Minionki – Gejowska propaganda w filmach dla dzieci

Bardzo się cieszę, że tekst poniższy trafił do mnie dzisiaj, gdyż jutro mój syn miał iść na ten film ze szkołą do kina. Mój 8latek ostrzegł mnie na wstępie, że jest tam jednooki stwór (niby Horus) i on nie chce iść na satanistyczny film.  Co ciekawe, rano rozmawiałem z opiekunem grupy wakacyjnej informując go o szkodliwości oglądania bajek współczesnych. Między wierszami sugerował mi że przesadzam. Nie przejęło by mnie to tak, gdyby nie fakt, że kiedyś nie chciał rozmawiać nt wiary. Nie chcę się zapędzać, ale kto wie czy system nie ma swoich agentów. W wakacyjnym programie dla dzieci mają także jakże edukacyjny “rajd” do McDonalda….

 

Ok teraz opis bajki:

 

”

„Minionki” to kolejny przykład amerykańskiego kina dla najmłodszych, które przy okazji zapewniania rozrywki, przemyca gejowskie aluzje, wprowadza gejowskie klimaty w przestrzeń pop kultury dla dzieci. Stara się przekonać małych chłopców do powielania, w ramach zabaw, zachowań homoseksualnych.

 

Film „Minionki” nie ma żadnego pozytywnego etycznie przesłania. Pozytywnymi, wzbudzającymi sympatie widzów, są tytułowe stworki, celem istnienia których jest służenie najgorszej kreaturze pod słońcem. Nie ma więc w „Minionkach” podstawowej pozytywnej cechy pop kultury czyli ukazania konfliktu dobra ze złem, w którym dobro zwycięża, i z dobrem młody widz się utożsamia, przenosi zasady moralne z filmu do swojego życia. W „Minionkach” młody widz utożsamia się z stworkami chcącymi służyć złu, a zło ukazane jest w sposób atrakcyjny i pozytywny. Film ewidentnie niszczy hierarchie wartości zachodniej cywilizacji i skłania młodych widzów do przyjęcia patologicznych schematów postępowania.

 

Amoralne przesłanie filmu ukazane jest w atrakcyjnej formie. Jest to zresztą cecha obecna coraz częściej w amerykańskiej popkulturze, gdzie fajna zabawa nie ma żadnego sensu, a jak się przyjrzeć przesłaniu dzieł to są one destrukcyjne moralnie – identyczne zjawisko z amerykańskiej przeniknęło do polskiej popkultury, gdzie znany muzyk robi bezsensowną rewolucję zapewniając radochę swoim fanom, a jak się dokładnie przyjrzeć jego zapleczu i kwestiom moralnym to widać przesłanie negowania ważności kwestii moralnych i posiadania programu.

 

Do gejowskich aluzji i klimatów w „Minionkach” można zaliczyć te sceny w których pod wpływem hipnozy strażnicy brytyjskiego skarbca królewskiego, zrzucają ubrania by w bieliźnie śpiewać gejowskie szlagiery i klepać się po pośladkach. W kolejnych scenach pozytywnie ukazywane są typowe, wręcz karykaturalne, więc zakorzenione w gejowskiej estetyce kampf, gejowskie zachowania, takie jak te, gdy brytyjski policjant piszczy wraz z fankami podczas koncertu, fryzjer gestykuluje i mówi jak stereotypowy gej. Po tych scenach mali chłopcy będą wiedzieli, że gejowskie zachowania są bardzo zabawne i godne naśladowania.

 

Siła pop kultury w kreowaniu wzorców zachowań młodych odbiorców polega na tym, że atrakcyjna forma przekazu skutecznie wpisuje w tożsamość młodych wzorce zawarte w filmach, muzyce czy grach komputerowych, a także na tym, że rodzice nie są świadomi siły popkulturowego przekazu, tego, że to nie oni, a Hollywood wychowuje ich dzieci.

 

Jan Bodakowski

„Minionki” to kolejny przykład amerykańskiego kina dla najmłodszych, które przy okazji zapewniania rozrywki, przemyca gejowskie aluzje, wprowadza gejowskie klimaty w przestrzeń pop kultury dla dzieci. Stara się przekonać małych chłopców do powielania, w ramach zabaw, zachowań homoseksualnych.

 

Film „Minionki” nie ma żadnego pozytywnego etycznie przesłania. Pozytywnymi, wzbudzającymi sympatie widzów, są tytułowe stworki, celem istnienia których jest służenie najgorszej kreaturze pod słońcem. Nie ma więc w „Minionkach” podstawowej pozytywnej cechy pop kultury czyli ukazania konfliktu dobra ze złem, w którym dobro zwycięża, i z dobrem młody widz się utożsamia, przenosi zasady moralne z filmu do swojego życia. W „Minionkach” młody widz utożsamia się z stworkami chcącymi służyć złu, a zło ukazane jest w sposób atrakcyjny i pozytywny. Film ewidentnie niszczy hierarchie wartości zachodniej cywilizacji i skłania młodych widzów do przyjęcia patologicznych schematów postępowania.

 

Amoralne przesłanie filmu ukazane jest w atrakcyjnej formie. Jest to zresztą cecha obecna coraz częściej w amerykańskiej popkulturze, gdzie fajna zabawa nie ma żadnego sensu, a jak się przyjrzeć przesłaniu dzieł to są one destrukcyjne moralnie – identyczne zjawisko z amerykańskiej przeniknęło do polskiej popkultury, gdzie znany muzyk robi bezsensowną rewolucję zapewniając radochę swoim fanom, a jak się dokładnie przyjrzeć jego zapleczu i kwestiom moralnym to widać przesłanie negowania ważności kwestii moralnych i posiadania programu.

 

Do gejowskich aluzji i klimatów w „Minionkach” można zaliczyć te sceny w których pod wpływem hipnozy strażnicy brytyjskiego skarbca królewskiego, zrzucają ubrania by w bieliźnie śpiewać gejowskie szlagiery i klepać się po pośladkach. W kolejnych scenach pozytywnie ukazywane są typowe, wręcz karykaturalne, więc zakorzenione w gejowskiej estetyce kampf, gejowskie zachowania, takie jak te, gdy brytyjski policjant piszczy wraz z fankami podczas koncertu, fryzjer gestykuluje i mówi jak stereotypowy gej. Po tych scenach mali chłopcy będą wiedzieli, że gejowskie zachowania są bardzo zabawne i godne naśladowania.

 

Siła pop kultury w kreowaniu wzorców zachowań młodych odbiorców polega na tym, że atrakcyjna forma przekazu skutecznie wpisuje w tożsamość młodych wzorce zawarte w filmach, muzyce czy grach komputerowych, a także na tym, że rodzice nie są świadomi siły popkulturowego przekazu, tego, że to nie oni, a Hollywood wychowuje ich dzieci.

 

Jan Bodakowski”

źródło: http://www.prawy.pl/z-kraju/9845-gejowska-propaganda-w-filmach-dla-dzieci