Jesienne Święta ludu Israela. Cz I.

Mój brat w wierze Krzysiek popełnił tekst o świętach Izraela Bożego ( nie mylić z obecnym państwowym i syjonistycznym wrogim Bogu Izraelem).

Osobiście póki co nie obchodzę tych świąt. Ale myślę, że warto znać ich genezę. Jakby nie było te święta ustalił Bóg, a nie fałszywy Izrael.

Tekst ten zredagowałem pod kątem czytelności i wstawiłem fotki.

Ze względu na długość postanowiłem podzielić go na dwie części. druga jutro.

 

___________________

 

 

Jesień, tym którzy chodzą za Jeszua według tego co pisma Nowego Przymierza nazywa Droga Pańską, zawsze kojarzy się ze świętami i to nie jednym ale kilkoma. Są to:

 

1. Dzień Trąbienia - Jom Terua po hebrajsku
2. Dzień Pojednania - Jom Kippur po hebrajsku
3. Święto Szałasów – po staropolsku Święto Kuczek – Sukkot – po hebrajsku
4. Ósmy dzień świętego zgromadzenia - Szemini Aceret po hebrajsku

 

W 2018 roku jesienne święta są w następujące dni:

1. Dzień Trąbienia – 11 września wieczór do 12 września końca dnia. – Dnia 11 września przed zachodem słońca był nów, dlatego następny dzień jest 1 dniem miesiąca. W tym roku jest przesuniecie do oficjalnego kalendarza Żydowskiego o 2 dni. Święto na prawach szabatu.
2. Dzień Pojednania – 20 września wieczór do 21 września końca dnia. – Święto na prawach pełnego szabatu wraz ze ścisłym postem. Polecam osobiście wziąć z pracy na ten dzień urlop. W Izraelu życie jakby całkowicie zamiera. Nic nie pracuje, tylko wyznaczone służby.
3. Święto Szałasów – 25 września wieczór do 2 października końca dnia.

 

 

 

Dzień 25/26 września i sabat są na prawach szabatu, reszta to dni pół świąteczne czyli można robić nie uciążliwe prace.

 

4. Ósmy dzień świętego zgromadzenia – 2 października wieczór do 3 października końca dnia. Święto na prawach szabatu.

 

 

Co to są w ogóle Święta według Bożego Słowa, to są Moadim.

A co to są te moadim מועדים - to są pory, czasy. A dokładniej – czego pory czasy?

These are wyznaczone czasy spotkania człowieka z Bogiem, i to nie kiedy człowiek chce ale, kiedy to sam Bóg wyznacza mu taki czas.

Od kiedy w Biblii jest mowa o moadim. I tutaj wielu zaskoczę że jest już mowa od 4 dnia stworzenia świata. W 1Mojzeszowej 1:14 czytamy – „A potem Bóg rzekł: “Niechaj powstaną ciała niebieskie, świecące na sklepieniu nieba, aby oddzielały dzień od nocy, aby wyznaczały pory roku, dni i lata” (BT w. II). – „Bóg zechciał, aby były światła na sklepieniu nieba, żeby oddzielały dzień od nocy i by były wyznacznikami świąt, dni i lat” (Tora Pardes Lauder). Niestety chrześcijańskie przekłady nigdy nie uwzględniają to co pisze hebrajski tekst, a szkoda. Tam właśnie pojawia się ten zwrot moadim, który tłumaczony jest przez Żydów: by były wyznacznikami świąt.

 

