Prośba o modlitwę za wyjście z depresji poznanieprawdy.

W związku z tym, że wielu z Was wczuło sie i w Selera i Priesta publikuje za zgodą poznanieprawdy (nie znam imienia) jego maile do mnie. Pierwszy jest wyjaśniający jego stan dotychczasowy. Drugi jest krzykiem rozpaczy:

 

1.

Przyjąłem zalozenie by nikomu o tym nie mówić. Zresztą każdy mi mówił, że wydziwiam i jestem normalny zazwyczaj, żebym tak nie myślał. Ale to cały czas wraca, ta wątpliwość jestem czy nie jestem normalny. Założyłem, że każdy ma jakiś problem, mają większe i jak wielu ludzi traci życie nie otrzymuje pomocy. To przerażające. Ale to była tylko wymówka i stan komfortu, a nie chęć zmiany. I jeszcze te komentarze w necie i nie tylko, że każdy ma prawo żyć i jest wyjątkowy. Nazbyt naiwne, pewna selekcja działa, a to nie kraina czarów. Nie chcę zwalać nikomu swoich problemów, taki jestem i cierpię. Pisałeś kiedyś o tym, że człowiek to istota stadna, dla mnie to jeden z większych problemów tych czasów samotność, brak tożsamości. Przechodząc jednak dalej. Otóż nie wiem jak wytłumaczyć swój przypadek. To bardzo osobiste, ale każdy to zauważa, że coś jest ze mną nie tak, że dziwnie się zachowuję i tak się czuje. Zazwyczaj ludzie pierwszy raz spotykają się z moim przypadkiem (?), dziwnym pisaniem perfekcyjnym, dokładnym i innymi dziwnymi zachowaniami. Choć zepchałem głęboko do podświadomości to że coś jest ze mną nie tak. Stworzyłem coś na wzór własnego alternatywnego świata. Od dziecka byłem jaki byłem, w zerówce nie było najlepiej potem zresztą niezbyt się komunikowałem i utrzymywałem kontakty społeczne. Byłem takim skrytym dziwakiem siedzącym na przerwie zazwyczaj sam i wpatrowujący się w ścianę bądź kraty, jeden punkt. Były tylko drwiny, oszczerstwa. Teksty typu że medytuję lub poruszam rzeczy silną wolą.
Albo że jestem sztywny i powinienem zostać księdzem. Nie mówiąc o gorszych epitetach. Jest tak do dziś. Właściwie to nie wiem dlaczego napisałem to tobie, obcej osobie, ale sam już nic nie wiem co dalej zamierzam z tym robić. Ukrywanie się nic mi nie dało i udawanie że jest ok, itd. Nie wzbudzanie podejrzeń nie udało się. Chciałem w pewien sposób mieć dobrą opinię, choć i tak mało znany, niewidoczny dziwak. Ta moja strona i inna działalność może być zwykłą ucieczką, próbą dowartościowania. Wybacz że kogoś oceniałem i ciebie, robiłem jakieś analizy psychologiczne. Robiłem to chyba dlatego że czułem się bardzo odosobniony. Wiem, że próbowałem udawać. Jedno najmniej mi wychodzi to że myślę albo mam myśli jakieś w głowie i dobrą pamięć, lub że mam o czym pogadać. Połowę swojego dotychczasowego życia zmarnowałem i doprowadziłem do totalnie skrajnej sytuacji. Od dziecka miałem pustkę myślową i uczuciową też, poza niektórymi stanami emocji, ale niezbyt spontanicznie. Aktualnie zdałem sobie sprawę, że jestem sam i nikt mi nie pomoże w tym problemie. Choć nie wiem jak ugryźć problem, jeżeli trudno go określić i nazwać, tzn. jak to zmienić i czy trzeba cokolwiek. Może jestem normalny… Jestem odrealniony i osamotniony z tym. Iluzja kościoła i jego wspaniałości runęła i przestałem tam uczęszczać. Ale problemy cały czas były. Byłem z tym u psychologa, który mówił że jestem normalny (pewnie dlatego, że na tym polegała ta terapia, rozmowa