„Piekło jest rzeczywistością. Co Biblia mówi o piekle?”

Jacek postanowił przetłumaczyć jeszcze jeden pogląd o kontrowersyjnym pojęciu biblijnym jakim  jest piekło. Zapraszam do tej arcyciekawej lektury, poszerzającej nasze wyobrażenie i wiedzę o piekle według Słowa Bożego.

 

 

Cechą rozpoznawczą fałszywych religii są ich poglądy na temat piekła. Jeżeli nie posługują się strachem przed pójściem do piekła celem zniewolenia ludzi, to usiłują w całości odrzucić owo pojęcie.

Jedną z ulubionych metod okłamywania ludzi przez szatana jest próba przekonania ich, że cierpią swoje piekło tu na ziemi, a w życiu pozagrobowym już go nie będzie. Usiłuje on także sprawić, by uwierzyli w kłamstwo, iż śmierć przynosi ze sobą jedynie stan snu lub odpoczynku. Jeszcze inna doktryna głosi, że piekło jest tylko stanem tymczasowym i ostatecznie po odpowiednim czasie spędzonym w ogniu piekielnym ludzie zostają obmyci i oczyszczeni do takiego stopnia, iż będą przyjęci do nieba.

Takowym okropnym herezjom daje wiarę wielu chrześcijan przejawiających ignorancję wobec tego, co ma na ten temat do powiedzenia Słowo Boże. Niektóre sekty nauczają również, że piekło jest miejscem, w którym dusze zostają po prostu zniszczone, wskutek czego już dłużej nie istnieją. Inne głoszą reinkarnację dająca ludziom kolejną szansę, by narodzić się tu na ziemi tyle razy, ile jest konieczne, by się oczyścić, przechodząc przy okazji każdego powrotu na ziemię do form wyższych. Jeszcze inne twierdzą, że piekło jest jedynie położone z dala od Boga, ale nie jest dosłownie płonącym, ognistym miejscem. To wszystko są kłamstwa szatana, których celem jest sprawienie, by ludzie pomniejszali znaczenie rzeczywistości piekła.

Co Biblia mówi na temat piekła? Chcąc poczynić o nim uwagę, Jezus opisał je jako obszar tak ogromnej grozy, iż lepiej byłoby uciąć członek swojego ciała, który by go tam zaprowadził, niż skończyć w tym miejscu katuszy:

„Jeśli twoja ręka jest ci powodem upadku, odetnij ją. Lepiej bowiem jest dla ciebie ułomnym wejść do życia, niż mając dwie ręce, pójść do piekła, w ogień nieugaszony; gdzie robak ich nie umiera, a ogień nie gaśnie. A jeśli twoja noga jest ci powodem upadku, odetnij ją. Lepiej bowiem jest dla ciebie chromym wejść do życia, niż mając dwie nogi, zostać wrzuconym do piekła, w ogień nieugaszony; gdzie robak ich nie umiera, a ogień nie gaśnie. Jeśli zaś twoje oko jest ci powodem upadku, wyłup je. Lepiej bowiem jest dla ciebie jednookim wejść do królestwa Bożego, niż mając dwoje oczu, zostać wrzuconym do ognia piekielnego; gdzie robak ich nie umiera, a ogień nie gaśnie” (Mk 9:43-48, UBG).

Nie musimy odcinać sobie kończyn ani wyłupywać oczu, by być wolnymi od piekła. Jezus ustanowił dla nas drogę ucieczki od tego zła poprzez pokutę i przyjęcie tego, co On dla nas zrobił na krzyżu, gdy umarł za grzechy naszego ciała. Widzimy jednak wyraźnie, iż Jego oświadczenie oznacza wykluczenie nadziei na przywrócenie oraz że kara jest wieczna odkąd dana osoba się tam znajdzie. Powtarza On słowa: „gdzie robak ich nie umiera, a ogień nie gaśnie” trzykrotnie ku podkreśleniu tejże złowieszczości.

Kolejna deskrypcja mąk piekielnych znajduje się w Ewangelii wg św. Łukasza 16:19-26 (UBG):

„Był pewien bogaty człowiek, który ubierał się w purpurę i bisior i wystawnie ucztował każdego dnia. Był też pewien żebrak, imieniem Łazarz, który leżał u jego wrót owrzodziały; pragnął on nasycić się okruchami, które spadały ze stołu bogacza. Nadto i psy przychodziły i lizały jego wrzody. I umarł żebrak, i został zaniesiony przez aniołów na łono Abrahama. Umarł tez bogacz i został pogrzebany. A będąc w piekle i cierpiąc męki, podniósł oczy i ujrzał z daleka Abrahama i Łazarza na jego łonie. Wtedy zawołał: Ojcze Abrahamie, zmiłuj się nade mną i poślij Łazarza, aby umoczył koniec swego palca w wodzie i ochłodził mi język, bo cierpię męki w tym płomieniu. I powiedział Abraham: Synu, wspomnij, że za życia odebrałeś swoje dobro, podobnie jak Łazarz zło. A teraz on doznaje pociechy, a ty cierpisz męki. I oprócz tego wszystkiego między nami a wami jest utwierdzona wielka przepaść, aby ci, którzy chcą przejść do was, nie mogli, ani stamtąd przejść do nas”.

Piekło jest opisane nie tylko jako płomieniste miejsce męczarni, lecz także jako oddzielenie od Boga i Jego świętych; miejsce, w którym udręczenie jest nieprzerwane.

Piekło zostało stworzone dla szatana

Miejsce to przygotowano dla diabła i jego upadłych aniołów. Człowiek nigdy nie miał tam iść. Udaje się on tam wybierając naśladownictwo szatana oraz jego złych dróg poprzez odrzucenie darmowej łaski oferowanej przez Jezusa ludzkości: „Potem powie i do tych, którzy będą po lewej stronie: Idźcie ode mnie, przeklęci, w ogień wieczny, przygotowany dla diabła i jego aniołów” (Mt 25:41, UBG).

Greckie słowo oznaczające piekło w Nowym Testamencie, „hades”, oznacza to samo, co „szeol” w starotestamentowym języku hebrajskim. Mówi się o nim również jako o grobie, otchłani i miejscu umarłych. Wedle opisów znajduje się ono pod powierzchnią ziemi (Lb 16:30, Ps 55:15), pod głębinami morskimi, a także mówi się o nim jako o „głębi”. Ma bramy i kraty zatrzymujące swoich więźniów. Podłe dusze zstępują do tego rejonu piekła, gdzie są przetrzymywane w męczarniach aż do dnia sądu przed wielkim białym tronem. Piekło jest miejscem hańby, wyrzutów sumienia, świadomości, pamięci i boleści.

Raj

Istniał również obszar otoczony przez „piekło” znany jako „raj”, gdzie trafiali sprawiedliwi przez czasem Kalwarii, oddzielone od niższych rejonów wielką przepaścią nie do przejścia. Było to miejsce pokoju i pociechy zwane „łonem Abrahama”. Znajdował się tam nie tylko Abraham, ale i wszyscy starotestamentowi święci aż do dnia ukrzyżowania Chrystusa.

Chrystus następnie zstąpił do piekła (szeolu, hadesu) (Ps 16:10, Łk 23:43), a podczas Swego wniebowstąpienia „wywiódł pojmanych więźniów” i wyzwolił niewolników nadziei z raju, prowadząc ich do nieba. List do Efezjan 4:8-10 (UBG) głosi: „Dlatego Pismo mówi: Wstąpiwszy na wysokość, poprowadził pojmanych jeńców i dał ludziom dary. Lecz to, że wstąpił, cóż oznacza, jeśli nie to, że najpierw zstąpił do niższych regionów ziemi? Ten, który zstąpił, jest i tym, który wstąpił wysoko ponad wszystkie niebiosa, aby napełnić wszystko”. Tysiące ludzi widziało to na własne oczy.

