„Kościół papieża Franciszka u progu wojny cywilnej o włączenie do niego ludzi LGBT”

„Kościół papieża Franciszka u progu wojny cywilnej o włączenie do niego ludzi LGBT”

 

Geoffrey Grider

 

„Nikogo też na ziemi nie nazywajcie waszym ojcem; jeden bowiem jest Ojciec wasz, Ten w niebie.” Mt 23:9

 

NOTA REDAKTORA: Watykan od dawna mówi, że kościół katolicki „nigdy się nie zmienia”, ale wiecie co? W tym momencie znajduje się on w agonii poprzedzającej katastrofalną zmianę. Tak jak Obama uczynił agendę homoseksualną i LGBT złym rozporządzeniem Stanów Zjednoczonych, tak i papież Franciszek usiłuje siać to samo bezbożne spustoszenie w już bezbożnej korporacji kościoła rzymskokatolickiego. Wynikająca z tego wojna dzieli kościół katolicki na dwa obozy. Odnotujcie sobie, że poleje się krew.

 

Watykan – w pewnym momencie podczas ważnego szczytu hierarchów kościoła rzymskokatolickiego, który kończy się w tym tygodniu, wyższy rangą, konserwatywny biskup zabrał głos w watykańskiej sali posiedzeń, natychmiast oskarżając swoich liberalnych kolegów o wykonywanie roboty diabła.

 

To trzytygodniowe zebranie, znane jako synod, przerodziło się w teologiczną rozróbę w kwestii wizji bardziej otwartego kościoła, jaką charakteryzuje się papież Franciszek, przejawiając najbardziej zawzięty i widoczny dla opinii publicznej konflikt wewnętrzny od czasów reformy katolickiej lat 60.

 

Arcybiskup Tomash Peta z Kazachstanu uchwycił nasilenie tego rozłamu, wywołując uniesienie brwi, a nawet uśmiech niedowierzania gdy, potępił niektóre ze zmian polityki kościelnej poruszone w trakcie synodu, określając je jako mające woń „dymu piekielnego”.

 

Był to po prostu kolejny dzień synodu, który – w większym stopniu, niż jakiekolwiek inne zdarzenie odkąd Franciszek został papieżem w 2013 r. – podkreślił wymiar woli pomocy potrzebującym, kiedyś pogardzanym katolikom, tym samym wywołując przysłowiowe zawody w przeciąganiu liny w kwestii dusz kościoła katolickiego. Co istotniejsze, podkreśla on jak trudno może być Franciszkowi przekształcić kościół, któremu służy w taki, który będzie zgodny z jego wizerunkiem.

 

Niechęć tradycjonalistów była podczas synodu de facto tak silna, iż szanse na szybkie zmiany w palących kwestiach rodzinnych – włączając w to decyzję o tym, czy dopuszczać do komunii rozwiedzionych lub ponownie zaślubionych katolików oraz używanie bardziej otwartego języka w stosunku do homoseksualistów – znacznie zmalały, o ile nawet nie zniknęły całkowicie.

 

Jako że synod szybko zmierza ku końcowi, pojawiły się rozpaczliwe naciski, by znaleźć wspólną płaszczyznę, która pozwoliłaby przynajmniej otworzyć drzwi ku zmianom polityki. Jednak niektórzy obserwatorzy porównują już papieża Franciszka do prezydenta Obamy – człowieka, którego reformistyczna agenda została zahamowana przez konserwatywny Kongres.

 

„Franciszek ma ten sam problem, który miał Obama” – powiedział ks. Thomas Reese, starszy analityk dla amerykańskiego tygodnika National Catholic Reporter. „Złożył światu obietnicę, ale Kongres nie pozwolił mu jej dotrzymać. Jeśli nic więcej się podczas synodu nie zdarzy, to myślę, że ludzie puszczą to papieżowi płazem, obwiniając biskupów za powstrzymywanie zmiany.”

 

Dla Franciszka ów synod – drugi na przestrzeni 12 miesięcy dotyczący spraw rodziny – stanowi być może najważniejszą decyzję jego papiestwa.

 

270 wyższych rangą dostojników kościelnych ze 122 krajów ma zakończyć głosowanie nad ostateczną wersją dokumentu w sobotę (24 października). Ostatnie słowo należy jednak do Franciszka, który ma władzę, by po prostu przyjąć zalecenia synodu, pójść dalej, lub wstrzymać osąd by pobudzić dalszą debatę. Wszystkie te ścieżki nacechowane są jednak pewną dozą ryzyka.

 

Użycie tej władzy w celu przekroczenia zaleceń synodu może ściągnąć na niego gniew konserwatystów, z których to niektórzy już teraz otwarcie kwestionują bieg wydarzeń jego papiestwa. Jeśli jednakże ostateczne zalecenie synodu zawiedzie nadzieje liberalistów, zatwierdzenie go bez zastanowienia i przemyślenia, lub nawoływanie do dalszej dyskusji może wywołać rozczarowanie wśród miłośników Franciszka na świecie. Mogą oni zacząć widzieć go jako rewolucjonistę w gestach i słowach, ale nie w kwintesencji doktryny. Jeżeli zaś w pełni zgodzi się on z zaleceniami synodu, to „może nastąpić spadek jego popularności w oczach światowej opinii publicznej, ale może też wywołać wzrost popularności wśród katolików.”- powiedział Massimo Franco, autor książki „Kryzys imperium watykańskiego” oraz felietonista włoskiego dziennika Corriere della Sera.