bym tak myślał). Potem odbywały się spotkania grupowe i niezbyt to wyglądało. Następnie przestałem chodzić do psychologa (zresztą publicznego). Terapia nie pomagała, tylko umacniała przekonanie że jestem normalny. Możliwe, że prywatnie przyszło by to jakieś skutki, 20 spotkań jest chyba refundowane, a później dodatkowe koszta prywatnie. Ostatecznie podjąłem decyzję, żeby pójść do psychiatry. Psychiatra przepisał leki. Początkowo brałem je regularnie lecz potem zacząłem je przedawkować i nie chodzić do szkoły. Z 2 razy miałem lekcje indywidualne, w 3 gim i podstawówce 4-6 ale tam przez złamaną nogę. Odstawilem leki gwałtownie. Lecz znowu obecnie do nich wróciłem, psychiatra mi je przepisał.  Działają pozytywnie, powinny w pewien sposób pomóc lub sprowadzić na mnie neurodegenerację. Mam nadzieję, że efekty uboczne ustąpią tylko trzeba czasu. Będę je brał z 6 ms. Powinny zajść trwałe zmiany w mózgu. Wrócę do czasu gdy mózg działał lepiej. Ale co dalej zrobię, sam nie wiem. Co zrobię z osamotnieniem i swoim dziwactwem i z pustką, niezdecydowaniem, brakiem czucia emocji, poglądów, itd. Przestało mi na tym zależeć i nie czuję tego. Co z tego że dowiedziałem się o możliwie najlepszej ofercie Jezusa, Biblii?
I jeszcze nie daje mi spokoju fakt, że trzeba wierzyć.
Eh, dużo mógłbym pisać na ten temat, próbowałem z opisywaniem tego, prowadzenia dzienniczka. Próbowałem na portalach internetowych kogoś znaleźć, popisać. Będę próbował w zborze zielonoświątkowym i KNP pastora Pawła Chojeckiego. Czuję taki chaos w głowie, że masakra i nie wiem dlaczego. Dla mnie to najlepiej jakby Jezus zaraz wrócił i wgl. A świat realny drugie.. Ostatecznie może wyjdę z tego, może nie. Chyba kontynuacja życia nie ma w związku z tym sensu. Na razie się nie poddaję, ale czuję że życie na siłę jest bez sensu. A zresztą to tylko wymagania społeczne, presją środowiska lokalnego i globalnego, niestabilne życie. Co miałoby w związku z tym otwarcie się na ludzi? Ujawnienie jeszcze więcej swoich słabości i załamanie się, przyznanie się że przez całe życie nic się nie robiło dosłownie i w przenośni? Głównie siedzenie w domu, rozmyślania i brak umiejętności kontaktu z drugą osobą. W dodatku mógłbym to streścić w słowie pustka. Wtedy ktoś powie, że nie mam problemu. Za bardzo to zaniedbałem.. Życie samemu dla siebie i w swoim świecie nie ma sensu i nawet widzę, że nie dożyję tak zbyt długo. Takie narcystyczne dziwactwo, nie identyfikujące się. Trudno mi się zidentyfikować z jakąś grupą. Ostatnio też myślałem o tym, czy przeklinanie na pewno jest grzechem i czy zawsze? A może służy też wyrażaniu emocji? Zgubiłem kompas totalnie, co dalej robić. No właśnie się nad tym zastanawiam. Kolejna sprawa to presja środowiska na seks. I jakby tu się ustosunkować do tego? Prezerwatywy ok, bo nasienie to jeszcze nie życie ale nośnik? I co z tym ‘przygodnym seksem’. Ale chyba będę musiał naprawdę poważnie zrewidować swoje życie. To tak jakbym się pozbywał z organizmu toksyn czy wydalał. Takie to toksyczne i zanieczyszczone.
Nie wiem czy dobrze że to napisałem, jest to za bardzo dziwne i pogmatwane.. Straciłem kontrolę nad tym. Ale czas mnie osądzi tak czy owak.
Czuję poczucie winy, że ci to napisałem, zresztą obcej osobie i zwalam na ciebie ciężkie sprawy.

