„Martwe uczynki”

Zac Poonen

 

Nowy Testament mówi o uczynkach ciała (Gal. 5:19) oraz o martwych uczynkach (Hbr 6:1).

 

Ci, którzy oddają się uczynkom ciała takim jak niemoralność, waśnie, zawiść, wybuchy gniewu itp. z pewnością nie odziedziczą Królestwa Bożego. Uczynki te są w sposób tak bardzo oczywisty grzeszne, że trudno byłoby wierzącemu praktykować którykolwiek z nich bez wyrzutów sumienia.

 

Martwe uczynki są jednak bardziej podstępne. Są to pozornie dobre uczynki, lecz wypływają one z zepsutego źródła (gdyż nic dobrego nie zamieszkuje w naszym ciele) i dlatego są niczym brudna szata w oczach Boga (Rz 7:18, Iz 64:6).

 

Jest nam zatem nakazane byśmy pokutowali nie tylko za grzechy, ale tez za martwe uczynki. Dopiero gdy postawimy taki fundament, możemy zmierzać w kierunku perfekcji (Hbr 6:1).

 

Jest rzeczą powszechnie wiadomą pośród wierzących, że krew Jezusa obmywa nas z wszelkiego grzechu. To, co tak dobrze znane nie jest, to fakt, iż krew Chrystusa musi obmyć nasze sumienie także z martwych uczynków nim będziemy mogli służyć żywemu Bogu w odpowiedni sposób (Hbr 9:14).

 

Jest więc konieczne posiadać jasne zrozumienie tego, czym naprawdę są martwe uczynki.

 

1. Uczynki dokonane bez radości

 

Bóg kocha radosnego dawcę (2 Kor 9:7). Miłuje On także radosnego wykonawcę Jego woli. Spotyka On tych, którzy radują się, czyniąc sprawiedliwość (Iz 64:5). Gdy Izraelici nie służyli Bogu z radością, zostali ukarani poprzez bycie zmuszonymi do służenia swoim wrogom (Pwt 28:47,48). Na Królestwo Boże składa się prawość, której towarzyszy radość Ducha Świętego (Rz 14:17). Tylko ci, którzy czują rozkosz czyniąc Jego wolę mogą przynieść radość do serca Boga.

 

Rozważmy na przykład kwestię płacenia dziesięciny. Było to prawo w starym przymierzu, lecz nigdy nie było nakazane przez Jezusa czy apostołów w nowym przymierzu. A jednak przeważająca część chciwych pastorów zmusza swoje zgromadzenia do płacenia przymusowej dziesięciny poprzez obietnice nagród, lub też pod groźbą osądu przez Boga. Ludzie płacą, ale bez radości. Nie jest to spontaniczne dawanie, a skąpe, niechętne dawanie. Pastorzy są szczęśliwi gdy pojemniki na ofiary są pełne, ale nie Bóg. Pastorzy kochają dużych dawców, ale Bóg kocha tylko radosnych dawców!

 

Zasadą nowego przymierza NIE jest „dawanie tak wiele, jak możesz dać”, lecz „dawanie tak wiele, jak możesz dać radośnie”. Bóg nie chce niczego więcej ponad to. Oczywiście otrzymasz w tej samej mierze, w jakiej dajesz (2 Kor 9:7, Łk 6:38)- ale to inne zagadnienie. Bóg nie pragnie jednak żadnego wysiłku czy darów, które są ofiarowane niechętnie. To, co czynimy bez radości jest martwym uczynkiem.