Jedna mała uwaga: Jezus nie przyjął na siebie kary za nasze grzechy w piekle. Przyjął karę za grzech na krzyżu będąc rodzajem baranka ofiarnego. Poniósł nasze winy na krzyżu. W 2 Liście do Koryntian 5:21 (UBG) Biblia mówi:  „On bowiem tego, który nie znał grzechu, za nas grzechem uczynił, abyśmy w nim stali się sprawiedliwością Bożą”.

Gdy mamy napisane, że „uczyniono Go grzechem”, oznacza to, iż stał się „ofiarą za grzech”.  Poniósł on na krzyżu grzechy wielu, ale nie poniósł naszych grzechów w piekle. Zstąpił do piekła (szeolu, miejsca zamieszkania umarłych), by odebrać diabłu klucze śmierci i piekła, uwolnić jeńców i zabrać ich z raju do nieba. Wszyscy ci, którzy pomarli w wierze przed ofiarą krzyża przetrzymywani byli w raju, który był tymczasowym miejscem odpoczynku i błogosławieństwa dopóki Chrystus nie zapłacił ceny za Swoich ludzi, by mogli wejść i permanentnie przebywać w niebie. Choć raj ulokowany był w szeolu (domu zmarłych), to nie był on miejscem męczarni. Było to wyjątkowe, chronione miejsce istniejące do czasu nadejścia Pana, który wyzwolił owych ludzi z tego miejsca niewoli.

Biblia mówi, że po śmierci na krzyżu Jezus udał się do piekła na okres trzech dni i trzech nocy. Stwierdzenie to zawiera Ewangelia wg św. Mateusza 12:40 (UBG): „Jak bowiem Jonasz był w brzuchu wieloryba trzy dni i trzy noce, tak Syn Człowieczy będzie w sercu ziemi trzy dni i trzy noce”. Nie znajdował się On w piekle (szeolu), by doznać mąk, lecz raczej po to, aby głosić tym, którzy się tam znajdowali i oczekiwali na swoje uwolnienie, by wraz z Nim pójść do nieba.

Po owych trzech dniach i trzech nocach w piekle (szeolu) Jezus zabrał wszystkich starotestamentowych świętych ze Sobą do nieba (w tym jednego z łotrów ukrzyżowanych u Jego boku, por. Łk 23:43). Stanowi to wyjaśnienie, dlaczego Jezus powiedział, że znajdzie się w piekle na trzy dni i trzy noce, a jednak tego dnia będzie również w raju. Raj był tym bezpiecznym miejscem w piekle (szeolu), w którym trzymani byli wszyscy starotestamentowi święci do czasu, gdy ich grzechy zostały odkupione na krzyżu.

Jezus siedzi teraz po prawicy Boga, znajdując się w pozycji wszechwładzy nad wszystkim. Oczekuje czasu Swego powtórnego przyjścia na ziemię, by odebrać resztę Swojego ludu i również zabrać go do nieba. Dla chrześcijan będzie to czas triumfu, jednakże dla złych i niegodziwych nie będzie to wydarzenie radosne, ponieważ zostaną osądzeni i zesłani do piekła.

„Gdyż Chrystus raz za grzechy cierpiał, sprawiedliwy za niesprawiedliwych, aby nas przyprowadzić do Boga; uśmiercony w ciele, lecz ożywiony Duchem; w którym poszedł i głosił tez duchom będącym w więzieniu; niegdyś nieposłusznym, gdy za dni Noego raz oczekiwała Boża cierpliwość, kiedy budowano arkę, w której niewiele, to jest osiem dusz, zostało uratowanych przez wodę. Teraz też chrzest, będąc tego odbiciem, zbawia nas – nie jest usunięciem cielesnego brudu, ale odpowiedzią czystego sumienia wobec Boga – przez zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa; który poszedłszy do nieba, jest po prawicy Boga, a zostali mu poddani aniołowie, zwierzchności i moce” (1 List św. Piotra 3:18-22, UBG).

Bramy piekła (szeolu i hadesu) nie przemogły dziś kościoła tak, jak to niegdyś było w przypadku sprawiedliwych w Starym Testamencie( Mt 16:18). Wszyscy prawdziwie wierzący w chwili śmierci idą bezpośrednio do nieba, a nie oczekują w raju tak, jak starotestamentowi święci: „Tak więc mamy zawsze ufność, wiedząc, że dopóki mieszkamy w tym ciele, tułamy się z dala od Pana. (Przez wiarę bowiem kroczymy, a nie przez widzenie.) Mamy jednak ufność i wolelibyśmy raczej wyjść z ciała i zamieszkać u Pana” (2 Kor 5:6-8, UBG).

Jezioro ognia

Chrystus posiada klucze śmierci i piekła, które ostatecznie będzie musiało wydać niegodziwych umarłych na sąd. Wtedy to nadejdzie kres „szeolu” i „hadesu” (obecnego piekła), którego miejsce zajmie Gehenna („jezioro ognia”):

„I zobaczyłem anioła zstępującego z nieba, mającego klucz od otchłani i wielki łańcuch w ręce. I chwycił smoka, węża starodawnego, którym jest diabeł i szatan, i związał go na tysiąc lat. I wrzucił go do otchłani, zamknął go i opieczętował, aby już nie zwodził narodów, aż się dopełni tysiąc lat. A potem musi być wypuszczony na krótki czas” (Obj 20:1-3, UBG).

Dusze będą płonąć tam na wieki nie mogąc uciec; to jest druga śmierć. Jedyną drogą ucieczki przed tym losem jest przyjęcie Jezusa jako Zbawiciela. On jest jedynym, który ma klucze piekła, więc w Nim możemy być wyzwoleni z naszej niewoli piekła i potępienia: „I jestem żywy, a byłem umarły. A oto żyję na wieki wieków i mam klucze piekła i śmierci” (Obj 1:18, UBG).

„A diabeł, który ich zwodził, został wrzucony do jeziora ognia i siarki, gdzie jest bestia i fałszywy prorok. I będą męczeni we dnie i w nocy na wieki wieków. I zobaczyłem wielki biały tron i zasiadającego na nim, sprzed którego oblicza uciekła ziemia i niebo, i nie znaleziono dla nich miejsca. I zobaczyłem umarłych, wielkich i małych, stojących przed Bogiem, i otwarto księgi. Otwarto też inną księgę, księgę życia. I osądzeni zostali umarli według tego, co było napisane w księgach, to znaczy według ich uczynków. I wydało morze umarłych, którzy w nim byli, również śmierć i piekło wydały umarłych, którzy w nich byli. I zostali osądzeni każdy według swoich uczynków. A śmierć i piekło zostały wrzucone do jeziora ognia. To jest druga śmierć. I jeśli się ktoś nie znalazł zapisany w księdze życia, został wrzucony do jeziora ognia” (Obj 20:10-15, UBG).

Zgodnie ze Słowem Bożym piekło i ogień piekielny to rzeczywistość, a każdy, kto mówi inaczej tkwi w błędzie i promuje fałszywą doktrynę. Jedynym sposobem ucieczki przed tym straszliwym miejscem jest zostanie dzieckiem Bożym tak, by móc pójść do nieba. To grzech człowieka prowadzi go do piekła. Jeśli będziemy pokutować za nasze grzechy i poprosimy Jezusa, by przyszedł do naszego serca, to nie tylko możemy zostać ocaleni od nadchodzącego piekła, ale też być wyzwoleni od piekła tu na ziemi.

