„Rzeka śmierci”

Martin Knapp

Niniejsza książka jest opisem Rzeki Śmierci, jej rozwidleń, niebezpieczeństw i tego, jak się przed nimi uchronić. Przeanalizujcie następujące jej zobrazowanie bardzo dokładnie, jako że będziemy się często do niego odnosić.

Rzeka ta płynie przez „Ziemię Grzechu”, znaną przez niektórych lepiej jako „Kraina Samolubstwa”, a przez innych jako „Kraina Niewiary”. Pełna jest ona wyjałowionych pustyń i zabójczych bagien. Opanowały ją wygłodniałe dzikie bestie i jadowite węże. Niemało jest tam wilczych dołów i ruchomych piasków. Zamieszkujących ową ziemię zwabił tam szatan. Rzesze ludzi giną pomimo wypuszczenia pędów wielkiego wysiłku w celu ich uratowania ze strony Króla Niebios oraz Jego Syna. Przez ziemię tę płynie Rzeka Śmierci wraz z dopływami zatruwając jej mieszkańców i ponosząc ich wraz z nurtem ku Wodospadom Wieczystej Rozpaczy ku ich zgubie oraz najstraszliwszej możliwej karze.

Jest to rzeka stara, jedna z najstarszych w całym tym Świecie. Ma swoje źródło w ogrodzie Eden, gdy nasi pierwsi rodzice potopili się w tej fatalnej w skutkach powodzi i stracili swoje życie duchowe.

Jest to rzeka głęboka, tak głęboka, że wszyscy, którzy w niej toną już nie wypływają na powierzchnię, o ile nie zostają uratowani przez Boską Moc. Jej brzegi są tak wysokie i strome, że nikt nigdy nie był w stanie bez pomocy się po nich wspiąć, a miliardy dusz zstąpiły do jej odmętów.

Jest to rzeka popularna, lecz nie cieszy się uznaniem Króla Niebios, ani Jego Syna, ani Jego Ducha, ani Jego ludu. Upodobał ją sobie Arcyzwodziciel jak również tłumy, które do niej ściąga.

Jest to rzeka fascynująca. Tak fascynująca, że choć ludzie mają pojęcie o czyhającym na nich ryzyku jak i swoim straszliwym losie, to i tak opierają się wszelkiemu apelowi i lekceważą każde ostrzeżenie dla chwilowej przyjemności lub korzyści wynikającej ze spływu jej łonem. Są oni wszyscy ofiarami pewnego rodzaju duchowego szaleństwa, w którym wola oraz uczucia są obłąkańcze i panują nad rozumem i osądem.

Jest to rzeka wartka, a jej prąd jest tak silny, że bez pomocy nikt nie jest w stanie stawić mu oporu, a jej wody i brzegi pełne są jadowitych węży, które syczą, kąsają i zabijają.

Ostatecznie wpada ona w największe wodospady na całym Świecie – Wodospady Wieczystej Rozpaczy – i porywa swe ofiary w stronę bezdennego Oceanu płonącego piekła, gdzie są „katowane dzień i noc na wieki wieków”.

Nie ma innej rzeki czy strumienia w całym Świecie, którego prąd w ten sposób zapełnia Ocean Wiecznego Zatracenia. Stąd też sam szatan wielce się tym rozkoszuje, nadzoruje to od początku do końca i wraz ze swoimi diablikami zastawia liczne pułapki i sidła, by nakłonić ludzi, żeby zabrnęli w jej zdradliwe łono.

Jest to rzeka zwodnicza. Zły ma sposób na to, by sprawić, że wydaje się ona lśnić i falować w słońcu mieniąc się wspaniałym srebrzystym połyskiem. Bezmyślny i nieprzebudzony nie pomyślałby nawet o wartkich prądach podwodnych, o bystrzach, o wzburzonych, pienistych wirach i o raptownym, szalonym pędzie przy Wodospadach Wieczystej Rozpaczy.

Nie jest to prawdą wyłącznie jeśli chodzi o te wody, gdyż unosi się tam rozrzedzony, przejrzysty obłok swoistego chloroformu, tak słodkiego i oddziałującego na zmysły z takim aromatem, że niemający się na baczności człowiek płynący tą łódką chłonie go, nie zdając sobie sprawy, iż wprawia on w zapomnienie niczym woń kwiatu lotosu tak, że sprawy wieczne zostają pochłonięte przez fantazyjne przyjemności dnia dzisiejszego. Wierzy on, że znajduje się na drodze do Nieba, podczas gdy każda sekunda coraz bardziej przybliża go do potężnych wirów. Szatan posiada wielu agentów, których działania polegają na nakłanianiu ludzi, by wyruszyli w tę podróż.

Szatan nie tylko zachęca ich do spływu, ale kiedy już bezpiecznie siedzą w łódce nakłania ich, by sami byli sobie sterem i ośmielili się płynąć środkiem strumienia, wzgardzając Łodzią Ratunkową Zbawienia z Jezusem jako Sternikiem, która bezpiecznie zabrałaby ich na Równiny Odnowy, skąd wspinaczka na Wyżyny Świętości i do Nieba jest łatwa i gdzie powinni spędzić niemożliwą do ubrania w słowa Wieczność.

Miliardy dusz uwierzyło w jego kłamstwa, mając zamiar popływać tylko „krótką chwilę” i potem wrócić. Dopiero po czasie uświadamiają sobie, iż porwał ich niedostrzeżony prąd tak wartki i potężny, że są niesieni w tym kierunku niczym zabawki, wylani przez bezlitosne Wodospady, pokąsani przez wiele skorpionów grzechu i wykrzykujący przeraźliwie: „Za późno!”, „Zbyt późno!”, „Jestem zgubiony/a!”, „O, czy nie ma pomocy?”, „Zguba!”, „Wieczne zatracenie!”. To straszliwe, pełne udręki wycie niesie się po Jaskiniach Dusz Skazanych na Zgubę i Wieczne Potępienie.

„Strzeżonego Pan Bóg strzeże”, stąd Bóg powiedział nam wszystkim o tej „Rzece” w Swoim Słowie; opowiedział wszystko o heroicznej wyprawie Swojego Syna z olśniewających wysokości Chwały do ponurej nocy ziemi w celu wybawienia dusz spod władania szatana, ze strasznej powodzi wywołanej przez ową Rzekę i przeraźliwe Wodospady Wieczystej Rozpaczy jak i położone za nimi gorejące Jezioro Ognia.

Czy chciał(a)byś dowiedzieć się o nim więcej? Jeśli tak, czytaj kolejne rozdziały. Zanim to jednak zrobisz, obiecaj mi coś. Mianowicie jeśli zorientujesz się, że byłeś/aś zwiedziony/a i że dryfujesz po tym prowadzącym do zguby Strumieniu, to że zawołasz do Boga z prośbą o pomoc, wyrwiesz się spod czarodziejskiego uroku, jaki mógł rzucić na ciebie szatan i wskoczysz do Łodzi Ratunkowej Zbawienia, którą Zbawiciel przypływa u twego boku. Czyż tego nie zrobisz?

Tłumaczył Jacek. Dziękuję w imię Jezusa.