 

Poziom dramatu podczas synodu był niespotykany, nawet jak na standardy Watykanu

 

Nie dalej jak w tę środę Watykan stanowczo zaprzeczył doniesieniom we włoskiej prasie o tym, iż Franciszek ma niewielkiego guza mózgu. Wiadomość ta pojawiła się po uroczystym rozpoczęciu synodu na początku października, gdy inny przeciek, także we włoskiej prasie, ujawnił list do papieża podpisany przez 13 konserwatywnych kardynałów – w tym kard. Timothy’ego Dolana z Nowego Jorku – który wydawał się poddawać w wątpliwość papieskie zarządzanie synodem.

 

Tajemnicy dodaje fakt, iż niektórzy z tych 13 kardynałów zaprzeczyło, iż ów list podpisało. Niektórzy obserwatorzy Watykanu odebrali niedawne ostrzeżenie Franciszka skierowane do synodu, by nie dał się zwieść przez teorie spiskowejako słabo zawoalowane odniesienie się do brakujących nazwisk. Niektórzy wyżsi rangą oficjele Watykanu postrzegają list jako bliski otwartemu podżeganiu do buntu.

 

„Powszechną opinia, jaką dostrzegam wśród ojców to poczucie zniesmaczenia” – stwierdził w rozmowie z witryną Vatican Insider biskup Marcello Semerano, jeden z wyższych ranga duchownych, którzy przygotują ostateczny dokument synodu.

 

Jednakże mówiąc biskupom, że nie ma kwestii niepodlegającej dyskusji, Franciszek niewątpliwie zmienił postrzeganie tego, co podlega badaniu – w tym jego styl zarządzania. Konserwatywni biskupi widzą też jednak, że otworzył on puszkę Pandory, dopuszczając do wolnego przepływu idei, które zdumiały niektórych tradycjonalistów, wywołując ostrą krytykę.

 

Z wielu omawianych kwestii dwie wywołały najwięcej polemiki

 

Jedną z nich jest dylemat, czy dawać dostęp do komunii rozwiedzionym oraz ponownie zaślubionym katolikom, którzy technicznie rzecz biorąc popełniają w oczach kościoła cudzołóstwo. Ponadto jest też kwestia, czy w bardziej serdeczny sposób odnosić się do gejów i lesbijek, w tym usuwając z nauk kościelnych określenie homoseksualizmu jako „wewnętrznie nieuporządkowanego”.

 

Nie jest to wyłącznie podział między liberałami, a konserwatystami. Jest to również spór geograficzny. Przykładowo prałaci z Afryki potępiają „eurocentryczną” i „zachodnią”fiksację na punkcie zagadnień takich jak homoseksualność. Gwinejski kardynał Robert Sarah wiąże nacisk na prawa gejów z aborcją i islamskim ekstremizmem, porównując to wszystko do tego, czym ”nazizm, faszyzm i komunizm były w XX wieku.”

 

Gwałtowność tego sprzeciwu zaszokowała nawet umiarkowanych konserwatystów, sugerując, iż powstała podobna do amerykańskiej Patrii Herbacianej frakcja biskupów w watykańskiej hierarchii.

 

„Niektórzy z nich mówią tak, jak by to był Armagedon” – powiedział arcybiskup Mark Coleridge z australijskiego Brisbane w wywiadzie dla The Washington Post.

 

„Postrzegają oni siebie jako synów dobra, a innych jako synów mroku i zła. Byłem wielce zaskoczony apokaliptycznym spojrzeniem na te sprawy podczas synodu… W taki sposób dyskusji się nie prowadzi” – dodał.

 

To strzelanie z ukrycia w zaskakujący sposób stało się publiczne – i osobiste. Na przykład potężny, konserwatywny kardynał George Pell zasugerował w wywiadzie dla Le Figaro, że epicka „bitwa” pomiędzy konserwatywną teologią Benedykta XVI, a liberalną jej wersją autorstwa niemieckiego kardynała Waltera Kaspera, który jest postrzegany jako sprzymierzeniec Franciszka i architekt jednych z najbardziej progresywnych kroków omawianych w trakcie synodu nabierała kształtu.

 

Komentarz Pella wywołał w tym tygodniu rzadką publiczną naganę z ust niemieckiego kardynała Reinharda Marxa, który wymienił Pella z nazwiska podczas konferencji prasowej w Watykanie.

 

„Podczas synodu nie walczymy. Nie znajdujemy się w starciu Ratzinger vs Kasper” – powiedział Marx, używając nazwiska rodowego Benedykta. „To nie jest w porządku”.

 

Sprawy skomplikowały się jeszcze bardziej w czwartek, gdy na konserwatywnej katolickiej stronie internetowej pojawił się artykuł rzekomo pochodzący od „bardzo roztropnego, znającego się na rzeczy i wysoce wpływowego duchownego”, zatytułowany „Porażka pontyfikatu Franciszka”.

 

W artykule tym autor piszący pod pseudonimem Don Pio Pace i używający terminologii właściwej osobom dobrze poinformowanym dowodzi, że podzielony kościół jest teraz „z natury rzeczy poza kontrolą”, a także potępia ten „dziwny synod” za to, że był w sposób przytłaczający skupiony na „parach cudzołożnych oraz homoseksualnych.”

 

Niektórzy komentatorzy piętnowali również unoszącą się nad debatami aurę szowinizmu, jako że tylko duchowni płci męskiej mają prawo głosu.

 

Maureen Kelleher, amerykańska zakonnica wykonująca podczas synodu jedną z ról, której prawo do głosowania nie przysługuje w rozmowie z gazetą National Catholic Reporter stwierdziła, że „były momenty, w których protekcjonalność była wyczuwalna tak mocno, że można ją było kroić nożem”. Mówiąc ogółem o kobietach dodała: „Dostrzegam wysoki poziom braku akceptacji nas jako tych, które podtrzymują połowę nieba.”