Lajcik's testimony

Pochodzę z rodziny głęboko katolickiej. Jako 5 latek recytowałem już na pamięć wszystkie modlitwy. Jako 8 latek odprawiałem wszystkie pierwsze piątki, wszystkie różańce. Później zostałem ministrantem. Z RADOŚCIĄ służyłem ‘Bogu’ i potrafiłem wstawać nawet na -25 stopni, by iść 3km przez zaspy na 6 rano do kościoła. I tutaj nie można mi odmówić dziecięcej miłości do Boga – bo faktycznie robiłem to dla niego.

Kiedy wszyscy zaczęliśmy dojrzewać i wszyscy moi znajomi niedzielną mszę spędzali już z piwem na boisku, ja wciąż chodziłem. Wciąż wierzyłem, że to faktycznie to, jednocześnie nigdy nie rozumiejąc ‘przeistoczenia’ błagałem Boga by mi to wyjaśnił, bym to poczuł – niestety bezskutecznie.

Friends around me were drifting further and further away from the Church, while I persistently told myself that if I was going to be saved for that 1/168 hours a week, I was going to do it. I'm going to pray, I'm going to bow down to the Eucharistic Christ, because after all, he instituted it.

Później… hmm. Zaczęły się imprezy, alkohol a nawet narkotyki. I co? I nic. Nawet niedzielny kac nie przeszkadzał mi, by standardowo iść do kościoła, odwalić swoje, wrócić, spać spokojnie.

Jedna rzecz nie dawała mi spokoju w moim sercu: kult maryjny. Od dziecka uczono mnie tego, już jako dorosłemu człowiekowi podrzucano różaniec do pokoju bym się modlił, traktowałem go jak amulet – bałwochwalczo. Jednak nigdy nie potrafiłem wyjaśnić SWOISTEJ NIECHĘCi do różańca. Nienawidziłem tego, klepałem jeden koralik ‘w myślach’ w 5 sekund, byle by jak najszybciej to zakończyć. W przeciwieństwe do Ojca, którego zawsze kochałem (a przynajmniej chciałem kochać.) Dziś wiem, że ów niechęć do maryji, spowodował Duch Boży i dziś wiem, że w głębi mieszkał on we mnie zawsze – jednak jego prowadzenie od dziecka zrozumiałem dopiero po nawróceniu. Nie mogę winić mojej babci o to, że uczyła mnie tego wszystkiego – chciała dobrze. Nauczyła mnie chociażby, by zawsze przed wyjściem z domu poprosić Ducha Bożego o prowadzenie – to było piękne, a dopiero teraz  po odrzuceniu ‘trójcy’ rozjaśniło mi się to w 100%.

Co się zatem stało? Kłamstwa powtarzane tysiąc razy stały się prawdą. Szum w głowie dotyczący miliardów lat ziemi, nieskończonego wszechświata stopniowo wypierał Boga, aż pojawiła się w moim życiu amfetamina, która spowodowała, że w końcu idąc za resztą znajomych przestałem i ja chodzić do kościoła – o dziwo czując się z tym całkiem dobrze! Pod koniec już wątpiłem w istnienie kogokolwiek – w/w nauki wyparły Stworzyciela całkowicie z mojego umysłu.

I wtedy, tracąc kolejny dzień na bezmyślnym przeglądaniu memów, natrafiłem na karty illuminati. Po wpisaniu tego hasła jedną z pierwszych witryn było zbawienie.com… Praca Kubika bardzo mi pomogła, narodziła mnie na nowo i otwarła oczy, niestety doszło też chwilowe zwiedzenie w kwestii ap. Pawła, z którego Ojciec na szczęście mnie odciągnął i dał mi Poznanie.

Spędzałem po 8 godzin dziennie wertując informacje, artykuły. Byłem zły, czułem się oszukany, przestraszony, ale gdzieś w serduszku coś krzyczało “PRZECIEŻ TO JEST TAKIE PROSTE, A EWANGELIA MA DOSKONAŁY PRZEKAZ”!

Maybe not everyone here will agree with me on these points, so I don't want to convince anyone and I leave it up to each person to know as they have, but learning about the short eternity of the earth, the non-existence of purgatory, and most of all the non-existence of hell as a state of eternal torment/eternal separation has caused such a tremendous love for the Father that I have been walking with the Lord for over a year now and these have been the greatest times of my life.

Codziennie modlę się do Ojca “Panie, nie pozwól bym był zwiedziony” i pomaga mi odsiać kąkol od pszenicy. Niech Jezus Chrystus wam wszystkim błogosławi