został Ariusz, który po jakimś czasie zmarł w nieznanych okolicznościach.

W ten sposób zostały wysłuchane modlitwy Anatazego, który życzył mu:

“śmierci poprzez  rozkład jelit, wątroby i serca, zmiane w ściek i utonięcie w kloace”

Anatazy powrócił do Aleksandrii za czasu Konstantyna II, który także miał z nim problemy.

Konstanciusz w 355 roku okresłil go jako “krwiożerczego męża, który śmieje się szyderczo światu w twarz”.