Projekt „Lucyfer”- najdziwniejszy spisek, w jaki zaangażowana jest NASA

Tłumaczył Jacek. Dziękuję.

 

“Przygotujcie się, gdyż przyszedł czas by napisać o budzącej grozę teorii spiskowej.

Jeżeli jesteś fanem/ką literatury science fiction, to znasz serię znaczących powieści pt. „2001: Odyseja kosmiczna” pióra Arthura C. Clarke’a (ekranizacja w reżyserii Stanelya Kubricka). W części drugiej, zatytułowanej „2010: Odyseja kosmiczna”, monolit obcych, który krążył wokół orbity Jowisza dokonał samoreplikacji i rozpoczął kondensację tego gazowego giganta, by w końcu przekształcić go w małe słońce. Proces ten zamienia księżyce wcześniejszej planety w nadające się do zamieszkania światy. Wskutek tego ludzie na Ziemi nadają drugiemu słońcu na niebie nazwę „Lucyfer”. To stosowna nazwa nowej gwiazdy w Układzie Słonecznym.

Większość z nas postrzega taką koncepcję w kategoriach fantastyki naukowej, jako niemal niemożliwą do realizacji wziąwszy pod uwagę obecny poziom zaawansowania naszej technologii. Jest jednakże grupa teoretyków spiskowych którzy nie tylko uważają, że jest to możliwe, a wręcz twierdzą, że jest to jeden z trwających projektów NASA.

 

https://www.youtube.com/watch?v=7uQ4-Jn77xI

Jowisza nazywany jest „niedoszłą gwiazdą” w takim sensie, że jeśli jego masa byłby większa, to mogłaby zajść reakcja fuzji jądrowej, co faktycznie sprawiłoby, że planeta ta stałaby się gwiazdą. Niestety (na szczęście?) astrofizycy obliczyli, iż żeby tak się stało, Jowisz musiałby charakteryzować się masą 75 razy większą niż obecna. Teoretycy spiskowi sądzą, że ów deficyt masy może być skorygowany za pomocą paliwa jądrowego, który mógłby wywołać fuzję jądrową. I tutaj pojawiają się sondy kosmiczne produkcji NASA- Galileo, Cassini, Voyager i pozostałe.

Wymagają one niezawodnego źródła paliwa by móc wykonywać swoją pracę, gdyż energia słoneczna staje się trudna do wykorzystania poza orbitą Marsa. Dlatego też NASA wyposażyła swoje sondy w źródło energii zwane „RTG”, czyli „radioizotopowy generator termoelektryczny”. Rozpad promieniotwórczy tabletek paliwowych zawierających izotop promieniotwórczy pluton-238 w radioizotopowym generatorze termoelektrycznym zapewnia stały dopływ prądu elektrycznego, który zasila sondę. Przykładowo sonda kosmiczna Galileo zawiera dwa tego typu generatory, z których każdy zawiera około 7 kg plutonu-238. Co by się stało, gdyby zdetonować ten ładunek wybuchowy na Jowiszu?

Nic, a przynajmniej nic, co można by zaobserwować. W 2003 r. sondę Galileo celowo zderzono z tą planetą. NASA zastosowała takie podejście, gdyż obawiano się, że rozbicie sondy o jeden z księżyców Jowisza wiązało się z ryzykiem skażenia bakteriami ziemskimi.

Teoretycy spiskowi rozpatrywali to przedsięwzięcie w kategoriach realizacji Projektu „Lucyfer”. Obawiali się, że podczas przelotu Galileo w gęstej atmosferze Jowisza ciśnienie narastałoby do takiego poziomu, że pluton w RTG wywołałby reakcję termojądrową, w efekcie tworząc nowe słońce. Upłynęło już nieomal dwanaście lat od czasu, gdy sonda Galileo została pogrzebana w sercu tej gazowej planety i nic się nie wydarzyło. Na naszym niebie nie ma drugiego słońca, tak więc podejrzeń brak, prawda? Niezupełnie.

W naszym Układzie Słonecznym znajduje się jeszcze jeden gazowy gigant, Saturn, a nie jest on dużo mniejszy od Jowisza. Istnieje również kolejna sonda krążąca po orbicie Saturna, zwana Cassini. Wyposażona jest w ponad 30 kg plutonu-238. Wciąż orbituje ona wokół tejże planety dopóki NASA nie zarządzi inaczej. Czy jesteśmy więc w niebezpieczeństwie? Fizycy mówią, że nie. Nawet jeśli każdy atom plutonu znajdujący się wewnątrz tej sondy kosmicznej brałby udział w detonacji jądrowej, to nie wystarczyłoby to do wywołania reakcji łańcuchowej, niczym w przypadku kropli wody w morzu. Nasza technologia musiałaby stale się rozwijać przez setki, jeśli nie tysiące lat nim osiągniemy możliwość formowania gwiazd. A nawet jeżeli taka technologia była dostępna dziś, dlaczego mielibyśmy potrzebować drugiego słońca? Nasze Słońce funkcjonuje perfekcyjnie, nawet jeśli weźmiemy pod uwagę obserwacje masywnych obiektów typu UFO, które od czasu do czasu kradną generowaną przezeń energię. Jeżeli jeden z gazowych gigantów miał nagle stać się gwiazdą, najprawdopodobniej zaburzyłby on subtelną równowagę w naszym układzie słonecznym. Jego przyciąganie grawitacyjne ściągnęłoby asteroidy między Marsem, a Jowiszem, niewątpliwie wysyłając niektóre z nich w nasza stronę. Czemu więc ta teoria spiskowa spotkała się z zainteresowaniem? Musi to być nasza fascynacja możliwymi scenariuszami zagłady ziemi.