„’Królowa Niebios’ Kościoła rzymskokatolickiego pochodzi z pogańskiego Babilonu” – bardzo ważny tekst!

 

Geoffrey Grider

 

Tradycje Kościoła katolickiego o „Madonnie i Dzieciątku” miały swój początek w opowieściach o Nimrodzie, Semiramidzie i małym Tammuzie z pogańskiego Babilonu.

 

„Dzieci zbierają drzewo, ojcowie rozniecają ogień, a kobiety rozczynają ciasto, by przygotować ofiarne placki dla królowej niebios i wylewać zalewki cudzym bóstwom; a Mnie pobudzać do gniewu.” Księga Jeremiasza 7:18 (NBG)

 

Dopóki nie skończyłem 30 lat, byłem typowym wytworem systemu rzymskokatolickiego. Zostałem pokropiony jako niemowlę, przyjąłem „pierwszą komunię świętą”, wyznawałem swoje grzechy „kapłanowi” i otrzymałem katolicki sakrament „bierzmowania”, a wszystko to do czasu ukończenia przeze mnie piątej klasy. Gdyby ktokolwiek zapytał mnie wtedy, kim jest „Królowa Niebios”, potrafiłbym odpowiedzieć natychmiast i dokładnie. „Królowa Niebios” to ta sama osoba, co Maryja zawsze Dziewica, o której uczono mnie, bym się do niej modlił i szukał zbawienia od całego swojego życia. Nie wiedziałem jednak, że Bóg mówi w Biblii, że „królowa nieba” to pogańska obrzydliwość, która prowokuje Jego gniew.

 

Celem zatamowania potoku krytyki, jaka spada na katolików za bałwochwalczą cześć, jaką otaczają zwykłych ludzi, jak biblijna Maria, szkolono nas, żebyśmy odpowiadali: „Nie, nie czcimy Maryi, a po prostu okazujemy jej szczególny szacunek wynikający z naszego jej poszanowania”. Ale ci bardziej „wtajemniczeni” z nas wiedzieli co innego. Nauczano nas, by modlić się do Maryi bardziej, niż do kogokolwiek innego modlitwami takimi, jak poniższa:

 

„Akt Osobistego Oddania się Matce Bożej

Święta Maryjo, Bogurodzico Dziewico, obieram sobie dzisiaj Ciebie za Panią, Orędowniczkę, Patronkę, Opiekunkę i Matkę moją. Postanawiam sobie mocno i przyrzekam, że Cię nigdy nie opuszczę, nie powiem i nie uczynię nic przeciwko Tobie. Nie pozwolę nigdy, aby inni cokolwiek czynili, co uwłaczałoby czci Twojej. Błagam Cię, przyjmij mnie na zawsze za sługę i dziecko swoje. Bądź mi pomocą we wszystkich moich potrzebach duszy i ciała oraz w pracy kapłańskiej dla innych. Oddaję się Tobie, Maryjo, całkowicie w niewolę, a jako Twój niewolnik poświęcam Ci ciało i duszę moją, dobra wewnętrzne i zewnętrzne, nawet wartość dobrych uczynków moich, zarówno przeszłych jak obecnych i przyszłych, pozostawiając Ci całkowite i zupełne prawo rozporządzania mną i wszystkim bez wyjątku, co do mnie należy, według Twego upodobania, ku większej chwale Boga, w czasie i w wieczności. Pragnę przez Ciebie, z Tobą, w Tobie i dla Ciebie stać się niewolnikiem całkowitym Syna Twojego, któremu Ty, o Matko, oddaj mnie w niewolę, jak ja Tobie oddałem się w niewolę. Wszystko, cokolwiek czynić będę, przez Twoje Ręce Niepokalane, Pośredniczko łask wszelkich, oddaję ku chwale Trójcy Świętej – Soli Deo! Maryjo Jasnogórska, nie opuszczaj mnie w pracy codziennej i okaż swe czyste Oblicze w godzinę śmierci mojej. Amen.”

 

Jeżeli uważacie, że wypowiedzenie czegoś takiego to nie oddawanie czci i że nie jest modlitwą, to jesteście wielce zwiedzeni. A była to tylko jedna z wielu modlitw do Marii zatwierdzonych przez Watykan. Katolickie szkoły oraz kościoły uwielbiają stawiać figury Dziewicy Maryi i Dzieciątka Jezus w salach lekcyjnych, czy kaplicach. Gdziekolwiek by nie pójść, Madonna i Dzieciątko pojawiają się przed oczami niczym zjawy. Wraz z wiekiem odkryłem jednak, że takie posągi nie mają swojego początku w postaciach Marii i Jezusa, nic z tych rzeczy. Tradycje Kościoła katolickiego o „Madonnie i Dzieciątku” miały swój początek w opowieściach o Nimrodzie, Semiramidzie i małym Tammuzie z pogańskiego Babilonu.