 

2. Uczynki dokonane bez miłości

 

Kochać Boga i człowieka to dwa kołki, na których wisi każde inne przykazanie (Mt 22:40). Usuń te kołki, a wszystko runie na ziemię. To dlatego właśnie zganiony został przywódca kościoła w Efezie. Jego uczynki nie były już dłużej umotywowane miłością do Boga i człowieka (Obj 2:2,4). Jeśli przestrzegamy przykazań Boga nie zachowując ich ducha, nasze uczynki stają się uczynkami martwymi. Jeżeli mamy być powołani przez Boga do bycia pasterzami Jego stada, to On wpierw nas wypróbuje (jak to uczynił z Piotrem) by przekonać się, czy kochamy Go absolutnie (J 21:15-17). W przeciwnym razie nasza służba byłaby bezwartościowa. Podobnie nie wystarczy jedynie błogosławić tym, którzy nas przeklinają. Mamy też z serca ich kochać, gdyż inaczej zachowujemy literę Słowa, ale nie jego ducha. Jeżeli służymy braciom i siostrom w kościele dlatego, że tego nas nauczono, a wciąż ich krytykujemy (być może za nie bycie wdzięcznymi w stosunku do nas), to wtedy nasza służba staje się zbiorem martwych uczynków. Wszelkie nasze poświęcenie dla Boga to bezwartościowe martwe uczynki jeżeli nie wynika ono z naszej miłości do Niego.

 

3. Uczynki dokonane bez gorliwości

 

„Znam twoje czyny, że ani zimny, ani gorący nie jesteś… Bądź więc gorliwy i nawróć się! (Obj 3:15, 19). Uczynki dokonane bez przekonania to martwe uczynki. Mamy kochać Pana Boga naszego z całego naszego serca, z całej naszej duszy i z całych sił (Mk 12:30). Nasze uwielbienie i wychwalanie musi być całkowite, a nie beznamiętne i martwe. Nasze modlenie się musi zawierać w sobie ładunek emocjonalny, zaś prorokowanie musi być gorliwe. Mamy „promieniować Duchem” przez cały czas (Rz 12:11). Ogień musi stale płonąć na ołtarzu (Kpł 6:13). Mamy stale wzniecać płomień darów Ducha, którymi obdarzył nas Bóg- a nie wzgardzać nimi, czy też je lekceważyć, bo wielu ich nadużywało (2 Tym 1:7). Większość dzisiejszych zgromadzeń chrześcijańskich znajduje się w martwym stanie, nie posiadając tlącego się w nich ognia Ducha Świętego. Są gotowe na bycie odrzuconymi przez Boga (Obj 3:16) za swój brak gorliwości. Potrzeba nam pokutować za takie martwe uczynki w naszym życiu.

 

4. Uczynki dokonane bez wiary

 

Tak jak wiara bez uczynków jest martwa (Jk 2:26), tak tym bardziej uczynki bez wiary są uczynkami martwymi. Wiele spotkań modlitewnych jest martwych z powodu braku wiary. Pięć minut modlitwy pełnej wiary jest bardziej żywe i potężne w kwestii osiągnięcia zamierzeń Bożych niż całonocne spotkanie modlitewne, przez które przeszło się jak przez próbę wytrzymałości. Jezus modlił się całą noc i tak też musimy czynić my, gdy jest ku temu potrzeba- ale z pewnością nie jako martwy uczynek. Wiara oznacza też osobiste przekonanie (Rz 14:22). To co czynimy bez osobistego przekonania jest martwym uczynkiem. Tylko dlatego, że jakiś wielki Boży człowiek wierzy i naucza jakiejś konkretnej doktryny nie oznacza, że mamy go imitować. A jednak świat chrześcijański pełen jest wierzących, którzy ślepo naśladują innych ludzi bez jakiegokolwiek osobistego przekonania. Imitacja zawsze przynosi śmierć. Izraelici przekroczyli Morze Czerwone poprzez wiarę. Egipcjanie naśladowali ich i potopili się (Hbr 11:29). Napisano to, by nas ostrzec. Nie imitujmy czynów czy też służby innych. Mamy również nie imitować znaczenia, które inny człowiek ma w swojej służbie. To także byłby martwy uczynek. Mamy prorokować wprost proporcjonalnie do naszej własnej wiary (Rz 12:6). Bóg pragnie, by każde z nas było sobą, ponieważ wkład, jaki wnosimy poprzez naszą odrębną osobowość w ciało Chrystusa jest wyjątkowy.

