Charyzmatycy kontra krytycy padania w Duchu

Ostatnimi czasy powstała wojna wywołana niechcący  przez czytelników tego bloga, z fanami charyzmatyków i charyzmatykami. Myślę, że w tym przypadku całkiem słusznie, a to z powodu walki na argumenty, które doprowadza nas do prawdy.

Ciekawy komentarz oparty ściśle  na Słowie Bożym  umieścił pewien fejsbukowicz na profilu chnnews:

https://www.facebook.com/Christiannewspl?fref=nf

“Znam wielu charyzmatyków i to są wspaniali ludzie, pełni gorliwości dla Jezusa Chrystusa… Jednakże do tej gorliwości powinni dodać jeszcze poznanie.

Przytoczone w artykule wersety pokazują ludzi, którzy upadli w obecności Boga własnowolnie na kolana w pokorze, nie zaś obezwładnieni “mocą”… do tyłu – jak na filmie.

Biblia pokazuje, że upadanie do tyłu wcale nie jest wyrazem błogosławieństwa. Nigdzie w Biblii nie znajdziesz przykładu “upadania pod mocą Ducha”, w taki sposób, jak to ma miejsce w dzisiejszych czasach.

W 1 Sm 4:18 Heli upadł na wznak słysząc o śmierci swoich synów oraz pojmaniu Arki… i zmarł.

W Iz 28:13 prorok zwiastuje o Bożym słowie, które ma odświeżać, ale jeśli nie będzie przyjęte, stanie się sądem “aby idąc padli na wznak i potłukli się”.

W 1 Sm 28:20 czytamy o Saulu, który natychmiast padł “jak długi” na ziemię, gdy usłyszał o swojej nieuchronnej śmierci z ust Samuela po spotkaniu z wróżką w En-Dor.

J 18:4-6 W chwili aresztowania Jezusa Pan objawił swoją moc w szczególny sposób. Dał się poznać żołnierzom, którzy mieli go aresztować, a oni “cofnęli się i upadli na ziemię”. Jezus najpierw objawił się wypowiadając swoje boskie imię “Ja jestem” i wyraźnie pokazując im, po kogo przyszli. Dał się im poznać, a wówczas upadli na ziemię pod sądem. Ci pogańscy grzesznicy upadli na wznak. Ale wcale nie doświadczyli objawienia, nie otrzymali namaszczenia ani nie przeżyli nawrócenia. Po prostu powstali i aresztowali Jezusa. Nie dokonała się w nich żadna zmiana – nadal byli wrogami Jezusa.

W każdym z tych przypadków upadanie do tyłu (na wznak) jest znakiem sądu, a nie błogosławieństwa!

Wygląda na to, że ci, którzy pozostają w stanie buntu przeciwko Bogu, upadają w Biblii na wznak. Może to być także znakiem w czasach dzisiejszych – nie znakiem błogosławieństwa, lecz braku poddania Jego Słowu. Jest to więc znak sądu.

Ludzie otwierając się na tego typu przeżycie, otworzyli się na zwiedzenie, gdyż przyjęli to przeżycie nie sprawdzając go. Ludzie poszukując błogosławieństwa porzucili prawdę na rzecz nadnaturalnego doświadczenia bez sprawdzenia źródła i poszukiwania biblijnych dowodów.

Wiele osób zajmujących się zagadnieniami okultystycznymi w fałszywych religiach odkrywa, że “upadanie pod mocą Ducha” nie jest zjawiskiem nowym. Taka moc jest obecna w hinduizmie. Żona Sziwy-niszczyciela – Kali – znana jest również jako Szakti – moc. Gdy guru dotyka czoła swoich wyznawców, ci mogą upaść na ziemię, śmiać się, trząść lub doświadczać ekstatycznych objawień, nirwany lub oświecenia. Istnieje wiele pogańskich praktyk, takich jak “szaktipat” (przekaz energii) przez hinduskich guru, który obserwowany z boku wygląda dokładnie jak “upadanie pod mocą Ducha”. Jedyna różnica polega na tym, że hinduskie praktyki pojawiły się jako pierwsze, poprzedzając współczesne praktyki wielu zielonoświątkowców czy charyzmatyków z drugiej i trzeciej fali.

Słowa Boga, które przekazał Ozeaszowi brzmią dziś tak samo prawdziwie, jak wówczas:

Oz 4:6
Lód Mój ginie, gdyż brak mu poznania, ponieważ odrzucił poznanie.

Czyż w Flp 2:10 nie jest napisane, że każde kolano się UGNIE? Ludzie świadomi wielkości Tego, Któremu służą, upadają na twarz z własnej woli i w pełni świadomie.

Rdz 17:3 Np. Abraham… upada na twarz, ale nie jest on obezwładniony mocą Ducha. Abraham upadł twarzą do ziemi z własnej woli, by okazać cześć Bogu w akcie całkowicie świadomego uwielbienia.

Podobnie np. Jozue przy Jerychu, świadomie padł na twarz (Joz 5:13-15).

Ap 1:17; 19:10; 22:8 Apostoł Jan świadomie upada na twarz oddając pokłon. Jest w pełni świadomy.

Święci upadają na twarz w świadomym poddaniu przed Bożą Świętą obecnością. Nie są oszołomieni i zdezorientowani, jak w dzisiejszych czasach.

Tak więc ci, którzy upadają pod mocą na wznak, pozostają w buncie i brak im poddania.

Ale nawet pogański Dagon padł na pysk przed Bogiem (1 Sm 5:1-4), a charyzmatycy dalej na plecy… Dla nich przeżycie jest ważniejsze niż Słowo Boże.

Nasuwa się pytanie czy “upadanie pod mocą Ducha” jest wzorem do naśladowania dla prawdziwie wierzących? Ci, którzy praktykują ten widowiskowy rytuał upadania “pod mocą Ducha” w dzisiejszych czasach, albo zaprzeczają Słowu Bożemu i faktom, albo je lekceważą – byle tylko przeżyć coś, o czym nie ma nawet wzmianki w Nowym Testamencie.

Z jednej strony ludzie mają Słowo Boże, ale z drugiej chcą czegoś więcej… Jednak nie należy wykraczać poza to, co zostało napisane (1 Kor 4:6).
Ludzie, jeśli się nie upamiętają, poniosą tego wieczne duchowe konsekwencje…“