 

W swojej znakomitej książce „Babilon – tajemnicza religia” Ralph Woodrow pokazuje nam, skąd pochodzi rzymskokatolickie oddawanie czci „Matce i Dzieciątku”.

 

Nimrod, potężny myśliwy przeciwko Bogu był pierwszym, który połączył miasta w królestwo pod ludzkimi rządami (Rdz 10:8-10). Tyle wiemy z Biblii. Imię Nimrod pochodzi od słowa „marad” oznaczającego „on zbuntował się.” Legenda głosi, że Nimrod ożenił się z własną matką, Semiramidą. Gdy umarł, Semiramida twierdziła, iż był on bogiem słońca. Miała ona potem dziecko, Tammuza, o którym twierdziła, że jest odrodzonym Nimrodem, poczętym w sposób nadprzyrodzony, będącym obiecanym nasieniem, „zbawicielem.” Semiramida stworzyła religię opartą na czci matki i dziecka. Do rozwinięcia tej „tajemniczej” religii użyto symboli. Jako że wierzono, iż Nimrod jest bogiem słońca (Baalem), to ogień uważano za jego ziemską reprezentację. W innych formach Nimroda symbolizowały obrazy słońca, ryb, drzew, filarów oraz zwierząt. Tammuza, syna boga słońca, przedstawiał złoty cielec. I w ten sposób ludzkość poszła za religią oddającą cześć stworzeniu, a nie Stwórcy (Rz 1:21-26).

https://www.youtube.com/watch?v=Ha7x2IR0Qyc

Rzym, największe i najdłużej istniejące ludzkie imperium panujące nad światem, zasymilował religie z wielu podbitych przezeń terytoriów. Wszystkie te religie miały elementy wspólne, ponieważ wszystkie wywodzą się z Babilonu. Praktyki te przeniknęły i opanowały Kościół wyznający Chrystusa, który z czasem został zdominowany przez sam Rzym. Wiele pogańskich religii obejmowało oddawanie czci matce i dziecku – w Indiach byli to Devaki i Kryszna, w Egipcie Izyda i Horus, w Rzymie Wenus, lub Fortuna oraz Jowisz. Każdy naród nadawał inne imiona zasadniczo tym samym bogom i boginiom.

 

O bogini matce, czy też „królowej niebios”, mówiono, iż w sposób cudowny urodziła syna. Starożytny Izrael czasami wyznawał tę fałszywą religię z katastrofalnymi skutkami . W Księdze Sędziów 2:13 przeczytamy o Izraelitach, że: „Opuścili Pana i służyli Baalowi i Asztartom”, a w Sdz 10:6: „Potem znów zaczęli Izraelici czynić to, co złe w oczach Pana. Służyli Baalom, Asztartom, jak również bogom Aramu, Sydonu i Moabu oraz bogom ammonickim i filistyńskim, a opuścili Pana i nie służyli Mu”. W 1 Księdze Samuela 7:3-4 jest napisane: „Wtedy Samuel tak powiedział do całego domu Izraela: ‘Jeśli chcecie się nawrócić do Pana z całego serca, usuńcie spośród siebie wszystkich bogów obcych i Asztarty, a skierujcie wasze serca ku Panu, służcie więc tylko Jemu, a wybawi was z rąk Filistynów’. Synowie Izraela usunęli Baalów i Asztarty i służyli tylko samemu Panu.”, a w 1 Sm 12:10: „Wołali wtedy do Pana: ‘Zgrzeszyliśmy, bo opuściliśmy Pana, służąc Baalom i Asztartom. Teraz jednak wybaw nas z ręki naszych wrogów, a będziemy Tobie służyli.’”. Z kolei w 1 Księdze Królewskiej 11:5 znajdziemy następujący werset: „Zaczął bowiem czcić Asztartę, boginię Sydończyków, oraz Milkoma, ohydę Ammonitów”, natomiast w 2 Księdze Królewskiej 23:13 mamy napisane, iż: „Nadto król splugawił wyżyny, które stały naprzeciw Jerozolimy, na południe od Góry Oliwnej, i które Salomon, król izraelski, zbudował dla Asztarty – ohydy Sydończyków, dla Kemosza – ohydy Moabitów, i dla Milkoma – obrzydliwości Ammonitów.” Wreszcie w Księdze Jeremiasza 44:17-19 napisano: „’Raczej wprowadzimy w czyn wszystko, co postanowiliśmy sobie: składać ofiary kadzielne królowej nieba, składać na jej cześć ofiary płynne, podobnie jak to czyniliśmy my, nasi przodkowie, nasi królowie oraz nasi przywódcy w miastach judzkich i na ulicach Jerozolimy. Wtedy mieliśmy pod dostatkiem chleba, powodziło się nam dobrze i nie spotkało nas nic złego. Od czasu, gdy zaprzestaliśmy składać królowej nieba ofiary kadzielne i płynne, cierpimy niedostatek wszystkiego i giniemy od miecza lub głodu’. A kobiety powiedziały: ‘Ilekroć składamy królowej nieba ofiary kadzielne i płynne, czyż nie za wiedzą naszych mężów przygotowujemy dla niej ciastka z jej wizerunkiem albo wylewamy płynne ofiary?’” Semiramidzie oddawano w Efezie cześć jako wielkiej matce Dianie, bogini o wielu piersiach. Owa forma kultu matki i dziecka rozprzestrzeniła się po całej Azji i świecie, o czym również wspomina Biblia: „Grozi niebezpieczeństwo, że nie tylko rzemiosło nasze upadnie, ale i świątynia wielkiej bogini Artemidy będzie za nic miana, a ona sama, której cześć oddaje cała Azja i świat cały, zostanie odarta z majestatu” (Dz 19:27).

