Diabeł tkwi w szczegółach

Poniżej podaje link do forum DI.pl ,w którym są zamieszczone zamierzenia grupy trzymającej władzę odnośnie 23/9.Forum może ma mało powiązań z prawdziwym chrzescijaństwem,aczkolwiek ten temat jest wart naszej uwagi.

http://davidicke.pl/forum/23-28-wrzesnia-2015-oni-wiedza-co-sie-stanie-t14954.html

Jeśli narusza to regulamin,tworzy propagande anty-chrzescijanska,to przepraszam,nie takie sa moje intencje.

Nie wiem,czy to znacie ale bardzo polecane choć trochę długie.Pomocne w rozwazaniu przyjścia Pana.
Jaszua (Jezus) i Jego Oblubienica

Czytając Nowy Testament napotykamy często na fragmenty, które mówią o weselu, przyjęciu, odkupieniu, cenie, itp. Nie znając kultury w jakiej żył Jaszua, wiele rzeczy nam po prostu umyka i nie rozumiemy w pełni ich znaczenia.

Poniżej chciałbym przedstawić kulturowy wątek zawierania małżeństw żydowskich w czasach, gdy Jaszua chodził po ziemi i uczył Swoich uczniów.
Ceremonie żydowskiego małżeństwa

Nasz Pan był Żydem i robił rzeczy po żydowsku. Jeśli odniesiemy się do żydowskich praw i zwyczajów, to odkryjemy, że często były one motywacją poczynań naszego Pana.

Przyjrzymy się jednemu z tych żydowskich zwyczajów – małżeństwu. Oczywiście zwyczaje zaślubin różniły się w poszczególnych krajach, a także na przestrzeni czasu. Nawet dziś widzimy przeróżne tradycje związane z zawieraniem małżeństw w różnych krajach. Żydzi mieli swoje specyficzne tradycje, oparte na Starym Przymierzu, a nasz Pan, jak zobaczymy, przy wyborze oblubienicy, postępował według tych zwyczajów.

Powinniśmy wiedzieć, że u Żydów nie było ‚chodzenia ze sobą’ ani ‚zalecania się’, tak jak to ma miejsce teraz. Dla nich małżeństwo to była praktyczna kwestia prawna, ustanawiana na podstawie kontraktu i dokonywana według pracochłonnych procedur. Niektóre formy tych zwyczajów istnieją jeszcze dzisiaj w żydowskiej ceremonii zaślubin. W czasach Jaszua (Jezusa) były one bardzo fascynujące i złożone.

W czasach Jaszua, kiedy młody mężczyzna zobaczył dziewczynę, którą by chciał (albo dziewczynę, którą jego ojciec by chciał dla niego), to zwracał się do niej z kontraktem małżeńskim. Przychodził do jej domu z kontraktem (przymierzem) – umową prawną – w której podawał warunki, na jakich proponuje jej małżeństwo. Najważniejszym punktem w kontrakcie była cena, jaką oblubieniec (pan młody) był gotów zapłacić za poślubienie tej wybranej oblubienicy (panny młodej).

Cena oblubienicy” jest wciąż stosowana w części śródziemnomorskiego i afrykańskiego świata, i choć dla nas może wydawać się mocno archaiczna, ma ona swe praktyczne zalety. Po pierwsze, jeśli oblubieniec był gotów poświęcić twardą kasę za oblubienicę, to okazywał w ten sposób swoją miłość w najbardziej namacalny sposób. Po drugie, była to uprzejmość lub grzeczność okazywana wobec jego przyszłego teścia. Musimy pamiętać, że w tamtych czasach ciężkiej pracy na roli, wychowywanie córki było pewnego rodzaju obciążeniem finansowym. Rodzinie posiadającej synów wiodłoby się lepiej ze względu na ich naturalną siłę roboczą; jednakże rodzina z córkami spodziewałaby się „rekompensaty swoich strat”, gdy dziewczyny stawały się na tyle dojrzałe, by przyciągać oblubieńców. Tak więc ojciec oblubienicy był mniej lub bardziej spłacany za swoje wcześniejsze wydatki oraz za swoją cierpliwość i umiejętności w wychowaniu dziewczyny na dobry materiał do małżeństwa.

Oblubieniec sam pojawiał się z tą umową przed oblubienicą, oferując się, że zapłaci za nią stosowną cenę, a ona ze swoim ojcem rozważali tę ofertę. Jeśli warunki były dogodne, to oblubienica wypijała z oblubieńcem kielich wina, co przypieczętowywało transakcję. Ten kielich miał ogromne znaczenie. Oznaczał on chęć poświęcenia się oblubieńca, by zdobyć tę oblubienicę. Był on proponowany oblubienicy jako toast i oczywiście pokazywał chęć oblubienicy do zawarcia tego małżeństwa.

Następnie oblubieniec płacił cenę. Trzeba dodać, że nie była to jakaś skromna, symboliczna cena, lecz była ustalona tak wysoko, że oblubienica stawała się kosztowną rzeczą – taki był tego cel. Młody mężczyzna nie miał złudzeń, że brał coś za nic. Drogo płacił, by móc poślubić swą wybrankę.

