„Wystrzegajcie się stopniowego odstępstwa”

Zac Poonen

W drugim rozdziale Pierwszej Księgi Królewskiej czytamy, że Salomon rozpoczął rządy od zabicia swojego przyrodniego brata Adoniasza (w. 19-27), kuzyna Joaba (w. 28-35) oraz Szymejego (w. 36-46). Cóż to za sposób na rozpoczęcie swego panowania! I pomyśleć, że to Dawid, mąż według serca Bożego, zasugerował to wszystko Salomonowi i w ten sposób postawił go na ścieżce zniszczenia. Taki jest długoterminowy rezultat nieoczyszczonego rozgoryczenia, którym wielu jest skażonych. Salomon jednak wciąż wyobrażał sobie, że wbrew temu wszystkiemu Bóg będzie mu błogosławił (w. 45). Jak bardzo zwiedzionym można się stać!

Rozdział 3: gdy zaczniesz iść złą drogą, coraz bardziej oddalasz się od Boga! Następną rzeczą, jaką zrobił Salomon było poślubienie poganki – córki faraona. Gdyby tylko Dawid spędził ostatnie dni swego życia doradzając Salomonowi jak mądrze się ożenić, a nie ucząc go jak brać odwet, to jak odmiennie potoczyłyby się wydarzenia w życiu Salomona. Jakich rad udzielasz swoim dzieciom? Jakie rzeczy w życiu są dla ciebie najważniejsze?

Czytamy, że: „miłował Salomon Pana, chodząc w przykazaniach Dawida, ojca swego, tylko że na górach ofiarował i kadził” (3:3, BG). Ależ sprzeczność! Ostatecznie Salomon zniszczył samego siebie z powodu takiego kompromisu. Wiódł podwójne życie – jedno w świątyni, a drugie prywatne. Niewątpliwie w taki sposób żyje dziś wielu chrześcijan. Wielokrotnie głośno wyrażają swoją miłość do Pana, lecz prywatnie żyją w nieprawości i grzechu. W końcu ich małe odstępstwa urastają i niszczą ich.

Siedem lat zajęło Salomonowi wybudowanie świątyni Pańskiej (6:38), a trzynaście lat konstrukcja własnego domu (7:1). Wiemy zatem, co bardziej cenił. Jest to stosunkowo dobry opis wielu ludzi, którzy dziś wykonują pracę chrześcijańską. Wykonują ową „chrześcijańską” pracę w porządku, ale głównym przedmiotem ich zainteresowania jest ich własny dom oraz wygoda ich rodziny. Dzieło Boże i dom Boży są drugorzędne. Głoszenie ewangelii sprawiło, że się wzbogacili.

Odstępstwo Salomona było stopniowe. Jest tak z każdym odstępstwem. Rozpoczął on swoje rządy od zabijania ludzi. Łatwo mógł nie zgodzić się ze swoim ojcem, Dawidem, i odmówić zabicia Szymejego oraz Joaba. Mógł wybaczyć Adoniaszowi i nie odbierać mu życia. Od momentu, gdy zaczął się staczać, stopień nachylenia stawał się coraz większy. Następnie ożenił się z córką faraona w sposób oczywisty dla jej bogactwa. Potem poświęcił trzynaście lat na budowę własnego domu. A wszystko to pomimo tego, że Bóg dał mu taką mądrość. Niejednokrotnie widziałem u pracowników chrześcijańskich odpływ w kierunku świata od samego początku życia. Zaczynają oni szukać swoich racji od czasu, gdy rozpoczynają służbę. Po latach widać, że stali się na tym polu ekspertami.

Bóg jednak wciąż kochał swoich ludzi mimo odstępstwa ich króla. Wypełnił zatem świątynie swoją chwałą, gdy jej budowa dobiegła końca (8:10), dokładnie tak, jak w dniu, gdy Mojżesz wykonał Przybytek. Świątynia była zbudowana wedle tego samego wzoru, z tym, że na dużo większą skalę.

Salomon zmówił piękną modlitwę poświęcenia (8:22-61). Następnie Pan po raz drugi się mu objawił i powiedział, że usłyszał jego modlitwę i po raz kolejny nalegał, by chodził w prostocie serca i prawości, tak aby jego królestwo było ugruntowane. Przestrzegł go również, że jeżeli odwróci się od podążania za Panem, to Izrael zostanie wyrugowany z tej ziemi, zaś świątynia zamieni się w stertę ruin (9:3-9).

Właśnie do tego doszło, gdy Babilończycy przybyli, pojmali Judę i zburzyli świątynię. Bóg ostrzegł ich: „Nie sądźcie, że możecie żyć jak wam się podoba, a ja będę po prostu wciąż wam błogosławił”. Bóg ostrzega nas na długo przed tym, gdy zaczynamy schodzić na manowce.

W rozdziale 10 czytamy o przyjściu królowej Saby, która spotyka się z Salomonem, ponieważ słyszała o jego zadziwiającej mądrości. Mimo swej słynnej na cały świat reputacji Salomon był człowiekiem zagubionym. Potrafił odmawiać publicznie piękne modlitwy do Pana, jak większość chrześcijan, ale w swoim życiu prywatnym był tak bezbożny jak wszyscy inni – znów jak większość chrześcijan. W swojej pożądliwości mógł rywalizować z Samsonem, gdyż posiadał 700 żon, a jakby tego było mało, miał również 300 nałożnic w większości pochodzących z okolicznych narodów pogańskich (11:3). Musiał widzieć każdą z nich jedynie raz na trzy lata! Owe żony w końcu odwiodły go od Pana ku oddawaniu czci bożkom.

Gdy Salomon zbłądził na manowce, Bóg był na niego rozgniewany i powiedział mu, że podzieli jego królestwo na dwie części (11:9), jednak jako że Dawid był człowiekiem pobożnym, to Bóg nie uczynił tego za życia Salomona (11:12). Widzimy, jak wielu błogosławieństw dostępują dzieci z uwagi na swojego ojca. Bóg pobudził wrogów, by trapili Salomona, jednak on nadal nie pokutował (11:14). Gdy Salomon bał się, że Jeroboam zamierzał się przeciwko niemu zbuntować, usiłował go uśmiercić (11:26). Jeroboam później został królem tego podzielonego królestwa. W ten sposób umarł Salomon (11:43).

Tłumaczył Jacek. Dziękuję w imię Jezusa.