Kto zostanie wrzucony w ogień wieczny? Ci, których imiona nie figurują w księdze życia (Obj 20:15); antychryst i fałszywy prorok (Obj 19:20); szatan (Obj 20:10); bojaźliwi, niewierzący, obrzydliwi, mordercy, rozpustnicy, czarownicy, bałwochwalcy, kłamcy, cudzołożnicy, zniewieściali, mężczyźni współżyjący ze sobą, złodzieje, chciwi, pijacy, złorzeczący i zdziercy (Obj 21:8; 1 Kor 6:9-10, por. także Gal 5:19-21); nienarodzeni na nowo (J 3:3-7); ci, którzy nie wybaczyli tym, którzy przeciwko nim zgrzeszyli (Mt 6:14-15; 18:22-35); ci, którzy zaczynają  chodzić z Jezusem ale w Nim nie pozostają, ponieważ później uwierzyli i przyjęli błędny plan zbawienia (1 J 2:24-25; 2 J 9; Gal 5:2-4, 1 Kor 15:1-2);ci, którzy nie wydają owocu (Mt 25:14-46; J 15:5-6); którzy nie wytrwają do końca (Mt 10:22, por. J 6:66) lub nie trwają w wierze, lecz „odstępują” w czasie próby (Łk 8:13, por. Mt 13:21). [Prześladowanie, w takiej czy innej postaci, jest próbą, której czoła stawiają wszyscy wierzący (2 Tym 3:12; Łk 6:22; J 15:20)]; wszyscy, którzy przyjmą znamię bestii i będą oddawać cześć jej obrazowi w czasie antychrysta, w tym byli chrześcijanie, którzy nie wytrwają w cierpliwości i nie pozostaną wierni Jezusowi (Obj 14:9-12; 13:8-10); wszystko, co powoduje grzech i wszyscy, którzy czynią zło (Mt 13:41-42) jak i wszyscy, którzy są samolubni, odrzucają prawdę i podążają drogą zła (Rz 2:8).

Doktryna o piekle jest jedną z najbardziej lekceważonych nauk w całym Piśmie Świętym. Gdy wspomina się dziś o piekle, to generalnie jest ono wyśmiewane, jak gdyby pojęcie to było tak anachroniczne, że tylko ludzie naiwni oraz ignoranci naprawdę wierzyliby w to, iż takie miejsce naprawdę istnieje. Łatwo to zrozumieć. Ludzie cieleśni nie  znoszą idei bycia pociągniętymi do odpowiedzialności przez świętego Boga za swoje życie, ponieważ kochają grzech i nie życzą sobie rozstania z nim.

Umysł cielesny wypluwa obiekcję za obiekcją wobec idei piekła, bo nie chce zmierzyć się z jego rzeczywistością. Ludzie wiodą swoje życie myśląc, że jeśli wystarczająco długo będą ignorować jakąś trudność, to być może ona odejdzie. Nawet konserwatywni przywódcy religijni atakują teraz piekło. Niech ludzie robią, co chcą. Lekkomyślne zastrzeżenia głupców nie zlikwidują piekła.

Znajdując się w centrum jazgotu nawołującego do unicestwienia piekła ci, którzy wierzą, że Biblia mówi prawdę muszą się sprzeciwić i przemówić. Twoje rozważania o okropności piekła mogą stanowić jedną z najważniejszych rzeczy, jaką możesz uczynić za życia: „A któryby słyszał głos trąby, i niedbały na przestrogę, a wtem przyszedłszy miecz, zgładziłby go: krew jego będzie na głowie jego” (Ez 33:4, BG). Błagam cię, zainwestuj czas, jaki jest potrzebny, by przeczytać niniejszy rozdział i książkę do końca.

Dlaczego powinniśmy być tak zaniepokojeni piekłem? Czemu mielibyśmy spędzać czas na czytaniu o piekle? Istnieje szereg powodów, dla których jest to pożyteczne.

Słuchanie o straszliwości piekła może wstrząsnąć twoim sumieniem i zbudzić cię z twojego stanu fałszywego bezpieczeństwa. Pomaga odstraszyć ludzi od popełniania grzechu. Zarówno pobożni jak i bezbożni zyskują przekonanie, by tyle nie grzeszyć, gdy regularnie przypomina się im o okropieństwach piekła. Może to pomóc przebudzić tych pośród nas, którym wydaje się, iż są zbawieni, bo wierzą w Chrystusa lub w fakty ewangeliczne, a którzy tak naprawdę nie są zbawieni. Znajdują się oni na drodze do piekła, lecz o tym nie wiedzą. Głoszenie doktryny o piekle jest korzystne tak dla pobożnych jak i dla bezbożnych, jak też będzie to ukazane.

Czemu ludzie nie czują strachu przed piekłem? Wydaje się, że faktycznie istnieje dziś brak lęku przed rzeczywistością piekła. Odnosi się to zarówno do tych, którzy są w zborach jak i tych, którzy są w świecie. Ludzie nie boją się piekła. Dlaczego?

Nie bał(a)byś się lwa, gdyby był on jedynie namalowany na obrazie na ścianie. Dlaczego tak jest? Ponieważ jest to tylko obraz. Wiesz, że nie jest realny. Gdybyś jednak był(a) pozostawiony/a sam(a) w dżungli i stanął/stanęła twarzą w twarz z prawdziwym lwem ryczącym dziko w twoją stronę, był(a)byś przerażony/a. Sumienie ludzkie jest wielce podobne do człowieka, który tylko patrzy na namalowanego lwa. Słyszymy o piekle w Biblii. Wiemy, iż Pan Jezus mówił o piekle. W rzeczywistości Chrystus mówił o piekle więcej niż ktokolwiek inny w Piśmie Świętym.

Czemu ludzie nie wierzą w to, że piekło jest rzeczywistością? Bo nie słyszą o nim wystarczająco często. Nie badamy tego, co Pismo Święte mówi o piekle. To, w co wierzymy nie opiera się jedynie na tym, co słyszymy. To, o czym nie słyszymy również pomaga nam tworzyć nasz system poglądów. Tylko Duch Boży może przedstawić okropności piekielne naszemu sercu w taki sposób, by one w nim ożyły. Bóg używał doktryny o piekle ku nawróceniu grzeszników częściej, niż jakiejkolwiek innej doktryny w Piśmie Świętym. Pomódl się teraz o to, by w wraz z lekturą niniejszego rozdziału Duch Święty przedstawił ci piekło jako miejsce w istocie rzeczywiste.

Konieczność istnienia piekła

Większość z tych, którzy szydzą z piekła prawdopodobnie robi to z kilku powodów. Naczelnym wśród nich jest pragnienie podążania własnymi drogami grzechu z sumieniem niezmąconym konsekwencjami tychże poczynań. Tacy ludzie nie chcą słyszeć, że to, co czynią jest złe. Nie chcą słyszeć, że ich grzech zostanie ukarany. Ktoś powie: Ale czy wieczne katusze w piekle nie są niespójne z obrazem miłosiernego i kochającego Boga? Jakże dobry Bóg miałby wiecznie karać ludzi w piekle?

Niezrozumienie Bożego charakteru i natury grzechu może łatwo prowadzić do stawiania takich pytań. Dlaczego piekło jest konieczne? Przyjrzyjmy się kilku powodom, dla których piekło jest niezbędne:

1.      Wielkie zło grzechu i świętość Boga

Trudność, z jaką większość ludzi zmaga się usiłując pojąć konieczność istnienia piekła związana jest z niepełnym oraz nieadekwatnym zrozumieniem zarówno tego, jak ohydny jest grzech oraz tego, jak pełen chwały jest Bóg.