Kult Marii nie miał miejsca we wczesnym Kościele chrześcijańskim. Nawet „Katolicka Encyklopedia” (artykuł pt. „Dziewica Maryja” str. 459-460) przyznaje, że w pierwszych wiekach naszej ery nie było śladu kultu maryjnego. Do IV w. n. e., czasu cesarza Konstantyna, oddawanie czci Marii jako bogini i oferowanie ciast w jej sanktuariach zaczęło wkradać się do Kościoła wyznającego Chrystusa. Podczas soboru w Efezie w roku 431 kult maryjny stał się oficjalny. Tzw. „ojcowie” Kościoła rozumowali, że będą mogli pozyskać większą liczbę konwertytów mieszając wierzenia już wtedy praktykowane (Diana efeska czczona jako bogini) z nominalnym chrześcijaństwem. To ta sama śpiewka, co zawsze. Odstępcy sądzą, iż obniżenie Bożych standardów skutkuje lepszą formą religii, bardziej akceptowalną i popularniejszą wśród mas.

 

Biblia jasno mówi, że jest tylko jeden pośrednik między Bogiem, a człowiekiem – człowiek Jezus Chrystus (1 Tym 2:5). A jednak rzymski katolicyzm naucza, iż Maria także jest „mediatorką”. Katolicy ofiarowują Marii swoje modlitwy, zapalają jej świeczki, mają jej figurki, a wszystko to wywodzi się bezpośrednio od ich pogańskich odpowiedników. Bogini egipską Izydę znano jako „matkę Boga”, a dokładnie tak katolicy zwracają się do Marii. Weigall w swojej książce „Pogaństwo naszego chrześcijaństwa” na str. 129 pisze: „Gdy zatriumfowało chrześcijaństwo, owe malowidła i figurki zaczęły reprezentować madonnę i dzieciątko bez naruszania ciągłości: w rzeczywistości żaden archeolog nie jest dziś w stanie orzec, które z tych obiektów przedstawiają matkę z dzieckiem, a które co innego.”

 

W religiach pogańskich matkę czczono tak, jak jej syna, o ile nie bardziej! Uznany pisarz rzymskokatolicki Alfons Maria Liguori podkreślał, że modlitwy skierowane do Marii są o wiele skuteczniejsze niż te do Jezusa. Marię definiuje się jako „królową nieba”, urodzoną bez grzechu (Niepokalane Poczęcie), „Matką Boską” – dokładnie w taki sam sposób, w jaki pogańscy czciciele robili bóstwo z Izydy, Wenus, Asztarte itp. Jezus nie nauczał, jakoby Maria była lepsza od innych istot ludzkich. W Ewangelii wg św. Mateusza przeczytamy o reakcji Pana, kiedy ktoś wspomniał o Jego matce i braciach: „Lecz On odpowiedział temu, który Mu to oznajmił: ‘Któż jest moją matką i którzy są moimi braćmi?’ I wyciągnąwszy rękę ku swoim uczniom, rzekł: “Oto moja matka i moi bracia.  Bo kto pełni wolę Ojca mojego, który jest w niebie, ten Mi jest bratem, siostrą i matką‘” (Mt 12:48-50) . Każdy, kto czyni wolę Bożą jest na tym samym poziomie, co Maria.