 

5. Uczynki dokonane dla korzyści osobistych i zaszczytów

 

„Znam twoje czyny: masz imię, [które mówi], że żyjesz, a jesteś umarły.” (Obj 3:1)

 

Oto był człowiek duchowo martwy, który jednak był nadal zadowolony, ponieważ posiadał imię, że był żywy. Szukał chwały człowieka bardziej niż chwały Bożej (J 5:44, 12.43) wskutek czego wszystkie jego uczynki były martwe. Wszystko co czynimy, by zrobić wrażenie na ludziach jest martwym uczynkiem. Wszystko co czynimy, a o czym chcemy, by inni wiedzieli, to także martwy uczynek (Mt 6:1-18). Żywe uczynki dokonywane są w ukryciu, wyłącznie przez obliczem Boga, przy użyciu każdej możliwości by zakryć je przed oczyma ludzi. Za każdym razem kiedy jesteśmy dumni z naszych osiągnięć dla Boga, zaczęliśmy „czcić dzieła naszych własnych rąk” (Dz 7:41) i nasze uczynki z miejsca stają się martwe. To tak buduje się Babilon, jak w jasny sposób komunikuje to Dn 4:30.

 

Gdy tylko jesteśmy pokuszeni, by myśleć o opinii innych odnośnie nas samych czy też naszej pracy, musimy wyrzucić owe myśli do systemu kanalizacyjnego, gdzie jest ich miejsce. Nawet opinie, jakie wielcy ludzie Boga mają na nasz temat muszą być usunięte z naszych myśli i trafić do rur kanalizacyjnych. „Nasza sprawiedliwość w oczach ludzi jest obrzydliwością (nadającą się tylko do ścieków) w oczach Boga” (Łk 16:15).

 

Tylko ktoś, kto jest tak radykalny może mieć nadzieję na ucieczkę przed martwymi uczynkami. W ten sam sposób praca wykonana dla Pana w zamian za wynagrodzenie jest uczynkiem martwym. Praca wykonana dla zapłaty nie jest dziełem chrześcijańskim. To dzieło świeckie – nawet jeśli zwie się „chrześcijańskim”. Niemożliwym jest służyć Bogu i mamonie.

 

6. Uczynki dokonane jedynie w celu uspokojenia własnego sumienia

 

Poganie są zmotywowani do dokonywania pewnych uczynków jak post, modlitwa czy dawanie jałmużny w wyniku odczuwania wyrzutów sumienia (Rz 2:15).

 

Także w przypadku chrześcijan możliwym jest dokonywać takich uczynków by tylko uspokoić swoje sumienie. Wielu czyta Biblie i modli się codziennie po prostu by załagodzić wyrzuty sumienia. Z tego samego powodu uczęszczają na spotkania, płacą dziesięcinę, dają żebrakom jałmużnę itp. Wszystkie takie uczynki to martwe uczynki. Są kaznodzieje, którzy obracają tę słabość u wierzących na własną korzyść, nalegając, by zrobili oni coś dla milionów ginących „bez Chrystusa”. Ludziom mówi się „albo dawaj, albo idź”. W konsekwencji niektórzy dają pieniądze, a inni zostawiają pracę wybierając zajęcie chrześcijańskie. Postąpiwszy bez przewodnictwa Pana, a jedynie kierując się emocjami w danej chwili by załagodzić poczucie winy obie te grupy popadają w błędne koło martwych uczynków.

 

7. Uczynki dokonane ze strachu przed sądem Bożym

 

Unikanie grzechu dlatego, że obawiamy się sądu Bożego jest dobre, jednak z pewnością nie jest to motyw, dla którego Jezus unikał grzechu. Robił On to, gdyż chciał podobać się Ojcu. Taka ma też być i nasza motywacja. Przypuśćmy, że nie byłoby kary za pożądanie kobiet, albo opowiadanie kłamstw, albo chowanie do kogoś urazy, czy oddawalibyśmy się tymże grzechom? Czy może wciąż unikalibyśmy ich z powodu naszego prostego pragnienia podobania się Bogu? Niech każda osoba odpowie sobie sama na to pytanie, opracowując swoją własną drogę ucieczki przed martwymi uczynkami z bojaźnią i drżeniem. Przebaczyć komuś tylko dlatego, że nie chcemy otrzymać jakiejś choroby jako osądu od Boga, lub dlatego, że chcemy aby Bóg nam wybaczył to martwy uczynek, gdyż umotywowany jest egoistyczną obawą przed osądem. Co zatem winniśmy powiedzieć o tych, którzy czytają Biblię i modlą się o poranku jedynie po to, by uniknąć jakichkolwiek wypadków w ciągu dnia? Kwalifikuje się to do tej samej klasy jako najgorszy pogański przesąd!