Bóg stwarzając słońce i księżyc dał im określone też zadanie dla człowieka. Miały nie tylko określać noc, dzień, lata ale też określać Boże czasy dla człowieka czyli Święta. W tej roli jest księżyc (po staropolsku – miesiąc) który przez swoje pojawianie się i znikanie powoduje wyznaczanie miesięcy. Kiedy więc księżyc określa początek miesiąca? O pojawieniu się nowego miesiąca możemy mówić wtedy gdy pojawi się nów. Nów każdy może zobaczyć na niebie sam poprzez obserwację księżyca – kiedy pojawia się jego ledwo widoczny sierp, rożek. Wtedy jest Nów czyli po hebrajsku Rosz Chodesz (głowa miesiąca). Od tej chwili możemy określić że jest nowy miesiąc. Pierwszym dniem miesiąca jest kolejny dzień po dniu, w którym sierp księżyca (półksiężyc) stał się widoczny po raz pierwszy. Gdyż księżyc na początku zawsze widoczny jest tylko przez jakiś czas poprzedzający dzień nowiu najczęściej ok godz 17 – 18 pod wieczór. Dzień nowiu jest także dla Boga dniem w którym należy go uczcić poprzez zgromadzenie połączone z ucztą. Zobaczcie w Biblii: 1Samuela 20:24b-34 od słów „Kiedy nastał nów księżyca, zasiadł król do uczty, by się posilić…. , oraz Izajasza 1:14 i 66:22-24.

W dzisiejszym Izraelu i Judaizmie dni miesiąca oznacza się według zasad określonych przez Hilela II Hanasi, oraz Rabi Ada-Bar-Ahaba którzy od 344 wprowadzili ten kalendarz i metody wyznaczania dni świątecznych. Dość często początek miesiąca według nich jest różny od obserwacji nowiu księżyca nawet do 3 dni – zawsze wcześniej. Dlatego biblijne Święta dość często są przesunięte w stosunku do oficjalnego kalendarza Żydowskiego.

Biblijny początek miesięcy czyli Nowy Rok zawsze jest na wiosnę. Czytamy 2 Moj 12:2 „Miesiąc ten będzie dla was początkiem miesięcy, będzie pierwszym miesiącem roku!”(BT w. II) „To odnowienie [księżyca] będzie dla was początkiem miesięcy. Będzie dla was pierwszym z miesięcy roku” (Tora Pardes Lauder), oraz „Dziś wychodzicie w miesiącu Abib”(BT w. II). Pierwszym miesiącem roku jest Awiw ( kłosy ) którego dzisiaj nazywają Nisan (od pobytu w Babilonie).

 

 

Dzień Trąbienia - Jom Terua

 

 

Pierwsze święto przypada 1 dnia 7 miesiąca Etanim. Miesiąc siódmy według Biblii nazywamy Etanim – wody płynące, dzisiaj nazywają go Tiszri, Tiszrej (od pobytu w Babilonie).

Biblijna nazwa przywodzi mi na myśl proroctwo z księgi Ezechiela 47:1-9 – to się stanie dopiero.

Jom Terua dzisiaj jest także nazywane Rosz HaSzana (od pobytu w Babilonie).

Czytamy 3 Mojżeszowa 23:1-2, 24-25: „Dalej Jahwe powiedział do Mojżesza: “Mów do synów Izraela i powiedz im: Oto czasy święte Jahwe, na które będziecie wzywać ich zwołaniami świętymi, to są moje czasy święte!”, „Powiedz do synów Izraela: Pierwszego dnia siódmego miesiąca będziecie obchodzić uroczysty szabat, trąbienie w róg i święte zwołanie. Nie będziecie [wtedy] wykonywać żadnej pracy. Złożycie ofiary spalane dla Jahwe” (BT w. II). Oraz 4 Mojżeszowa 29:1 „W pierwszym dniu siódmego miesiąca będziecie mieć zwołanie święte; wtedy nie wolno wykonywać żadnej pracy. Będzie to dla was dzień trąbienia” (BT w. II)

Za czasów Jeszua w to święto odmawiano specjalne błogosławieństwo Boga, dziękując za rozpoczęty nowy miesiąc, z wież świątynnych dęto w srebrne trąby, a kapłani składali ofiary. W Jom Terua odbywało się to szczególnie uroczyście: otwierano bramy dziedzińca wewnętrznego dla wiernych, kapłani dęli w szofary – rogi baranie. Wszyscy mieli obowiązek wysłuchać ich dźwięków, Śpiewano hallelot – hymny dziękczynne, na które składały się Psalmy od 113 –118. Tego dnia nie można było pościć, umartwiać się, zakazane było wygłaszanie mów pogrzebowych.

A gdy przychodził Rok Szabatowy to należało wtedy odpuszczać długi bliźnim, a gdy przychodził Rok Jubileuszowy wypuszczano więźniów (Izraelitów) na wolność.

