„Samoobrona, broń palna i wojsko” – co na to biblia?

Tydzień temu po sporze w komentarzach na temat prawa do obrony chrześcijan, poprosiłem Jacka o znalezienie tekstu poszerzającego naszą wiedzę w tej kwestii. Jak dla mnie może poniższe rozważania  niczego nie rozstrzygną, ale dają do myślenia troszkę systematyzując problem użycia broni i obrony koniecznej chrześcijanina.

Artykuł ten zadowoli pewnie Kesję :-), aczkolwiek   traktuję go poglądowo i po przeczytaniu kilka spraw w temacie bardziej wyklarowało mi się.

_________________

James Boyd i Dave Pope

Mówi się, że dana osoba może służyć innym tylko w wyniku przepełnienia Duchem Świętym, to jest obfitości Słowa Bożego w niej oraz jej osobistego doświadczenia. Mając to przemyślenie na uwadze prezentujemy trzeci i ostatni odcinek naszej serii „Problemy życia”, w której badamy biblijną naukę na temat samoobrony, broni palnej i wojska.

Ja (Dave) uzyskałem zbawcza wiarę w Chrystusa 2/3 września 1995 r. podczas Operacji Deliberate Force u wybrzeży Bośni [za Wikipedią: „militarna operacja reagowania kryzysowego przeprowadzona między 30 sierpnia a 20 września 1995 roku, stanowiąca wydzieloną część operacji lotniczej Sojuszu Północnoatlantyckiego „Deny Flight” – przyp. tłum.]. Nie było to typowe nawrócenie, gdyż zajmowałem się uzbrojeniem lotniczym marynarki wojennej USA. Oznaczało to, iż moim zadaniem było gromadzenie elementów uzbrojenia dla samolotów taktycznych. Obejrzawszy mnóstwo filmów poglądowych ukazujących zniszczenia wywołane przez bombardowanie jak w operacji Pustynna Burza byłem w pełni świadom niszczycielskiej mocy broni wojennej. A jako wierzący od niedawna pamiętałem, iż cale życie słyszałem słowa: „nie zabijaj” i „Mnie pomsta, a Ja oddam, mówi Pan”. Widzicie więc, w jakiej rozterce się znajdowałem.

Gdy nasz kraj ponownie wkracza w czas wojny, owe złożone kwestie są bardziej istotne niż kiedykolwiek wcześniej, w szczególności dla tych z nas, którzy naśladują Jezusa Chrystusa, Księcia Pokoju (Iz 9:6). Tak jak to jest w przypadku innych zagadnień omawianych w niniejszej serii, temat samoobrony, broni palnej i wojska obejmuje szeroką gamę pytań natury etycznej i duchowej: Czy Jezus opowiadał się za pacyfizmem? Czy odbierania życia istocie ludzkiej jest zawsze złe? Czy „nadstawianie drugiego policzka” oznacza, że musimy pozwolić byśmy my sami, nasze rodziny i nasz naród był zdany na łaskę tych, którzy chcą wyrządzić nam krzywdę? Badanie owych kwestii rozpoczniemy od przyjrzenia się pewnym interesującym wskazówkom, których Jezus udzielił przygotowując Swoich uczniów do ich misji.

„I powiedział do nich: Gdy was posyłałem bez sakiewki, bez torby i bez obuwia, czy brakowało wam czegoś? A oni odpowiedzieli: Niczego” (Łk 22:35, UBG). Tutaj Chrystus zapytuje uczniów, czy kiedy z nimi był, to czy kiedykolwiek było im czegoś brak. Oczywista odpowiedź brzmi: nie. Zawróćmy jednak uwagę na Jego kolejne stwierdzenie zawarte w wersecie 36: „Wtedy im powiedział: Teraz jednak, kto ma sakiewkę, niech ją weźmie, podobnie i torbę. A kto nie ma miecza, niech sprzeda swoją szatę i kupi go”.