 

8. Uczynki dokonane dla nagrody

 

Podczas gdy prawdą jest, że Jezus wynagrodzi wiernych (Obj 22:12) i prawdą również jest to, że ostatecznym pragnieniem naszego życia powinna być chęć podobania się Panu (2 Kor 5:9), by móc pewnego dnia usłyszeć od Niego słowa „dobrze, sługo dobry i wierny”, to jednak sam Jezus przestrzegł nas przed egocentrycznym pragnieniem nawet i niebiańskiej nagrody motywującej nas w naszych poświęceniach i naszej służbie Jemu.

 

Gdy Piotr porównał siebie w sposób korzystny z bogatym, młodym władcą (który właśnie odwrócił się od Jezusa) i zadał pytanie „Oto my opuściliśmy wszystko i poszliśmy za Tobą, cóż więc otrzymamy?” (Mt 19:27), Jezus odpowiedział za pomocą paraboli o pracownikach (Mt 20:1-16). Dowiadujemy się w niej, że ci, którzy pracowali dla zapłaty (nagrody) byli ostatni, ci zaś, którzy pracowali nie myśląc o nagrodzie byli pierwszymi (mimo że wykonali tylko niewielki procent dzieła, które wykonali ci wcześniejsi).

 

Ilość kontra jakość – widzimy tu różnicę pomiędzy martwymi, a żywymi uczynkami. Uczynki dokonane w nadziei na ostateczne wyniesienie ponad innych wierzących i znalezienie miejsca w oblubienicy Chrystusa będą obnażone w dniu ostatecznym jako martwe uczynki.

 

Jeżeli będziesz oczyszczać swoje myśli, czynić dobrze innym i kochać swoją żonę lub być oddaną swemu mężowi, a wszystko to z myślą o byciu wywyższonym/ą pewnego dnia w przyszłości, to ego jest wciąż w centrum twojego życia, a wszystkie twoje egocentryczne „dobre” uczynki są uczynkami martwymi!

 

Ci, którzy w chwale otrzymają korony szybko rzucają je pod nogi Pana, mówiąc „Tyś jeden wart” (Obj 4:10). Możemy być uwolnieni od martwych uczynków dopiero gdy oczyścimy siebie z motywacji innych niż pragnienie wychwalania Boga. Jeśli w pamięci prowadzimy dokumentację wszystkich dobrych uczynków jakich dokonaliśmy, to owe dobre uczynki stają się martwe.

 

Jezus dał nam dwa obrazy ostatniego dnia sądu – jeden, w którym ludzie wymieniali przed Bogiem wszystkie dobre rzeczy, jakie uczynili w swoim ziemskim życiu, „Panie, prorokowaliśmy w Twoim imieniu, uzdrawialiśmy chorych w Twoim imieniu, itp. (Mt 7:22,23). Ludzie ci zostali przez Boga odrzuceni. W drugim z kolei znajdujemy ludzi prawych, zaskoczonych, gdy Pan przypomniał im dobro, jakie czynili żyjąc na ziemi. „Panie, kiedyśmy to uczynili?” jest ich okrzykiem zdumienia (Mt 25:34-40). Zapomnieli o dobru, które czynili, gdyż nie dokonali tychże uczynków dla nagrody. Widzimy tu wyraźny kontrast pomiędzy uczynkami żywymi, a martwymi. Do której kategorii pasujemy?

