Sobota czy niedziela?

Pan Jezus nie unieważnił sabatu, tylko starał się pokazać właściwe jego znaczenie.
Sabat ma służyć człowiekowi, odłączać go od doczesności i zbliżać jego myśli i uczucia ku Stworzycielowi. „I dodał: To szabat został ustanowiony dla człowieka, a nie człowiek dla szabatu.” (Mr 2:27)
Sabat został ustanowiony dla człowieka, żeby dawał odpoczniecie, przynosił mu wyzwolenie i powrót do rzeczy utraconych. Pan Jezus pokazywał to dokonując w tym dniu wielu uzdrowień.
Pan Jezus powiedział jeszcze coś więcej, że jest panem sabatu. „Zatem Syn Człowieczy jest panem szabatu.” (Mr 2:28) Co znaczą te słowa, że jest panem sabatu?
Nasz Pan nadaje sabatowi znaczenie wyższe od tego, które nakazywało czwarte przykazanie, mówiąc: „pójdźcie do mnie wszyscy spracowani i obciążeni a ja wam dam ukojenie dla dusz waszych” (Mat. 11:28-29). Pan nasz nie miał na myśli pracy fizycznej, ponieważ zachęca do wkładania Jego jarzma i niesienia Jego brzemienia. Nauczanie Pana Jezusa idzie w kierunku utrudzenia umysłowego wynikającego z codziennych problemów życia i ciężaru grzechu, z którym człowiek sam sobie nie jest w stanie poradzić. Każdy człowiek jest niewolnikiem grzechu i swoich niemocy podobnie jak Izraelita w Egipcie.
Pan Jezus jest panem sabatu czyli odpocznienia, ponieważ dokonał wiecznego odkupienia człowieka i przygotował dla niego prawdziwy sabat w Królestwie Bożym, pokazując w jaki sposób uleczy wszystkich ludzi, dokonując uzdrowień właśnie w sabat. Przyprowadzi też ludzkie serca do Boga, gdyż „Zła czynić nie będą ani działać na zgubę po całej świętej mej górze, bo kraj się napełni znajomością Pana, na kształt wód, które przepełniają morze”. (Iza.11.8)
A jeżeli ktoś dzisiaj przychodzi do Chrystusa, i wierzy że On jest jego Odkupicielem, rozwija w sobie zaczątek nowego życia, bo Pan powiedział: „musicie się na nowo narodzić” Jan 3:3 to już teraz wchodzi do Jego odpocznienia.
Odpoczniecie to przyjęcie zbawienia przygotowanego przez Boga przez Jezusa Chrystusa. „Bo królestwo Boże to nie sprawa tego, co się je i pije, ale to sprawiedliwość, pokój i radość w Duchu Świętym.” (Rz 14:17)
Jest to odpoczniecie serca i umysłu wierzącego, wynikające z wiary w Jezusa dające wewnętrzny pokój i ukojenie, oraz społeczność z Bogiem.
„Wynika więc z tego, że wejdą tam niektórzy, gdyż ci, którzy wcześniej otrzymali dobrą nowinę, nie weszli z powodu /swego/ nieposłuszeństwa, dlatego Bóg na nowo wyznacza pewien dzień – „dzisiaj” – po upływie dłuższego czasu, mówiąc przez Dawida, jak to przedtem zostało powiedziane: Dziś, jeśli głos Jego usłyszycie, nie zatwardzajcie serc waszych. Gdyby bowiem Jozue wprowadził ich do odpoczynku, nie mówiłby potem o innym dniu. A zatem pozostaje odpoczynek szabatu dla ludu Bożego. Kto bowiem wszedł do Jego odpoczynku, odpocznie po swych czynach, jak Bóg po swoich. Śpieszmy się więc wejść do owego odpoczynku, aby nikt nie szedł za tym samym przykładem nieposłuszeństwa.” (Hbr 4:6-11)
Ten odpoczynek sabatu dla wierzącego, jest nie tylko w siódmym dniu lecz trwa cały czas, bo przez wszystkie dni tygodnia wierzący chrześcijanin ma bliski kontakt i społeczność z Bogiem, jego myśli i uczucia są ustawicznie kierowane ku Stworzycielowi.
Ten odpoczynek nie wynika z zaniechania pracy fizycznej, tylko ze świadomości uwolnienia ze stanu beznadziejnego prowadzącego do cierpienia i śmierci.