Gdy to już zostało dokonane, oblubieniec odchodził. Przed odejściem zwracał się do swojej oblubienicy w słowach „Idę przygotować ci miejsce” i wracał do domu swego ojca. Tam u ojca budował dla niej izbę małżeńską, niewielką rezydencję, w której spędzą swój przyszły miesiąc miodowy.

Musimy wiedzieć, że dla oblubieńca było to dość skomplikowane przedsięwzięcie. Właściwie budował on oddzielny budynek na posiadłości swego ojca albo przystrajał on izbę w domu swego ojca. Ta komnata musiała być śliczna – przecież miesiąca miodowego nie spędza się byle gdzie. Musiała być we wszystko zaopatrzona, ponieważ oblubienica z oblubieńcem mieli w niej spędzić siedem dni. Zazwyczaj ta budowa pochłaniała większą część roku i to ojciec pana młodego był tym, który osądzał czy już jest gotowa. (Widzimy tu logikę – oczywiście, gdyby to zależało od młodzieńca, to poskładałby jakąś skromną budę i wziął dziewczynę!) Ale ojciec pana młodego, który już wcześniej przez to przechodził, był mniej podekscytowany, zatem to on był ostatecznym sędzią kiedy komnata była gotowa i kiedy młodzieniec mógł iść, by wziąć swoją oblubienicę.

Ze swojej strony oblubienica była zobowiązana do sporego czekania. Poświęcała czas na zebranie swojej wyprawy (wiana) i przygotowanie się na przyjście oblubieńca. Zwyczaje nakazywały, by miała ona gotową lampę oliwną na wypadek, gdyby przyszedł on późną nocą, w ciemności, ponieważ miała być ona przygotowana, by natychmiast ruszyć w podróż. Podczas tego długiego okresu oczekiwania była określana mianem „poświęcona”, „oddzielona”, „kupiona za cenę”. Była rzeczywiście księżniczką w wieży, ale nie było żadnej wątpliwości, że jej rycerz nadjedzie. Czasem faktycznie młodzieniec odchodził na dość długi czas, ale zapłacił sporą cenę za swoją oblubienicę. I chociaż wokoło było wiele innych młodych kobiet do wzięcia, na pewno wracał do tej, z która zawarł umowę (przymierze).

Panna młoda zakładała swój welon za każdym razem, gdy wychodziła ze swego domu, by inni młodzieńcy wiedzieli, że ona była już zamówiona (wykupiona) i by nie próbowali iść do niej z kolejnym kontraktem. (Dzisiaj Oblubienica Chrystusa także nosi welon – ci, którzy nie rozumieją naszego przymierza, naszej umowy, próbują dokonać innych kontraktów z nami, które naruszają ten, jaki mamy już z Chrystusem. Mamy przeciwstawiać się tym innym ofertom i czekać tylko na Tego, który nas wykupił.)

Gdy mijał rok, oblubienica zwoływała swoje siostry i druhny oraz kogokolwiek kto chciałby z nią iść na wesele, gdy nadejdzie oblubieniec. Wszyscy musieli mieć naszykowane swoje lampy oliwne. Co wieczór czekali oni w jej domu, bo istniała szansa, że oblubieniec nadejdzie ze swoją drużbą i porwie ich wszystkich na radosną i niespodziewaną ceremonię ślubną.

A w międzyczasie oblubieniec budował i dekorował komnatę ze wszystkich swoich sił. Od czasu do czasu jego ojciec doglądał budowy, celem sprawdzenia, czy już jest gotowa. Gdyby zdarzyło nam się stanąć na drodze i popatrzeć na młodzieńca pracującego nad swoją komnatą małżeńską, moglibyśmy zapytać „Kiedy wielki dzień?” Oblubieniec odpowiedziałby nam „Tylko mój ojciec to wie.”

W końcu, gdy komnata była przygotowana, oblubieniec zbierał swoich przyjaciół, którzy mieli mu towarzyszyć w tej emocjonującej podróży, w której miał odebrać swoją oblubienicę. Wielka chwila nadeszła i oblubieniec był więcej niż gotowy – możemy być tego pewni. Wyruszał on ze swymi przyjaciółmi w nocy, starając się ze wszystkich sił całkowicie zaskoczyć oblubienicę.

I tu mamy romantyczną część – wszystkie żydowskie oblubienice były „wykradane”. Żydzi posiadali szczególne zrozumienie kobiecego serca. Jakiż to dla niej dreszczyk emocji być „uprowadzoną” i poniesioną gdzieś w ciemną noc, nie przez obcego, ale przez tego, który kochał ją tak bardzo, że zapłacił za nią wysoką cenę…

Natomiast w domu oblubienicy lepiej, by wszystko było gotowe! Z całą pewnością oblubienica będzie zaskoczona, ponieważ oblubieniec nadejdzie o północy, gdy będzie ona spać. Lampy były naszykowane, a oblubienica miała swój welon. I chociaż spała w swojej sukni ślubnej, z całą pewnością była zaskoczona. Można się dziwić, że w ogóle potrafiła spać w ciągu tego roku!