Nie dostrzegamy tego, jak wielkie zło kryje się w choćby najmniejszym grzechu. Nie pojmujemy tez Bożej świętości, Jego sprawiedliwości oraz zapalczywości. Gdybyśmy postrzegali grzech jako największe zło na świecie i zdali sobie sprawę z tego, że każdy grzech to odrzucenie Bożego panowania nad nami, drwienie z Niego, wymachiwanie pięścią przed Jego obliczem i ciskanie Weń gnojem, to zaczęlibyśmy w pewnym stopniu rozumieć, czym dla Boga jest nasz grzech. Za każdym razem, gdy grzeszymy, ustanawiamy siebie, czy też pożądliwość w naszym sercu jako bożka-rywala. Grzech odrzuca Stwórcę jako Boga, w Jego miejsce stawiając stworzenie.

Gdybyśmy mogli uzmysłowić sobie Bożą świętość i to, co oznacza być świętym, czystym, doskonałym, sprawiedliwym i niezbrukanym choćby najmniejszym grzechem, mielibyśmy lepsze pojmowanie tego, z jakiego powodu Bóg tak bardzo nienawidzi grzechu.

Absolutna świętość nie może tolerować nawet najmniejszego grzechu: „Czyste są oczy twoje, tak, że na złe patrzyć i bezprawia widzieć nie mogą; przeczżebyś miał patrzyć na czyniących przewrotność? Przeczżebyś miał milczeć, ponieważ niezbożnik pożera sprawiedliwego niżeli sam?” (Ha 1:13, BG). Gdybyśmy mogli lepiej zrozumieć pełną chwały świętość i czystość Bożą jak również odrażającą naturę grzechu, nie mielibyśmy problemu z absolutną nieodzownością istnienia piekła.

„Najzdradliwsze jest serce nade wszystko i najprzewrotniejsze; któż je pozna” (Jer 17:9, BG). Serce człowieka jest chore. Jest podłe. Jest zwodnicze. Zepsucie serca sprawia, że jesteśmy zwiedzeni jeżeli chodzi o okropność grzechu jak i wiele innych rzeczy.

2.      Nieskończona natura Boga

W naszym dążeniu do zrozumienia tego, czym tak naprawdę jest nasz grzech, musimy nań spoglądać oczami Boga. Bóg jest nieskończoną, wieczną istotą. Każdy akt grzechu popełniony jest przeciwko nieskończonemu, świętemu Bogu. Poprzez każdy grzeszny czyn detronizujemy Boga i ustanawiamy siebie nad Nim.

W przypadku każdego grzechu sprawa rozbija się o następujące pytanie: Czyja wola się stanie – Boża czy ludzka? Poprzez swój grzech człowiek ustanawia swoją wolę ponad wolą Pańską, tym samym czyniąc Go brudem u swoich stóp. Pojedynczy grzeszny czyn popełniony przeciwko świętemu, nieskończonemu Bogu zasługuje na nieskończoną karę. Bezgranicznym złem jest choć raz obrazić nieskończonego Boga.

3.      Boża sprawiedliwość

Nawet jeden grzeszny czyn wymierzony przeciwko Bogu woła o pomstę Jego imienia oraz Jego sprawiedliwość poprzez karę tak pełną, na jaką zasługuje. Bóg może pomścić Swoje imię i zrobi to. Obiecuje dokonać tego w Liście do Rzymian 12:19 (UBG), gdzie mówi: „pozostawcie miejsce gniewowi. Jest bowiem napisane: Zemsta do mnie należy, ja odpłacę – mówi Pan”.

Jeden z największych kaznodziei, jacy kiedykolwiek żyli, Jonathan Edwards napisał: „Chwała Boża jest najwyższym dobrem; jest to zasadniczym celem stworzenia; ma to większą wagę niż cokolwiek innego. Jest to jednak jeden ze sposobów, w jaki Bóg uwielbi Siebie, jako że we wiecznym zatraceniu ludzi bezbożnych uwielbi On Swoją sprawiedliwość. Tamże objawi się On jako sprawiedliwy zarządca świata. Mściwa sprawiedliwość Boża objawi się jako surowa, ścisła, wzbudzającą trwogę i przerażająca, a przez to chwalebna”.

Opis piekła

Piekło to piec, w którym płonie ogień nieugaszony; miejsce wiecznej kaźni, w którym jej ofiary są katowane zarówno w swoich ciałach jak i umysłach zgodnie z ich grzeszną naturą, popełnionymi grzechami oraz miarą duchowego światła im udzielonego, które odrzucili.

Piekło to miejsce, z którego wycofały się Boże miłosierdzie i dobroć, a gdzie w postaci przeraźliwego, trawiącego ognia objawia się Boży gniew i w którym to miejscu ludzie żyją z niezaspokojonymi pożądliwościami i niespełnionymi pragnieniami w cierpieniu na wieki wieków. W Ewangelii wg św. Mateusza 13:47-50 (UBG) Pan Jezus opowiada przypowieść odnoszącą się do sądu. W wersetach 49-50 Pan opisuje los ludzi niegodziwych: „Tak będzie przy końcu świata: wyjdą aniołowie i wyłączą złych spośród sprawiedliwych; i wrzucą ich do pieca ognistego. Tam będzie płacz i zgrzytanie zębów”. Badając słowa Pana Jezusa powinniśmy w pierwszej kolejności zwrócić uwagę na to, że piekło opisane jest jako piec, w którym płonie ogień błękitny.

W piecu Nabuchodonozora panowała temperatura siedmiokrotnie wyższa od normalnej. Opisany jest on jako „piec ogniem pałający” (Dn 3:23, BG). Jan Chrzciciel mówił o „ogniu nieugaszonym”, Księga Objawienia opisuje zaś owo miejsce jako „jezioro ognia płonące siarką” (19:20, UBG).

Czy rzeczywiście jesteśmy w stanie uzmysłowić sobie okropieństwo, o którym mówią te słowa? Wyobraź sobie każdy fragment swojego ciała w płomieniach w tym samym czasie tak, że każde włókienko twojego istnienia odczuwa dotkliwe męki bycia spalanym. Jak długo możesz znieść taką karę? Chrystus mówi nam, że „tam będzie płacz i zgrzytanie zębów”. Zatraceni będą wyć i zgrzytać zębami z powodu konieczności zniesienia najbardziej przeszywającego bólu i cierpienia, jakiego kiedykolwiek doznali, podczas gdy płomienie ich pochłaniają i nieprzerwanie wypalają wszystkie fragmenty ich ciał.

I nie będzie wytchnienia

Posługując się drastycznym językiem, Jonathan Edwards opisuje, jaki będzie ogień piekielny: „Niektórzy z was widzieli płonące budynki; wyobraźcie sobie zatem, jak żałośnie wypadlibyście w walce z takimi płomieniami gdybyście znajdowali się w samym środku tak wielkiego i rozbuchanego ognia. Nierzadko widzieliście pająka czy też innego wstrętnego owada wrzuconego w środek rozszalałego ognia i obserwowaliście, jak szybko ulega sile płomieni. Nie ma długich zmagań, nie ma walki z takim ogniem, nie sposób wykrzesać siły, by przeciwstawić się żarowi, lub przed nim uciec; lecz ów insekt natychmiast się rozkłada i poddaje; ogień go przejmuje i w jednej chwili go ogarnia. Oto pewne wyobrażanie tego, czym będziecie w piekle, o ile nie będziecie pokutować i nie popędzicie w kierunku Chrystusa. By zachęcić was do przygotowania się na znoszenie piekielnych katuszy najlepiej, jak tylko jesteście w stanie, wyobraźcie sobie, że będziecie dokładnie tacy, jak robak, który za chwilę zostanie wrzucony do rozżarzonego pieca, który napina się i nabrzmiewa szykując się do walki z płomieniami”.

