Kim nie jestem.

Być może Boży Plan zakłada dla Ciebie naukę cierpliwości?

Wielokrotnie słyszałam od mądrych i doświadczonych ludzi, że kiedy przestają usilnie dążyć do jakiegoś życiowego celu i godzą się z tym, co mają “tu u teraz” i czego nie mają – to nagle ich wcześniejsze plany się spełniają…

Ja przez bardzo długie lata zawsze – jak już dochodziłam do celu – to drogą pełną komplikacji, trudów, problemów. Zastanawiałam się, co ze mną nie tak? Jakby COŚ mi specjalnie przeszkadzało. A kiedy już dochodziłam do celu, nie potrafiłam się z tego w pełni cieszyć – tak bardzo byłam zmęczona trudami pełnej kolców wędrówki…

Ale dzisiaj, dzięki temu, potrafię docenić wszystko, co mam. Każdego dnia dziękuję za to Bogu.
Nie potrzebuję w życiu sukcesów, pieniędzy, sławy. I nie tylko dlatego, że się obudziłam dla Pana.:) Nie potrzebuję, ponieważ nauczyłam się cierpliwości i pokory wobec życia i Boga.

Wystarczyły też trzy sytuacje, kiedy miałam przed sobą samochód jadący na czołówkę, a Opatrzność mnie uchroniła. Od tego momentu wiem już, co w życiu najważniejsze. Codziennie dziękuję Bogu za to, że szczęśliwie dotarliśmy wszyscy (tzn. moi najbliżsi) do domu, że jesteśmy zdrowi, że omijają nas nieszczęścia, że mamy w lodówce coś więcej, oprócz światła … 🙂

Dzisiaj na mojej codziennej trasie był wypadek śmiertelny…

Podsumowując, bo się rozgadałam: Zdzichu, uważam, że wszystko ma swój sens. Twoim zadaniem jest jego znalezienie w zaistniałej sytuacji. Teraz kształtuje się Twoja wiara i charakter. Bądź cierpliwy. Wytrwaj jeszcze troszeczkę.
Być może musisz jeszcze bardziej pogrążyć się w cierpieniu, aby całkowicie oddać Panu swoje życie. Ale potem będzie już tylko ŚWIATŁO.