Zauważcie – „ale teraz”. On przygotowuje ich do wyzwań, które nadejdą wraz z realizacją przez nich planu Ewangelii. O ile z pewnością istnieją okoliczności, w których osoba wierząca może zostać wezwana do złożenia swojego życia dla Ewangelii (Mt 10:39, J 12:25, Dz 7:58-60; 12:2, Hbr 11:35-37), o tyle nie jest to po prostu kwestia bycia męczennikiem dla samego męczennictwa. Są sytuacje, w których samoobrona jest całkowicie odpowiednim i koniecznym elementem zarządzania naszym życiem ku chwale Bożej. Tak samo, jak w przypadku właściwego odżywania się (Prz 25:16, 23:1-3), ćwiczeń (1 Tym 4:8, 1 Kor 3:16-17) oraz innych zajęć, które mają pozytywny wpływ na ciało i wyostrzają intelekt (1 Tym 4:16), Bóg pragnie naszego udziału w przeżywaniu wyznaczonej nam liczby dni i realizowaniu w pełni Jego planu dla naszego życia. Jak to elokwentnie ujął król Dawid: „W śmierci bowiem nie ma pamięci o tobie, a w grobie któż cię będzie wysławiać?” (Ps 6:5, UBG).

„Ale czy Jezus nie nakazał nam zwracać drugiego policzka?” Tak (Mt 5:38-48), ale ważnym jest, by pamiętać o kontekście, w jakim wypowiadał te słowa. W czasach Jezusa powszechną formą zniewagi było spoliczkowanie kogoś zewnętrzną powierzchnią dłoni. Jezus miał na myśli to, że gdy ktoś cię znieważy, to nie zniżaj się do jego poziomu. Nie szukaj zemsty osobiście – to prerogatywa Boga (Rz 12:19). Zamiast tego zwróć swój drugi policzek w przeciwną stronę i odejdź. W żadnej mierze nie sugerował On, iż jeśli ci się grozi albo atakuje fizycznie, to że nie możesz się bronić. Istnieje tu ogromna różnica.

Poprzez bezpośrednie poinstruowanie Swoich naśladowców, by nabyli miecze Jezus wyraźnie pokazuje, że nie uważa za grzeszne posiadania broni. W rzeczywistości opisał On swoją misję jako przyniesienie na ziemię miecza (Mt 10:34). Stwierdzenie to powtarza się w całym Piśmie Świętym – Abraham uzbroił swoje sługi, by ścigali porywaczy jego braci (Rdz 14:14). Umierający Izaak błogosławił swojego syna Jakuba mówiąc mu, by żył z miecza (Rdz 27:38-40). Elementem przymierza Boga z Izraelem było to, że ich wrogowie padną przed nimi od miecza (Kpł 26:7-8). Powyższe wersety dobitnie ukazują nam, iż broń sama w sobie jest amoralna. Może bycz użyta do czynienia dobra albo do czynienia zła.

Gdy dochodzi do morderstwa, zalecenie Boga jest proste: morderca ma zostać stracony (Rdz 9:6; Wj 21:12-15, 20, 23-25, 29; Kpł 24:17-22; Lb 35:30-34; Rz 13:1-4). Ponownie zwróćmy uwagę na to, iż sąd skupia się na kryminaliście, nie zaś na nieożywionym obiekcie użytym do popełnienia przestępstwa. W żadnym miejscu w Biblii Bóg nie nakazuje konfiskaty broni lub czegoś podobnego. Jak widzieliśmy, On uznaje użycie broni za konieczną część życia.

Teologowie J. P. Moreland i Norman Geisler ujmują to tymi słowy: „(…) dopuszczenie do morderstwa wtedy, gdy można mu było zapobiec jest moralnie naganne. Dopuszczenie do gwałtu, gdy można było utrudnić jego realizację jest złem. Obserwowanie aktu okrucieństwa względem dzieci bez próby interwencji jest moralnie niewybaczalne. Mówiąc krótko, nieopieranie się złu jest złem przez zaniechanie, a zło przez zaniechanie może być równie złe jak zło przez nakazanie. Każdy mężczyzna, który odmawia obrony swojej żony i dzieci przed agresywnym intruzem zawodzi ich moralnie”.

