Sendang w Indonezji.

Ach… I pomyśleć, że stworzenie (zwłaszcza kobieta), choć jest odbiciem cudowności Bożej chwały, to jest niczym niewyraźny cień wspaniałości Jego majestatu i nieopisanego, doskonałego piękna. To piękno przyrody na zdjęciu naturalnie nas zachwyca, ale da się je opisać, natomiast zachwycenie w duchu niebywale trudno ująć w słowa. Św. Jan, opisując tron Boży używał co chwila słowa “jak”, bo nawet pisząc w Duchu Świętym ograniczenia ludzkiej mowy i umysłu są odzwierciedlone w tekście Objawienia. Dlatego Pan Bóg zapewne mówił, że nikt Go nie może oglądać, bo umrze i z tego powodu twarz Mojżesza promieniała odblaskiem Jego chwały, gdy On niego wracał… To wręcz przytłaczające…

Komentarz nie do publikacji
Drogi Bracie Piotrze jedyne co o tej porze powinnam napisać to śpij spokojnie, odpocznij bo tyle prac jeszcze przed Tobą tyle “owieczek” do odnalezienia. Bądź naszym Bożym drogowskazem na na zawsze na wciąż. Tak trudno mi teraz. Mój Marcin ma tyle zmartwień muszę być teraz taka silna dla niego dla naszego Boga Jezusa Chrystusa ❤. A jednak odczuwam wielką słabość duchową. Jestem teraz u mojej mamy i próbuje zasiać boże ziarno prawdy. Odczuwam niewyobrażalny głód słowa bożego niemniej jednak czytam wyłącznie to co twoje serce dyktuje i psalmy. Kocham czytać psalmy. Marcin mówi że to dlatego że jestem człowiekiem radosnym, ale jakże daleko mi teraz do radości. Wszystkimi myślami i całą sobą jestem teraz z Bogiem. Uświadomiłam sobie Jego wielkość i dziękuję w każdej chwili swojego kruchego życia że dał mi taką łaskę świadomość i odczuwalność swojego istnienia. Jest moim Ojcem od zawsze teraz to wiem. Czytam świadectwa naszych braci i sióstr i brak mi słów aby oddać Jego wielkość. Ja nie posiadam takiego świadectwa, którym mogłabym się podzielić. Jedno wiem był że mną zawsze i jest.
Urodziłam się jako dziecko chore. Do trzeciego roku życia wiecznie w szpitalach. Kiedyś brat zrzucił mnie z betonowych schodów miałam wtedy niespełna 3 lata skończyło się siniakami. W wieku czterech lat trzymając lejce na trzymetrowym wozie konie ściągnęły mnie na szczebel a potem na betonowy bruk. Przeżyłam. w wieku sześciu lat spadłam z wysokości trzech metrów uderzając potylicą w olbrzymi głaz. A jednak żyje. Budując z bratem domek na drzewie spadłam z wysokości pięciu metrów na metrowy pal uderzając w niego kością łonową. Uchronił mnie ponownie. Wracając zimą z różańca (żaden powód do chwały) podbiegł do mnie chłopak i wymierzył drągiem cios w potylicę. Zemdlałam idącą że mną koleżanka z trudem dociągnęła mnie do domu. A jednak jestem. I etc. Ale czy to wystarczy Piotrze czy to wystarczy aby poczuć się wybraną?
Mój tata zmarł gdy miałem 11 lat. Potem było pasmo nieszczęść. Depresja mamy i jej topienie smutków w alkoholu. Bunt starszego brata, który w późniejszym czasie miał trzy próby samobójcze. Gdzie byłam? Modliłam się sama w domu najlepiej jak umiałam. Potem studia, praca ale w drodze zawsze sama. Teraz już wiem że nie byłam sama. Był że mną zawsze.
Potem pojawił się Marcin i nasza Klaudia. I co tam było różnie. Ale dla nich zostawiłam wszystko i jestem w stanie poświęcić więcej. Ja jestem tylko małym hobbitem z “SZAJER”. Pozdrawiam i z Bogiem Drogi Bracie Piotrze.

Bóg w swojej nieskończonej chwale leczy utrapione serca i dusze wszystkich którzy go o to poproszą.
Dziękuję za wspaniałe świadectwo Gosiu.
Korzystając z okazji chciałbym polecić na wieczór film na YT: “Jestem Gabriel – cały film”.
(na kanale wartościowe filmy).