 

2.

Tamto wyznanie było totalną frustracją, a teraz stawiam coraz ‘odwazniejsze’ kroki. Postanowiłem wreszcie skończyć ze sobą. Wiem, że nic nie zmienię z tych rzeczy, nic nie czuję, nawet trudno mi jest się zabić. Mógłbym tylko udawać, chociaż i tutaj pole do popisu się zmniejszyło. Mój umysł w ogóle się nie zmienił w żaden sposób do tej pory. Nie da rady w moim przypadku. Wiesz, szukałem z frustracją pomocy u byle kogo na necie i nic. Ludzie są zabiegani, zajęci i są przede wszystkim ludźmi. Ja jestem nienormalny, może jakimś kosmitą lub niewiadomo czym. Może napiszę jeszcze ostatni swój marny nic znaczący post i to będzie tyle. Jestem nic nie warty, bezużyteczny i całkowicie zaburzony umysłowo, itd. Ja nawet nie wiem czy żyje, istnieje, i wgl. Nie mówiąc o perspektywach na życie, itd. Dla mnie to iluzja beznadziejna i poza tym nikt mnie nie kocha, i nikt nie chce mi pomóc. Bo nie da się. Nie wiem ja chyba potrzebuje jakiejś magicznej pomocy. Kompletnie nic nie czuję, oprócz swojego świata fantazji, przemyśleń, na tym się kończy. Totalnie spłycony umysłowo i emocjonalnie do jednego schematu.
Na język nachodzą mnie ostre słowa na mnie. Od dziecka taki stan miałem.. Boję się totalnie… Jeśli będzie mi dane żyć i Jezus Chrystus to ode mnie zabierze.. Nie pozwoli mi umrzeć… Leki nie zadziałały tak jakbym chciał. Znikąd pomocy, bo nie da się. Chyba jakieś wady umysłu czy coś takiego, chociaż nie wykryto, ale jestem trudnym przypadkiem. A próbowałem naprawdę wiele. Nikt nawet nie rozpatruje mojego przypadku, tak chaotycznie piszę. Zdaje się już tylko na Chrystusa w tej sprawie, jeśli mi pozwoli dalej żyć. Bo i tak prędzej czy później umrę śmiercią taką, że już rodzice będą mnie mieli dość bo nic nie czuję, nie pamiętam, nie mam obrazów, zawodowo stracony, a żyć po co miałbym. Ja nie jestem w sytuacji bezdomnego, który chce żyć, czy jakims innym. Bo nieważne ile by mi dali szans, mnie żre od środka, umysł, itd. Możesz się tylko modlić, żebym przeżył to, a Jezus zabrał to ode mnie. Jutro zaczynam.. Nie wiem czy do zobaczenia.

 

 

 

Ja po prostu “wymiękam”. Nie wiem o co chodzi.

Najpierw Seler, później Priest dokonał szczerego wyznania w akcie rozpaczy, teraz poznanieprawdy, będący czytelnikiem od ponad roku chyba.

Wszystko w ciągu tygodnia, tak jakby Bóg wytapiał ludzi jak złoto.

Oczywiście Chwała Bogu, ale jestem w niekomfortowej sytuacji, gdyż jestem zwykłym człowiekiem, ani pastorem, ani psychologiem ….

Tak więc proszę Was o modlitwę za naszego brata w wierze. Myslę, że on sie rodzi właśnie na nowo w bólach porodowych.

Co mogę dodać? Tez miałem jak on 19 lat.

Odpisałem mu więc tak:

Poszedłem na łąki za moje osiedle ze sznurkiem i rozpłakałem się, ale widzisz co Bóg miał dla mnie?

Dziękuje za wszelkie modlitwy. Piotr Z