 

9. Uczynki dokonane bez przeżywania śmierci Jezusa

 

Żywe uczynki to tylko te, które wypływają z życia Jezusa w nas. Niemożliwym jest posiadanie tego życia Jezusa nie przeżywszy uprzednio umierania Jezusa – codziennego krzyża (2 Kor 4:10). Jeżeli zaledwie kontrolujemy nasz język by nie mówić w gniewie, lub pilnujemy, by na naszej twarzy nie malował się grymas niezadowolenia, a w środku wciąż gotuje się w nas złość i irytacja, to nie jest to zwycięstwo, a zagłuszenie. Jest to nauka jogi, a nie Jezusa Chrystusa. Jezus powiedział nam, byśmy co dzień dźwigali nasz krzyż. Oznacza to co dzień zadawać śmierć swemu ciału (Gal 5:24). Śmierć poprzez ukrzyżowanie jest długim procesem, w przeciwieństwie do zastrzelenia albo powieszenia. Ciało nie może być zastrzelone lub powieszone w ciągu chwili; może ono tylko być ukrzyżowane. Jeśli jednak jesteśmy wierni w utrzymaniu tego przestępcy na krzyżu, to we właściwym czasie nastanie śmierć, a my któregoś dnia zaprzestaniemy grzeszyć, nawet wewnętrznie (1 P 4:1). Wtedy żywe uczynki Ducha wypłyną niczym rzeki wody żywej z naszego najgłębszego jestestwa (J 7:38). Nasze wewnętrzne nastawienie będzie wtedy zgodne z naszym wyglądem zewnętrznym i uczynkami. Nie będzie już wtedy potrzeby sztucznego uśmiechania się, czy jakiejkolwiek innej formy zewnętrznej pobożności.

 

10. Uczynki, które pochodzą z naszego własnego, ludzkiego rozsądku

 

Altruistyczna i pełna poświecenia praca Marty dla Pana i Jego ludu jest świetnym przykładem dobrych uczynków niebędących uczynkami martwymi (Łk 10:38-42). Nie wykonywała ona tej pracy jedynie dlatego, że czuła, iż był to dobry uczynek do zrobienia, ale „najważniejszą rzeczą w byciu sługą jest to, że czyni on to, co nakazuje mu jego pan”, a nie to, co on sam ma ochotę zrobić (1 Kor 4:2). W ten sposób Maria była mądrzejsza w tym, że pierwsza usiadła u stóp Jezusa by usłyszeć, co pragnął by uczyniła. Hbr 4:10,12 mówi, że Słowo Boże oddziela to, co duszewne od tego, co duchowe; i tak jak mamy stronić od grzechu, tak mamy również zaprzestać czynienia swoich własnych uczynków. Uczynki duszewne to martwe uczynki. Jezus nigdy nie zrobił niczego ze swej własnej inicjatywy (J 5:30). Nawet dziś Bóg szuka nie tych, którzy posiadają błyskotliwe pomysły co do tego, jak wykonywać Jego pracę (gdyż to może jedynie tworzyć „Ismaelów”), lecz tych, którzy są wystarczająco pokorni by uznać swój brak mądrości i siły i którzy uczynią siebie dostępnymi dla Boga by użył ich tak, jak się to Mu upodobało. Bóg szuka nie umiejętności, a dostępności.

 

Usłyszawszy teraz o martwych uczynkach, wielkim zagrożeniem dla niektórych z nas jest to, że możemy wycofywać się z urwiska „martwych uczynków” i spaść z klifu po drugiej stronie wąskiej ścieżki – klifu „nicnierobienia”. To byłoby jeszcze gorsze. Żywe uczynki Ducha mogą być przez nas dokonywane tylko wtedy, gdy współpracujemy z Duchem prowadząc zdyscyplinowane życie – nie prawo, a dyscyplina.

 

Oczyśćmy się zatem nie tylko z wszelkich brudów ciała, lecz także i ducha (2 Kor 7:1) tak, by nasze prawe uczynki mogły stać się naszym bisiorem w dniu zaślubin Baranka (Obj 19:8).