Piekło jest także opisane jako miejsce ciemności. Pan opowiada nam o gościu nieposiadającym szat weselnych, wrzuconym w „ciemności zewnętrzne” (Mt 22:13, UBG). Juda tak pisze o tych w piekle: „Rozhukane fale morskie wypluwające swoją hańbę; błąkające się gwiazdy, dla których mroki ciemności zachowane są na wieki” (Jud 1:13, UBG).

W swojej pracy „Męki piekła” Christopher Love pisze tak: „Ciemność jest straszna, a ludzie są bardziej skłonni odczuwać strach w ciemności niż w świetle: piekło zatem przedstawione jest w sposób tak okropny, by przyprawić serca ludzkie o drżenie; to nie tylko ciemność, lecz mroki ciemności”.

Piekło przyrównane jest w Księdze Izajasza 30:33 (BG) do Tofet. Było to miejsce, którym bałwochwalczy Żydzi składali w ofierze swoje dzieci pogańskiemu bogu Molochowi poprzez wrzucanie ich do ognia. Dniem i nocą słychać tam było piski i kwilenie, tak jak we dnie i w nocy wrzaski, wycie i szlochanie słychać w piekle. Izajasz mówi o „poddymaniu Pańskim jako rzece siarczanej” zapalającej piekło. Istnieją w Piśmie mocne dowody wskazujące na to, że Sam Bóg będzie ogniem w piekle. List do Hebrajczyków 12:29 (UBG) mówi: „Nasz Bóg bowiem jest ogniem trawiącym”.

Bezbożni na ziemi ignorancko pląsają z radości, gdy słyszą pastorów mówiących o miłości miłosierdziu Bożym, ale nie będą beneficjentami żadnej z tych dwóch rzeczy, o ile nie będą pokutować. Zostaną oni trafieni Bożym, trawiącym wszystko ogniem. List do Hebrajczyków 10:30-31 (UBG) ostrzega: „Znamy bowiem tego, który powiedział: Zemsta do mnie należy, ja odpłacę, mówi Pan. I znowu: Pan będzie sądzić swój lud. Straszna to rzecz wpaść w ręce Boga żywego”. Jest to rzecz napawająca grozą.

Grzeszniku/grzesznico, nie uciekniesz przed piekłem. Bóg będzie twoim piekłem, a Jego ekstremalna wściekłość pochłonie cię i będzie na ciebie wylewana tak długo, jak długo On będzie istnieć. „Któż zna srogość twojego gniewu?” (Ps 90:11, UBG).

Słowa nie są w stanie wyrazić okropieństw potępionych w piekle dlatego, że Sam Bóg będzie w nim ogniem. „Nie ma powodu, by podejrzewać, iż słudzy Boży przejaskrawili tę kwestię; że być może piekło nie jest tak przerażające i straszliwe jak się to przedstawia i że owi słudzy je opisując naginają granice tego, co sprawiedliwe… Mamy raczej powody, by zakładać, iż po tym, jak powiedzieliśmy wszystko, co tylko można było wyrazić; że wszystko, co powiedzieliśmy albo pomyśleliśmy jest niczym więcej jak niewyraźnym cieniem tej rzeczywistości”.

W Ewangelii Łukasza 16:19-26 Chrystus opowiada nam o dwóch mężczyznach. Jeden z nich był bogaty (tradycyjnie zwany jest Divesem); drugi z nich był ubogi (imię jego brzmi Łazarz). Obaj ci ludzi umarli. Biedak został zaniesiony przez anioły do nieba, a człowiek bogaty trafił do piekła. Mężczyzna zamożny nie poszedł do piekła dlatego, że był bogaty, ani też człowiek ubogi nie poszedł do nieba tylko dlatego, że był biedny. Pan poprzez ów kontrast ukazuje nam, że nasze okoliczności mogą ulec zmianie w sposób drastyczny w chwili, gdy przechodzimy do wieczności. Mamy się nie łudzić co do tego, że po śmierci Pan nie potraktuje nas surowo tylko dlatego, iż nie postąpił tak wobec nas za życia. Wieczne miejsce zamieszkania obu tych mężczyzn wynikało ze stanu ich serc przed Bogiem, gdy byli na ziemi.

Łazarz był prawdziwym naśladowcą Boga. Dives nim nie był. Chcemy ostrożnie zwrócić uwagę na to, co Pismo mówi nam o Divesie i jego stanie, gdyż z tych treści możemy dowiedzieć się czegoś o piekle.

Wersety 23-24 (UBG) wskazują, że Dives „cierpiał męki”. Co oznacza stwierdzenie „cierpieć męki”? Owe męki odnoszą się zarówno do cierpienia ciała jak i duszy. Jak widzieliśmy, ciała ludzkie będą katowane w piecu ognistym. Każdy członek będzie odczuwał ból wskutek działania tegoż ognia. Ludzie z ostrymi bólami brzucha mogą przeżywać ogromne cierpienie tylko z tego powodu, ale ten ból będzie o wiele silniejszy. Mówi się, że śmierć w wyniku nowotworu złośliwego wywołuje niezwykle silny ból, lecz ból piekielny będzie dalece gorszy. Gdyby twoje ciało było dotknięte wieloma bolesnymi chorobami wywołującymi ból w tym samym czasie, wciąż nie zbliżałoby się to nawet do boleści potępionych w piekle. Również ich sumienia będą katowane. Sumienie jest robakiem, który nie umiera, a o którym mówi Pismo Święte (Mk 9:48, Iz 66:24).

Dives słyszy, iż musi wspomnieć o tym, co było za życia. Ludzie będą katowani nieopisanie rozdzierającym bólem, ale też dręczyć ich będą ich własne wspomnienia. Będą pamiętać momenty, w których słyszeli o piekle i z niego drwili. Przypomną sobie, jak ich ostrzegano i wzywano do pokuty albo mówiono, że przyjęcie błogosławieństw niebieskich nie podporządkowawszy się Chrystusowi jako Panu nie wystarczy do zbawienia i że zlekceważyli owe przestrogi. Będą cierpieli widząc z daleka wspaniałości (tak jak dostrzegał je Dives) i wiedząc, że będą potępieni przez całą wieczność. Udręką będą dla nich niespełnione pragnienia i pożądliwości (Dives nie może otrzymać nawet kropelki wody, by schłodzić swój język). Torturować ich będzie świadomość, że nigdy z piekła nie ujdą (Dives słyszy, że nie może przejść do nieba). Męczyć ich będą skowyty, krzyki i złorzeczenia otaczających ich potępieńców.

Najbardziej ekstremalne męki, jakich człowiek może doświadczyć na ziemi będą niczym ugryzienia przez pchły w porównaniu z katuszami piekielnymi. Jonathan Edwards mówi o ludziach niemogących odnaleźć nawet jednej chwilki wytchnienia w piekle w swoim kazaniu „Przyszłe potępienie niegodziwych”: „Nigdy też nie będą w stanie odnaleźć niczego, co dałoby im ulgę w piekle. Nigdy nie odnajdą tam miejsca spoczynku; jakiegoś sekretnego zakątka, który byłby chłodniejszy niż pozostałe, gdzie mogą zaznać chwili wytchnienia, malutkiego zelżenia skrajności swojej męki. Nigdy nie będą w stanie odnaleźć żadnego chłodnego strumyka czy fontanny na jakimkolwiek obszarze owego miejsca kaźni; nie, ani nawet kropelki wody ku schłodzeniu języka. Nie znajdą żadnego towarzystwa, które mogłoby udzielić im jakiegokolwiek wsparcia albo wyświadczyć im jakiekolwiek dobro. Nie odnajdą żadnego miejsca, w którym mogliby pozostać i odpocząć i nabrać powietrza przez jedną minutę, albowiem będą katowani ogniem i siarką i nie zaznają odpoczynku ani za dnia ani nocą na wieki wieków”.