W starożytnym Izraelu nie było stałej armii wyposażonej w broń przez rząd. Gdy wybuchała wojna, naród był powszechnie werbowany do wojska. Było zrozumiałe, że każdy obywatel posiadał swoją własną broń (por. Lb 1:3). Nawet w przypadku działań pozamilitarnych ludzie Boga brali pod uwagę ryzyko ataku zbrojnego i podejmowali stosowne środki ostrożności (Ne 4:17-18).

Praca na rzecz pokoju jest z pewnością dążeniem szlachetnym i zbożnym (Mt 5:9, 1 P 3:11). Żadna osoba przy zdrowych zmysłach nie lubi wojny. Nie oznacza to jednak, że Biblia popiera pacyfizm. Wprost przeciwnie. Były wojny, toczenia których nakazał Sam Bóg, posuwając się nawet aż do rozkazania Swojemu ludowi, by „całkowicie wytępił” wroga (Pwt 7:2, 20:17). W rzeczywistości niektórzy z największych biblijnych bohaterów stanowili część personelu wojskowego. Do grupy tej należeli mężczyźni tacy jak król Jehoszafat, który dowodził armią ludzi śpiewających i wychwalających Pana (2 Krn 20:20-23). Król Dawid tak naprawdę wychwalał Pana konkretnie za „zaprawienie jego rąk do walki, a jego palców do wojny” (Ps 144:1, UBG).

W dążeniu do pokoju silne wojsko jest koniecznym czynnikiem w ustanowieniu i zachowaniu owego pokoju. Jeżeli w jakichkolwiek okolicznościach odmawiamy chwytania za broń, to nieuniknionym tego następstwem będzie życie w poddaństwie tyranii. Przykładowo przerażającym jest wyobrażenie, w jakim stanie znajdowałby się świat, gdyby nie stoczono II Wojny Światowej celem powstrzymania Adolfa Hitlera.  Jak już wcześniej mówiliśmy, rząd cywilny, w którego skład wchodzi wojsko, został ustanowiony przez Boga, aby był jego narzędziem do utrzymania porządku w społeczeństwie, nawet jeśli koniecznym staje się użycie siły zagrażającej życiu, tj. „miecza” (Rz 13:4).

Nowy Testament daje dalszy, cenny wgląd w tę kwestię, gdy przebadać to, w jaki sposób Jezus oraz wczesny kościół komunikowali się z napotkanym przez siebie personelem wojskowym. W Ewangelii wg św. Łukasza 7:1-10 mamy piękną relację o przywódcy wojskowym, który przychodzi do Jezusa rozpaczliwie szukając pomocy dla swojego śmiertelnie chorego sługi, a którego Jezus w sposób znaczący uzdrawia.

Choć z tych wersetów możemy wyciągnąć wiele istotnych wniosków, to w tym przypadku patrzymy na fakt, że w swej służbie dla tego centuriona (historia mówi nam, iż centurion dowodził ponad setką żołnierzy) Jezus nie zganił go w najmniejszym stopniu za jego wojskową profesję. Przeciwnie, pochwalił go za jego wielką wiarę, wiarę tak silną i czystą, że zawstydził nią cały Izrael (w. 9).

Przechodząc dalej, przyjrzymy się pierwszemu nawróconemu poganinowi, o jakim mówi Biblia, Korneliuszowi (Dz 10:1-48). Podobnie jak to było w przypadku dowódcy, któremu służył Jezus, Korneliusz posiadał prestiżowy stopień wojskowy centuriona. O ile zachęca się czytelnika, by rozważył te wersety w wolnym czasie, o tyle chcemy w tym miejscu wskazać, iż kiedy Piotr przyszedł do niego i mu głosił, to nie wypowiedział nawet jednego słowa o militarnej, zbrojnej profesji owego centuriona.