Istniały pewne zasady, jakich należało przestrzegać, gdy chodziło o kobiece uczucia. Oblubieniec nie mógł po prostu wpaść do niej. Bądź co bądź, mogła mieć włosy w papilotach! W rzeczywistości, gdy rozbawiona ekipa pana młodego zbliżała się do jej domu, byli zobligowani wysłać jej ostrzeżenie. Ktoś z grupy weselnej wydawał okrzyki.

Gdy oblubienica słyszała te okrzyki, wiedziała, że jej pan młody zaraz tu będzie. Miała tylko czas na zapalenie lampy, złapanie swej odzieży na miesiąc miodowy i wyjście. Jej siostry i druhny, które chciały z nią iść, oczywiście też miały przygotowane swoje lampy. Nikt w starożytnym Izraelu nie próbowałby iść bez lampy po ciemku w kamienistym terenie.

Zatem, oblubieniec i jego przyjaciele wpadali, łapali dziewczyny i uciekali z nimi! Ojciec panny młodej oraz jej bracia odwracali się w drugą stronę – no, może raz sprawdzali, czy to rzeczywiście jest chłopak z kontraktu, zerkali na nich – i grupa weselna odchodziła. Mieszkańcy wsi mogli się zbudzić tymi radosnymi okrzykami młodych ludzi, niosącymi przez ulice zapalone lampy i w ten sposób dowiadywali się, że wesele się rozpoczynało. Dziś słychać klaksony samochodowe – wtedy widać było lampy na ulicach i słychać było okrzyki. Oczywiście ci, którzy patrzyli mogli nie wiedzieć, kto jest oblubienicą, gdyż miała nałożony welon. Ale tydzień później wracała ona tymi samymi ulicami razem ze swoim oblubieńcem i nie miała już welonu. W czasie powrotu oblubienicy ze swoim oblubieńcem wszyscy ludzie dowiadywali się, kto się pobrał i docierało do nich pełne znaczenie zawartego ślubu.

Gdy orszak ślubny docierał do domu ojca pana młodego, oblubienica z oblubieńcem udawali się do swojej komnaty i zamykali za sobą drzwi. Nikt inny nie mógł tam wejść. W międzyczasie ojciec pana młodego zabierał gości weselnych – jego przyjaciół – i byli gotowi do celebrowania nowego małżeństwa. Ponieważ wesele miało trwać przez siedem dni (aż do wyjścia oblubienicy i oblubieńca z komnaty), ciężko go było zaplanować. Czasem gospodarzowi kończyło się wino, co łatwo nam sobie wyobrazić. Sam Pan zaszczycił Swą obecnością wesele w Kanie i uzupełnił gościom wino, o czym czytamy u Jana 2.

Zabawa jednak nie rozpoczynała się natychmiast. Najpierw małżeństwo musiało zostać skonsumowane. Żydzi byli ludźmi bardzo przestrzegającymi prawa, a prawo mówiło, że oblubienica i oblubieniec stawali się jedno, zanim takie małżeństwo było ogłoszone. Stąd przyjaciel pana młodego – osobnik, którego moglibyśmy nazywać „drużbą” (obecnie „świadkiem”) – stał przy drzwiach komnaty małżeńskiej i czekał na głos pana młodego. Gdy małżeństwo zostało skonsumowane, oblubieniec przez drzwi informował swego drużbę, przyjaciela, a ten przekazywał gościom dobrą nowinę. Wtedy dopiero zaczynało się wesele i trwało ono cały tydzień!

Pod koniec tygodnia oblubienica z oblubieńcem zjawiali się w końcu po wielkim oczekiwaniu, przy wiwatach gości. Podawano specjalny posiłek – kolację weselną, którą moglibyśmy nazwać przyjęciem weselnym – na cześć nowej młodej pary. W tym momencie oblubienica pozbywała się welonu, ponieważ była już teraz w pełni poślubioną kobietą i wszyscy mogli dokładnie zobaczyć, kogo wybrał sobie oblubieniec. Młoda para razem z gośćmi cieszyli się z tego wielkiego święta na zakończenie całego tygodnia zaślubin.

Po kolacji weselnej oblubienica z oblubieńcem odchodzili, by nie pozostawać już więcej w domu ojca oblubieńca. Zamiast niego szli do swego własnego domu, który został przygotowany przez oblubieńca.

Gdy świeżo poślubieni szli przez wioskę, wszyscy mogli się przyjrzeć, kto był tą parą i gdzie będzie ich stały dom.

Tak wyglądała cała ceremonia zaślubin w czasach Jaszua, w całej swej chwale i pełni. Ci, którzy czytają ewangelie, mogą dostrzec przepiękne analogie między tymi zawiłymi procedurami a sposobem, w jaki nasz Pan wybrał sobie swoją Oblubienicę.

tłumaczenie opracowano na podstawie książki Zola Levitta, A Christian Love Story
tłumaczył Bogusław Kluz

https://www.youtube.com/watch?v=imV1o8WYyqs- zwłaszcza od 40 min.też podobnie