Wieczność piekła

Aspektem piekła wzbudzającym najsilniejszą trwogę ze wszystkich jest czas jego trwania. Piekło jest wieczne. Piekło będzie trwać na zawsze. Czy potrafisz pojąć, czym jest wieczność? Żadne matematyczne równanie albo wzór nie mogą tego wytłumaczyć. Twój umysł nie jest w stanie ogarnąć wieczności, niemniej jest ona rzeczywistości. Ten jeden aspekt piekła powinien sprawić, by ludzie krzyczeli w pokucie.

Nie jest niczym zaskakującym, iż sceptycy ze wszystkich wieków atakowali wieczną naturę piekła, wstawiając w jej miejsce doktryny w rodzaju anihilacji skazanych na zatracenie. Przyjrzymy się wersetom biblijnym, które weryfikują wieczną naturę piekła i spróbujmy lepiej zrozumieć wieczność. Następnie zbadamy, dlaczego piekło musi być wieczne.

„A diabeł, który ich zwodził, został wrzucony do jeziora ognia i siarki, gdzie jest bestia i fałszywy prorok. I będą męczeni we dnie i w nocy na wieki wieków” (Obj 20:10, UBG). Werset ten w sposób wyraźny mówi o czasie trwania piekła. Piekło jest wieczne. Czy możliwym byłoby użycie bardziej dosadnego, pewniejszego określenia? Jeżeli Duch Boży chciał oznajmić człowiekowi wieczną naturę piekła, co zakomunikowałoby to lepiej niż określenie „na wieki wieków”?

Pismo Święte nie zawiera żadnego większego określenia do opisania wieczności niż „na wieki wieków”, gdyż jest to dokładnie to samo wyrażenie użyte, by wyrazić wieczną egzystencję Samego Boga, jak w Księdze Objawienia 4:9 (UBG): „zasiadającemu na tronie, żyjącemu na wieki wieków”. Czy ktokolwiek wątpi w to, iż Bóg będzie żył przez całą wieczność? Jakże więc można wątpić w to, że piekło nie będzie trwało przez całą wieczność, skoro tego samego wyrażenia użyto w obu przypadkach?

„Jesteśmy w stanie uzmysłowić sobie bardzo niewiele w tejże materii; żeby jednak wspomóc wasze wyobrażenie, zobrazujcie sobie bycie wrzuconymi do buchającego ogniem piecyka lub ogromnego pieca, gdzie ból wasz będzie dalece intensywniejszy niż ten wywołany przypadkowym dotknięciem rozżarzonego węgielka, gdyż ciepło tam jest większe. Wyobraźcie sobie również, że wasze ciało miałoby ułożyć się tam na ćwierć godziny, pełne ognia a zarazem z wyostrzonymi zmysłami; jakież przerażenie dopadłoby was u progu takiego pieca! I jak długie owe ćwierć godziny by się wam jawiło! A gdy wytrzymaliście jedną minutę, jak przytłaczająca byłaby dla was myśl, że znieść musicie kolejne czternaście! A jak odczułaby to wasza dusza, jeślibyście wiedzieli, że trzeba wam tam leżeć i znosić w pełni te męki przez pełne dwadzieścia cztery godziny… przez rok… przez tysiąc lat!

Jakże zbolałe byłyby wasze serca gdybyście wiedzieli, że musicie znosić to na wieki wieków! Że końca nie będzie! Że po milionach milionów lat wasze katusze nie będą ani trochę bliższe końca i że nigdy, przenigdy nie zostaniecie uwolnieni! Wasze cierpienia w piekle będą niewyobrażalnie bardziej dotkliwe niż ukazuje to niniejsza ilustracja”.

Opisując wielki dzień sądu, Chrystus mówi o oddzieleniu niegodziwych i sprawiedliwych tymi słowy: „I pójdą ci na męki wieczne, sprawiedliwi zaś do życia wiecznego” (Mt 25:46, UBG). Czy istnieje ktoś, kto zaprzeczyłby, że niebo istnieje na wieki? Czy życie błogosławionych w niebie któregoś dnia dobiegnie końca? Oczywiście, że nie.

To samo greckie słowo jest użyte w tym miejscu, by opisać wieczne życie sprawiedliwych i wieczną karę bezbożnych. Piekło będzie istnieć tak długo jak niebo. W piekle będą różne stopnie cierpienia wyznaczonego ludziom, jak wskazuje na to szereg wersetów biblijnych. W Ewangelii wg św. Łukasza 12:47-48 (UBG) czytamy: „Ten zaś sługa, który znał wolę swego pana, a nie był gotowy i nie postąpił według jego woli, otrzyma wielką chłostę. Lecz ten, który jej nie znał i uczynił coś godnego kary, otrzyma małą chłostę”.

Chrystus mówi w Ewangelii wg św. Mateusza 11:24 (UBG): „Ale mówię wam: Lżej będzie ziemi Sodomy w dzień sądu niż tobie”. Wersety w tej Ewangelii wskazują na to, że mieszkańcy Kafarnaum otrzymają większą karę w dniu sądu niż ci, którzy żyli w Sodomie. Wersety w Ewangelii wg św. Łukasza mówią o różnicowaniu w osądzie na podstawie miary otrzymanego światła – niektórzy otrzymają wiele batów, inni z kolei niewiele. Ci, którzy popełniają większe grzechy od innych albo mają większą liczbę grzechów od innych otrzymają w piekle większą karę (J 19:11). Religijni hipokryci; ci, którzy mienią się prawdziwymi chrześcijanami, ale nimi nie są zostaną ukarani surowiej od innych (Mt 23:14-15).

O Judaszu Iskariocie Pan powiedział: „Lepiej byłoby dla tego człowieka, aby się nie urodził” (Mt 26:24, UBG). W jaki sposób którekolwiek powyższych stwierdzeń mogłoby być prawdziwe, gdyby unicestwienie było tym, co czeka ludzi po śmierci? Obecność różnych stopni kary ma sens jedynie w świetle zdolności, by w sposób zmysłowy cierpieć katusze. Czy można było powiedzieć o Judaszu, że byłoby dla niego lepiej nigdy się narodzić, gdyby anihilacja była wszystkim, co go czekało? Unicestwienie jest niczym brak jakiejkolwiek kary. Za każdym razem, gdy bezbożny grzeszy, dodaje sobie mąk w piekle.

Osoba, która grzeszy dwa razy bardziej niż inna z podobnym światłem otrzyma dwa razy większa karę. Każdego dnia, gdy grzesznicy żyją i oddychają tu na ziemi nie pokutując, zwiększają swoje cierpienia w piekle. List do Rzymian 2:5 (UBG) mówi nam: „Ty jednak przez swoją zatwardziałość i niepokutujące serce gromadzisz sobie samemu gniew na dzień gniewu i objawienia sprawiedliwego sądu Bożego”. Pan Jezus zachęcał sprawiedliwych do gromadzenia swoich skarbów w niebie aniżeli na ziemi. Nikczemnicy dzień w dzień zwiększają czekający ich gniew i męki w piekle poprzez swoje ustawiczne grzeszenie. Codziennie dokładają do swojej kary. W piekle ludzie będą życzyć sobie, by nigdy się nie urodzili.