Ze świętem tym dzisiaj wśród Żydów związany jest ciekawy obyczaj – taszlich, czyli „wyrzucisz”. Idą nad staw, rzekę, morze lub studnie i tam, nad wodą, wytrząsają z kieszeni wszystkie okruchy. Jest to jakby dla nich symboliczny gest oczyszczania się z grzechów, nawiązujący do słów Księgi Micheasza 7:19: „Ulituje się znowu nad nami, zetrze nasze nieprawości i wrzuci w głębokości morskie wszystkie nasze grzechy”(BT w. II). W tych dniach wśród Izraela wzywa się wszystkich do nawrócenia do Boga i porzucenia bezbożnego życia.

Czy to święto może coś jeszcze zawierać proroczego ?

Zobaczmy co mówi Biblia bo bardzo niewiele jest na jego temat. Ale zobaczmy Nechemiasza i tych co powrócili z niewoli babilońskiej Nechemiasza 8:1-12. Zgromadzają się tego dnia właśnie i czytają Torę, fragment za fragmentem która to później jest wyjaśniana, tak aby wszyscy ją zrozumieli. Dla mnie jest to zapowiedź ponownego zgromadzenia rozproszonych i zagubionych plemion Izraela po świecie przez Mesjasza po powtórnym jego przyjściu. Które to będzie właśnie na głos trąby gdyż czytamy w 1 Tesaloniczan 4:15-17 gdzie jest wyraźnie powiedziane w wersecie 16 „Sam bowiem Pan zstąpi z nieba na hasło i na głos archanioła, i na dźwięk trąby Bożej”(BT w. II). Podobnie pisze Matatjahu (Mateusz) w swej Ewangelii gdzie w Mateusza 24:29-31 pisze On na końcu ze: „Pośle On swoich aniołów z trąbą o głosie potężnym, i zgromadzą Jego wybranych z czterech stron świata, od jednego krańca nieba aż do drugiego”(BT w. II).

Tak więc głos szofaru, trąby jest bardzo ważny, gdyż jest związany z powtórnych przyjściem Jeszua haMaszijah.

I jeszcze jedno, jak w każde święto jest zawsze uczta w której jest na stole zawsze miód, jabłka, ryba, wołowina, pierniki na miodzie i wiele słodkości. Zakazane jest podawanie kwaśnych potraw do jedzenia. No ale to już tylko tradycja.

 

 

Dzień Pojednania – Jom Kippur

 

 

 

Drugie święto przypada 10 dnia 7 miesiąca Etanim.

Czytamy 3 Mojżeszowa 23:26-32: „Dalej Jahwe powiedział do Mojżesza: “Dziesiątego dnia siódmego miesiąca jest Dzień Przebłagania. Będzie to dla was zwołanie święte. Będziecie pościć i będziecie składać dla Jahwe ofiary spalane. W tym dniu nie będziecie wykonywać żadnej pracy, bo jest to Dzień Przebłagania, ażeby dokonano przebłagania za wasze winy przed Bogiem waszym, Jahwe. Każdy człowiek, który nie będzie pościł tego dnia, będzie wyłączony spośród swego ludu. Każdego człowieka, który będzie pracował tego dnia, wytracę spośród jego ludu. Żadnej pracy nie będziecie wykonywać. Jest to ustawa wieczysta dla wszystkich pokoleń, we wszy-stkich waszych siedzibach. Będzie to dla was uroczysty szabat. Będziecie pościli. Dziewiątego dnia miesiąca, wieczorem, to jest od wieczora do wieczora, będziecie obchodzić wasz szabat”(BT w. II).

Bóg tego dnia nakazuje aby jego wyznawcy przerwali wszystkie swe inne obowiązki i skupili się tylko na Nim, pościli i uniżyli się przed Nim. Nie ma tu wyjątków dla świadomych czcicieli Boga Awrachama, Jicchaka i Jizraela. Nakaz to nakaż i tyle. Bez wyjątków.