Podobnie apostoł Paweł napotkał pewną liczbę takich centurionów w trakcie swojej służby (Dz 21:32; 22:25-26; 23:17, 23; 24-23; 28-16). Również on ani razu nie strofował tych ludzi za ich zbrojną profesję. W rzeczywistości Paweł nauczał, że chrześcijanie powinni pozostać w swoim zawodzie sprzed nawrócenia (1 Kor 7:20-24; Ef 6:5-8; Kol 3:22-25) pod warunkiem, że ich profesja nie jest grzeszna ani też nie stanowi możliwości do potknięcia się dla dopiero co nawróconych wierzących (Rz 13:13-21; 1 Kor 20:23; 2 Kor 6:14-18). Wszystko wskazuje na to, że Paweł postrzegał służbę wojskową jako w zupełności zgodną z prawem profesję.

Jak wskazaliśmy w naszym poprzednim studium, żyjemy w upadłym świecie zamieszkałym przez upadłych ludzi, którzy zdolni są do popełnienia okropnych rzeczy. Na szczęście nadejdzie dzień, w którym miecze zostaną przekute na lemiesze od pługów, a my już nie będziemy studiować rzemiosła wojennego (Iż 2:4, Mi 4:3). W międzyczasie trwać będą czasy wojny (Kaz 3:8, Mt 24:6). Stojąc w obliczu niepewnych czasów jedyne, prawdziwe schronienie w tym targanym konfliktami świecie znaleźć można w Jezusie Chrystusie. Jeśli nigdy Go nie przyjąłeś/przyjęłaś, czemu nie zrobisz tego teraz?

 

W imię Jezusa dziękuję Jackowi za tłumaczenie, pomagające wypłynąć nieco dalej od brzegu naszych poglądów czasem może niekomfortowych.

________________

Moje konkluzje po przeczytaniu tego tekstu.

Mam w osobie Krzyśka nie tylko brata w wierze, ale i przyjaciela będącego zarazem żołnierzem. Szanuję go i cenię za walkę duchową jaka prowadzi indywidualnie. Jego zawodowa osobowość przenika życie osobiste i vice versa. Czy mógłbym go potępić za to, że został żołnierzem będąc jeszcze starego ducha? Nie.

Natomiast innym problemem jest użycie broni na rozkaz systemu wobec takich samych jak my ludzi, którzy są po drugiej stronie barykady. Myślę, że każdy żołnierz chrześcijanin sterowany Duchem Świętym będzie wiedział co ma robić w takich okolicznościach.

Osobiście jestem zwolennikiem profilaktyki, a nie leczenia i uważam, że powinniśmy jako obywatele naciskać rządzących, aby nie wchodzili w obce nam konflikty jak np w Gruzji czy Ukrainie.

Co do samoobrony. Sytuacja hipotetyczna. Widzicie dziecko sąsiadów kopane przez młodocianego przestępcę. Co robić? Jeśli jest czas na myślenie szybko bym się pomodlił, ale potem zaraz interweniował. Jeśli chciałby mnie uderzyć nie nadstawiłbym mu policzka. Dążył bym do obezwładnienia. Aby tego dokonać, należy być co najmniej średnio sprawnym. Tutaj dochodzimy do drugiego problemu: sztuki walki. Większość pochodzi od demonów (czytaj księgę Henocha). Pisałem o tym więcej.

Czy mam mieć czarny pas karate, by potrafić się obronić, czy liczyć na Jezusa?

 

Problem z uchodźcami jest skomplikowany. Jeśli jakiś rząd deportowałby muzułmanów lub co istotniejsze cała UE, to mielibyśmy do czynienia z potężnym problemem. Cały świat Islamu: Turcja z niemal milionową armią i  Arabią przeciw garstce NATO. Scenariusz z kategorii political fiction. Wojna religijna jakiej nie było w historii.

Zapraszam do dyskusji gdyż temat jest otwarty.