Charles Haddon Spurgeon powiedział: „W piekle nie ma nadziei. Oni nie posiadają nawet nadziei, że umrą – nadziei na bycie unicestwionymi. Są na zawsze – na wieki – wiekuiście straceni! Na każdym łańcuchu piekielnym wyryte jest ‘na zawsze’. Płonące tam ognie buchają słowami ‘na zawsze’. Nad głowami mają oni napis ‘na zawsze’. Ich oczy są poparzone, a ich serca zbolałe myślą, że to wszystko jest ‘na zawsze’.

Och, gdybym mógł powiedzieć wam dziś wieczorem, że pewnego dnia piekło się wypali, a ci, którzy są zgubieni będą mogli zostać wybawieni, to na samą myśl o tym w piekle odbyłaby się wielka uroczystość. Lecz tak być nie może – są oni rzuceni w ciemności zewnętrzne ‘na zawsze’”.

Christopher Love pomaga nam zobrazować sobie, co oznacza wieczność w taki oto sposób: „Załóżmy, że wszystkie góry ziemi są górami z piasku, do których dodane byłoby jeszcze dużo więcej gór tak, aż sięgnęłyby nieba, a mały ptak raz na tysiąc lat zabierałby jedno ziarnko piasku z tejże góry. Upłynęłaby niezliczona liczba lat nim owa masa piasku zostałaby zredukowana, a nawet ten okres czasu miałby swój kres. I byłoby rzeczą szczęśliwą dla człowieka gdyby piekło nie trwało dłużej niż ten czas; taka jest jednak niedola człowieka piekle, iż nawet kiedy upłyną miliony lat, to poczucie braku nadziei będzie równie silne co w dniu, gdy został tam wrzucony, albowiem jego katusze potrwają wieczność, bez końca, gdyż Bóg, który go potępia jest wieczny”.

Przyjrzeliśmy się wcześniej konieczności istnienia piekła czy też temu, dlaczego musi istnieć takie miejsce. Teraz zaś przeanalizujemy to, dlaczego piekło musi nie tylko istnieć, lecz dlaczego musi istnieć na wieki. Czemu koniecznym jest, by piekło było wieczne? Na owo pytanie jest kilka odpowiedzi, które pokrótce omówimy.

Pierwszy z nich znajduje się we właśnie zacytowanej wypowiedzi Christophera Love’a. Bóg, który potępia ludzi jest Bogiem wiecznym. „Ostatecznie wieczność piekła opiera się na Bożej naturze”. Czy Słowo Boże jest wieczne? Czy Boża natura jest wieczna? Pismo Święte mówi nam: „Jezus Chrystus wczoraj i dziś, ten sam i na wieki” (Hbr 13:8, UBG); „Jego dzieło jest chwalebne i wspaniałe, a jego sprawiedliwość trwa na wieki” (Psalm 111:3, UBG); „Lecz słowo Pana trwa na wieki” (1 P 1:25, UBG). Skoro Słowo Boże jest wieczne, jeżeli Boża sprawiedliwość jest wieczna, jeśli Sam Bóg jest wieczny, to dlaczego również Jego zapalczywość nie miałaby być wieczna? Wszystkie atrybuty Boga są wieczne i niezmienne jako wiecznie istniejące, zatem piekło będące wyrazem Bożego gniewu musi być wieczne. Piekło musi być wieczne, ponieważ Bożej sprawiedliwości nigdy nie stałoby się zadość na drodze ukarania grzeszników bez względu na to, jak długo trwałaby owa kara.

Chrystus mówi o tym wyraźnie, gdy wspomina o dojściu do porozumienia pomiędzy tobą, a twoim oskarżycielem nim dotrzecie do sądu. W przeciwnym razie wtrącą cię do więzienia i „mówię ci, że nie wyjdziesz stamtąd, dopóki nie oddasz ostatniego grosza” (Łk 12:59, UBG). Człowiek nie może zrobić niczego celem zapłaty za własne grzechy. Żaden wymiar kary, niezależne od tego, jak surowy by nie był, nie może nigdy stanowić odkupienia za grzechy. Jest to niemożliwe, toteż piekło musi być wieczne.

Po trzecie piekło musi być wieczne, ponieważ Pismo Święte mówi nam, iż robak, który wgryza się w sumienie człowieka w piekle nigdy nie umiera: „albowiem robak ich nie zdechnie, ogień ich nie zgaśnie, a będą obrzydliwością wszelkiemu ciału” (Iz 66:24, BG). Skoro ich robak nigdy nie umiera, to ci, których ów robak torturuje nigdy nie umrą.

Wreszcie, piekło będzie wieczne, ponieważ ludzie nadal w nim grzeszą. Zwiększają i pogłębiają tam swoją winę. Piekło jest miejscem, w którym katowani ludzie przeklinają Boga, złorzeczą sobie nawzajem, rozdzierają gardła w bluźnierczych wrzaskach i wyją otoczeni innymi potępieńcami. Plugawcy będą wzmagać swoje cierpienia oskarżając, obwiniając i potępiając się nawzajem. Ludzie w piekle nie będą pokutować, gdyż charakter grzeszników nie ulega zmianie. Pozostają oni grzesznikami. Ludzie będą wiecznie grzeszyć, zatem Bóg ukarze ich karą wieczną.

Zastosowanie do wierzących i niewierzących

Prorocy starotestamentowi wielokrotnie ostrzegają nas przed zagrożeniami piekła: „Któż z nas może ostać się może przed ogniem pożerającym? Któż z nas ostać się może przed płomieniem wiecznym? (Iz 33:14, BG); „Przed rozgniewaniem jego któż się ostoi? A któż się stawi przeciwko popędliwości gniewu jego? Gniew jego wylewa się jako ogień, a skały się padają przed nim” (Na 1:6, BG).

Grzeszniku/grzesznico, czy jesteś aż tak bardzo arogancki/a, że sądzisz, iż możesz stawić opór gniewowi Bożemu wylanemu na ciebie w pełni? Możesz sobie myśleć, że piekło nie jest takie gorące i że zniesiesz je nie najgorzej. Jeśli w to wierzysz, to jesteś kimś więcej niż głupcem. Groza piekła sprawia, że demony drżą, a ty jesteś aż tak głupi(a), że cię to nie wzrusza albo to bagatelizujesz?

Nie sądź, że ostaniesz się przed piekłem tylko dlatego, że chodzisz do zboru albo wierzysz w Boga czy też w sposób intelektualny wierzysz w prawdy chrześcijańskie. Większość z tych, którzy regularnie co tydzień uczęszczają do zborów na całym świecie trafi do piekła.

Thomas Shepherd, pastor i założyciel Uniwersytetu Harvarda, napisał: „Formalni profesorowie i cieleśni ewangeliści, którzy posiadają coś na kształt wiary, smutku i jakby rzeczywistej pokuty oraz formę zacnych pragnień są jednak niczym więcej, jak tylko obrazami; zwodzą innych jak również samych siebie… większość z tych, którzy żyją w zborze poginie”.

Wy, którzy mienicie się chrześcijanami, ale mało czytacie Biblię i niewiele się modlicie – jak zamierzacie uciec przez piekielnym potępieniem? Wy, których niespecjalnie martwią własne grzechy albo których niezbyt niepokoją próżne i brudne myśli, jakie macie – czy jesteście gotowi, by pójść do piekła? Wy, którzy sądzicie, że królestwo Boże składa się z ustnego uznania Chrystusa lub intelektualnej wiary w to, iż Jezus umarł za wasze grzechy, ale którzy nie zabiegacie o życie święte i pobożne, i którzy niewiele albo wcale nie myślicie o Bogu w ciągu tygodnia – czy jesteście gotowi, by znosić męki piekielne w dzień i w nocy na wieki wieków? Lepiej żebyście byli, bo jeśli te stwierdzenia są prawdziwe w odniesieniu do was, to zmierzacie wprost do piekła. Chyba że będziecie pokutować.