Wczasach gdy stała świątynia cały rytuał obchodów tego dnia w świątyni musiał być ściśle wykonany według zasad opisanych w 3 Mojżeszowej 16:1-34 – każdy kto chce niech sam przeczyta

Tego dnia składana była przede wszystkim ofiara na oczyszczenie Świątyni od wszelkiego skalania nieczystością które wchodzący do Świątyni w nosili i czynili ją skalaną. Składano też ofiara za grzech, która była składana za wszystkie grzechy Izraelitów. Raz w roku. Raz w roku wchodzono do miejsca najświętszego, i czynił to urzędujący Arcykapłan, jeśli zrobił coś nie tak Bóg tej ofiary nie akceptował i padał On martwy. Jedli tak się stało to wyciągano go za sznur który był przywiązany do jego nogi. Oczywiście na takie sytuacje był przygotowany ewentualne jego następca. Znakiem dokonania oczyszczenia i przebłagania było to ze szkarłatny sznur który był na ciele jednego z pomagającego mu kapłana stawał się biały. Nie na darmo jest napisane w Księdze Izajasza 1:18 „Chodźcie i spór ze Mną wiedźcie! — mówi Jahwe. Choćby wasze grzechy były jak szkarłat, jak śnieg wybieleją; choćby czerwone jak purpura, staną się jak wełna”(BT w. II).

W dniach poprzedzających to święto zachęca się każdego człowieka aby sprawdził swoje życie i serce przed Bogiem i jak trzeba pojednał się z bliźnimi. Jest to czas Bożego sądu nad czynami człowieka, więc naprawdę warto się nad samym sobą zastanowić. Nie nad innymi tylko na sobą i swym domem (dotyczy ojców – głów domów).

Dzisiaj nie składa się już ofiar za grzech, gdyż nie ma już Świątyni Bożej na ziemi, Świątyniami maja być nasze ciała, a dokładniej serca. Naszym Arcykapłanem jest Jeszua który jak mówi List do Hebrajczyków 9:24-26 „Chrystus bowiem wszedł nie do świątyni, zbudowanej rękami ludzkimi, będącej odbiciem prawdziwej [świątyni], ale do samego nieba, aby teraz wstawiać się za nami przed obliczem Boga, nie po to, aby się często miał ofiarować jak arcykapłan, który co roku wchodzi do świątyni z krwią cudzą. Inaczej musiałby cierpieć wiele razy od stworzenia świata. A tymczasem raz jeden ukazał się teraz na końcu wieków na zgładzenie grzechów przez ofiarę z samego siebie”(BT w. II). 9:11-14 „Ale Chrystus, zjawiwszy się jako arcykapłan dóbr przyszłych, przez wyższy i doskonalszy, i nie ręką — to jest nie na tym świecie — uczyniony przybytek, ani nie przez krew kozłów i cielców, lecz przez własną krew wszedł raz na zawsze do Miejsca Świętego, zdobywszy wieczne odkupienie. Jeśli bowiem krew kozłów i cielców oraz popiół z krowy, którymi skrapia się zanieczyszczonych, sprawiają oczyszczenie ciała, to o ile bardziej krew Chrystusa, który przez Ducha wiecznego złożył Bogu samego siebie jako nieskalaną ofiarę, oczyści wasze sumienia z martwych uczynków, abyście służyć mogli Bogu żywemu”(BT w. II). 10:12 „Ten przeciwnie, złożywszy raz na zawsze jedną ofiarę za grzechy, zasiadł po prawicy Boga”(BT w. II). Jeszua Złożył On swoje ciało w ofierze, a swą krew wniósł do niebiańskiej Świątyni w której dokonał doskonałego przebłagania za nas, nasze nieczystości i nasze grzechy.

Dzisiaj w ten dzień mamy nakaz od Boga aby się przed nim uniżyć, aby zrobić w swym sercu twz. rachunek sumienia, teszuwę (pokutę), może nieraz jesteśmy zabiegani i zapominany o tym. Więc Kochający nas Bóg daje nam ten nakaz abyśmy mogli uniżyć się, pokutować, aby dalsze życie prowadzić w czystości i świętości przed nim. Taki co roku nowy początek życia jak dar od Boga.

W ten dzień obowiązuje ścisły post który dotyczy wszystkich którzy mogą pościć, zwolnieni są tylko ciężko chorzy, dzieci, kobiety brzemienne i karmiące.

 

 

cdn