 

Blisko związany z modlitwami do Marii jest różaniec – łańcuszek 15 zestawów małych koralików pooddzielanych większym paciorkiem. Końcówki łańcuszka złączone są medalem z nadrukiem przedstawiającym Marię, z którego zwisa krótki łańcuszek z krucyfiksem. Użycie paciorków w charakterze licznika modlitw jest prawie, że uniwersalnym zwyczajem w religiach pogańskich. Od Niniwy, przez Indie, aż po Chiny, koralików używano jako elementu kultu. Fenicjanie już na 800 lat przed Chrystusem stosowali okręg z paciorkami przypominający różaniec w kulcie Asztarte, bogini matki. Franciszek Ksawery był zdumiony widząc, że różańce były powszechnie znane japońskim buddystom.

 

Główną modlitwą różańca jest „Zdrowaś Maryjo”. Pełen różaniec wymaga zmówienia tej modlitwy 53 razy, Modlitwy Pańskiej 6 razy oraz kilku innych recytacji. „Zdrowaś Maryjo” łączy biblijne stwierdzenie anioła o Marii z niebiblijnym bluźnierstwem: „Zdrowaś Maryjo, łaski pełna, Pan z Tobą, błogosławionaś ty między niewiastami (luźny przekład z Ewangelii wg św. Łukasza 1:28) i błogosławiony owoc żywota Twojego, Jezus. Święta Maryjo, Matko Boża, módl się za nami grzesznymi teraz i w godzinę śmierci naszej. Amen.” Maria nie była matką Bożą, nie była święta. Była cnotliwą kobietą, która leży martwa w grobie, oczekując na zmartwychwstanie do życia wiecznego wraz ze wszystkimi innymi zmarłymi w Chrystusie.

 

Encyklopedia Katolicka mówi, że: „Niewiele jest, lub brak śladów użycia „Zdrowaś Maryjo” jako zaakceptowanej formuły pobożnościowej przed rokiem około 1050” (artykuł „Zdrowaś Maryjo”, str. 111). Jezus poucza nas, by nie używać próżnych powtórzeń, gdy się modlimy (Mt 6:7-8). Tzw. Modlitwa Pańska (wersy 9-13) to modlitwa modelowa, a nie taka, którą należy monotonnie powtarzać. W efekcie Jezus powiedział: „Wy zatem tak się módlcie”. Modlitwa winna być spontaniczna; nie powinna być to natomiast wyklepana na pamięć formułka bez płynącej z głębi serca treści.

 

Wiecie już teraz, skąd pochodzi idea kultu maryjnego, bo z pewnością nie ma jej w Biblii.

 

W całym Piśmie Świętym nie ma ani jednego wersu, który nadawałby jakąkolwiek wagę modleniu się do Marii, oddawaniu jej czci, czy stawianiu jej na jakiejkolwiek uprzywilejowanej pozycji. Dzieje Apostolskie pokazują, że Maryja jest we Wieczerniku w dniu Pięćdziesiątnicy, ale jedynie w charakterze niemego świadka. Nikt o nic ją nie pyta, a i ona nie podzieliła się z nikim żadnymi uwagami. To raczej dziwne, wziąwszy pod uwagę wywyższoną pozycję, jaką przyznaje jej Kościół katolicki, nie sądzicie?

 

„Usłyszałem i inny głos z Nieba, który mówił: Wyjdźcie z niej, ludu mój, abyście nie byli uczestnikami jej win i abyście nie wzięli z jej ciosów.” Obj 18:4 (NBG)

 

Kościół rzymskokatolicki jest zapowiedzianą przez proroków Nierządnicą Babilońską, o której czytamy w 17 i 18 rozdziale Apokalipsy św. Jana. To system, którego Bóg nienawidzi i który to system On zniszczy w czasie utrapienia dla Jakuba. Pan zbawił mnie w 1990 r. i wyciągnął mnie z tego fałszywego systemu. Zrobi to i dla was, o ile pragniecie poznać prawdę.

 

„I poznacie prawdę, a prawda was wyzwoli” J 8:32 (NBG)

 

 

Tłumaczył Jacek. Dziękuję w imię Jezusa.

______________

Materiał uzupełniający:

 

https://www.youtube.com/watch?v=vgqsw23RpEs

To dlatego 4 maja 2016 będzie PONOWIONY AKT ODDANIA POLSKI KROLOWEJ NIEBIOS.

MÓDLMY SIĘ O ZATEM O BOŻĄ OCHRONĘ NAD POLSKĄ. ODDAJMY POLSKĘ BOGU OJCU.