Nie oszukujcie samych siebie! Chrześcijaństwo to nie puste słowa czy pobożne oświadczenia albo byle intelektualna wiara. Ono składa się z nowego serca i nowego życia poświęconego nie grzeszeniu, a życiu ku chwale Boga. Jeżeli twoje serce i życie nie zostały przemienione przez Boga, wciąż tkwisz w swoim grzechu. Jeżeli żyjesz w świadomym nieposłuszeństwie względem Słowa Bożego i nie przejmujesz się tym, to nie masz prawa zakładać, że idziesz do nieba. Jesteś na drodze do piekła! Pokutuj za wszystkie swoje grzechy i zwróć się do Jezusa, Mesjasza i poddaj się Mu jako swojemu Panu. Słuchaj słów Chrystusa: „A jeśli twoje oko jest ci powodem upadku, wyłup je i odrzuć za siebie. Lepiej jest dla ciebie jednookim wejść do życia, niż mając dwoje oczu, być wrzuconym do ognia piekielnego” (Mt 18:9, UBG). „Nic innego, a jedynie całkowite zaparcie samego siebie, porzucenie najukochańszego bożka oraz najwyżej cenionej, grzesznej ścieżki w sposób przenośny przedstawione jako odcięcie prawej ręki lub wyłupienie prawego oka jest tym, czego On żąda od każdego, kto ma z Nim mieć prawdziwą komunię”.

Pamiętaj jednak, iż trudność związana z odrzuceniem wszystkiego dla Chrystusa jest niczym w porównaniu do spędzenia wieczności w piekle. Nie wydaje mi się, żeby ktoś obawiał się pójścia do nieba. Wierzę natomiast, że ludzi można odstraszyć od piekła tak, aby zaczęli z całego serca szukać Boga i błagać Chrystusa, by się nad nimi zmiłował. Ludzie stoją na krawędzi dołu prowadzącego do piekła i są gotowi wskoczyć tam na główkę, będąc jednocześnie zupełnie nieświadomi, iż znajdują się w jakimkolwiek niebezpieczeństwie. Jeżeli słuchanie o piekle może sprawić, że ludzie zasadniczo bezmyślni rozważają prawdy o wieczności, to kazanie o piekle w istocie jest wartościowe. Lepiej jest zobaczyć piekło teraz, gdy żyjesz, i się nim przerazić, niż musieć cierpieć w piekle po śmierci na zawsze.

Nie chciałbym, abyś był(a) bardziej zalękniony/a piekłem niż grzechem. Twoim prawdziwym wrogiem jest grzech. Jest on gorszy niż piekło, bo je zrodził. Czy jesteś skłonny/a pójść do piekła na całą wieczność dla ulotnej radości płynącej z oddawania się jakiejś pożądliwości tu na ziemi? Uciekaj przed grzechem! Ratuj się przed życiem dla samego/samej siebie i dogadzaniu samemu/samej sobie, biegnąc ku Mesjaszowi Jezusowi. Gdy umrzesz, będzie za późno. Wszelka sposobność ku pokucie kończy się w chwili zgonu.

Doktryna ta jest użyteczna dla pobożnych jak i bezbożnych. Doktryna o piekle powinna wzbudzić bojaźń Bożą u sprawiedliwych. Strach przed Bogiem jest pożyteczny na wiele sposobów. Osoba mająca bojaźń Bożą w swoim sercu posiada większy szacunek w stosunku do przykazań Boga. Osoba, która naprawdę boi się Boga nie będzie obawiała się ludzi, woląc raczej nie podobać się im aniżeli Bogu (Iz 8:12-13).

Doktryna ta powinna zwiększyć twoją wierność i radość w Chrystusie z tego, że zostałeś/aś uwolniony/a od katuszy piekielnych. Winna ona również wzmóc twoją miłość do Chrystusa, który zniósł dla ciebie gniew Boży na krzyżu. Doktryna o piekle powinna pobudzić w tobie obawę przed grzechem. Powinna ona spowodować strach przed nawet małymi grzechami oraz ostrożność podczas wyznawania jak i porzucania grzechów w sercu i w myśli. Niech doktryna o piekle trzyma cię z dala od oddawania się grzechowi. Powinna ona pomagać pobożnym w pozostaniu cierpliwymi wbrew zewnętrznym, tymczasowym cierpieniom, jakie są ich udziałem. Niezależnie od tego, jak wielkie są twoje nieszczęścia na tym świecie, gdyż są dużo, dużo mniejsze od mąk piekielnych, od których Pan uwolnił pobożnych. Może istnieć konieczność, byś znosił(a) pomniejsze męki na ziemi, pamiętaj jednak, że są one jedynie tymczasowe i że zostałeś/aś wyzwolony/a od największej ze wszystkich mąk tak, iż możesz radować się nawet w czasie utrapienia.

Doktryna ta jest użyteczna celem motywacji do mówienia innym o przesłaniu Chrystusa. W swojej książce „Gniew Boży” Eryl Davies napisał: „Wieczność cierpień piekielnych powinna czynić nas tym bardziej gorliwymi i skorymi do opowiadania ludziom o Jedynym, którym może ich zbawić. Czy wzbraniamy się przed oznajmianiem tych brzemiennych prawd? Czy myśl o piekle wywołuje w nas niezadowolenie? Pamiętajcie, że Bóg będzie uwielbiony nawet poprzez wieczne cierpienia niewierzących w piekle. Jego zraniony majestat doczeka pomsty… Tym, co jest najistotniejsze w Bożym planie wybrania i potępienia ludzi jest Jego własna chwała, a piekło także będzie gloryfikowało tę sprawiedliwość, potęgę i zapalczywość Bożą na przestrzeni wieczności. W międzyczasie naszym obowiązkiem jest modlić się i działać na rzecz zbawienia grzeszników nim taka okropna kara na nich spadnie”.

Nie mogę zakończyć tego wywodu nie skierowawszy jednego słowa do tych, którzy myślą, że są nawróceni, a nie są; jak i do tych, którzy wiedzą o sobie, iż nie są nawróceni. Czy pojmujecie wieczność? Zatrzymajcie się teraz i spróbujcie wyobrazić sobie bycie katowanymi bez ustanku, na zawsze, bez końca. Czy to was nie przeraża? Bez szansy na choćby chwileczkę wytchnienia. Bez nawet kropeleczki wody mogącej schłodzić wasze spragnione gardło. Pomyślcie raz jeszcze o tym, jak długa jest wieczność.

Spróbujcie wyobrazić sobie coś takiego: dniem i nocą, na wieki wieków jesteście przypalani ogniem jak pająk w piecu buchającym płomieniami. Wiecznie wrzeszcząc, zawodząc, łkając i przeklinając dzień, w którym się urodziliście, a także będąc wyklinanymi przez diabły i dusze potępionych wokół was.

Pamiętając, na zawsze pamiętając o tym, jak to was ostrzegano na ziemi i jak lekceważyliście te przestrogi. Zadowoleni z samych siebie i samych siebie oszukujący, że z waszą duszą wszystko jest w porządku.

Żona Joba powiedziała mu, by przeklął Boga i sczezł. Jeśli nie będziesz pokutować i nie pognasz do Mesjasza Jezusa Chrystusa, który jest twoją jedyną nadzieją, to będziesz przeklinać Boga przez cała wieczność, będąc przez Niego katowany/a w obecności pełni Jego gniewu i nigdy nie zostaniesz unicestwiony/a. Nigdy nie znikniesz. Przenigdy! Piekło jest wieczne!

 

Victorynetwork.org

 

Dziękuję w imię Jezusa za przetłumaczenie tego mega obszernego tekstu.