Pozwólcie dzieciom przyjść do Mnie i nie powstrzymujcie ich, bo do takich należy królestwo Boże.

“Kiedy to Jezus zobaczył, obruszył się na nich i powiedział: – Pozwólcie dzieciom przyjść do Mnie i nie powstrzymujcie ich, bo do takich należy królestwo Boże. ” Mk 10

 

Ze względu na popularność powyższych słów, będę chciał być oryginalny w rozważaniu 🙂

Po pierwsze musimy sobie uświadomić, iż owo Królestwo już jest na ziemi. Nie jest to jak niektórzy nauczają  królestwo w niebie po śmierci. Opisałem to w tekście pt “Różnica między zauważeniem królestwa, a wejściem” z Jana 3.3.

Chciałbym abyśmy wszyscy sobie przypomnieli jak to było lub jest z nami. W moim przypadku była to tzw eureka, olśnienie, zauważenie innego świata i uświadomienie sobie, że wszystko na czym dotychczas bazowałem było kłamstwem i matriksem.

Nie mam umiejętności graficznych, ale w poniższym zrobionym przeze mnie obrazku liczy się samo przesłanie:

 

 

 

Wcale to nie oznacza, że mamy się nie interesować tym co nas otacza. Po prostu wchodząc do królestwa Niebieskiego zmieniamy koncentracje, priorytety, uwagę, ze świata na Boga. Odmienność “świata” tylko potwierdza istnienie królestwa Niebios.

Nie pokładamy już nadziei w polityce, nie czerpiemy wzorów do naśladowania z seriali, nie szukamy uniesień w koncertach, ponieważ tego chciał nasz wróg.

Jeśli nie widzisz różnicy między światem, a Królestwem Boga, to nie tylko nie wszedłeś do Królestwa, ale go nawet nie zauważyłeś.

Dlaczego Pan Jezus powiedział, że do takich jak dzieci należy królestwo niebios?

 

Często zbory cytują ten wers nowym członkom a zwłaszcza tym, którzy przejawiają jakiekolwiek próby samodzielnego myślenia. Cytują aby  wziął sobie Słowo Boże do serca i  przestał się zastanawiać, ma “wierzyć” a nie myśleć.

 

Często też aby zagłuszyć wątpliwości, jako lekarstwo serwuje się przeczytanie odpowiedniej ilości literatury propagandowej sekty. Jest to odmiana współczesnego prania mózgu, którego istotą jest pozbawienie człowieka indywidualności z jaką stworzył go Bóg, zabicie w nim zdolności do samodzielnego, refleksyjnego myślenia. Ludzie w “Rodzinie” nie wiedzą czym jest wolność w Chrystusie, i co znaczą słowa z J.8:36

 

“Jeśli więc Syn was wyswobodzi, prawdziwie wolnymi będziecie.”

Stali się niewolnikami swego “proroka” i jego “pasterzy”, chociaż Słowo Boże ostrzega:

 

1Kor.7:23 “Drogoście kupieni; nie stawajcie się niewolnikami ludzi .”

Przyjrzyjmy się powyższemu fragmentowi z Mt.18:3. W rozumowaniu “Rodziny”, mamy tu do czynienia z klasyczną sofistyką, tzn. mamy stać się co prawda jako dzieci, tylko pod jakim względem? Odpowiedź jest prosta:

1Kor.14:20 “Bracia, nie bądźcie dziećmi w myśleniu, ale bądźcie w złem, jak niemowlęta, natomiast w myśleniu bądźcie dojrzali.”

http://apologetyka.com/sekty/rodzina/rewizja/dziecko

 

Przyjąć królestwo Boże tak, jak przyjmuje je dziecko, oznacza ufność wobec królestwa. Wychodząc z królestwa ciemności, wchodzisz do czegoś nowego i WCALE,  podkreślam, wcale nie oznacza to kościoła protestanckiego. Nie ma czegoś takiego  w Biblii jak kościół protestancki. Jest tylko kościół (zgromadzenie) Pana Jezusa. Do takiego zgromadzenia należą wszyscy, którzy pełnia wole Ojca w niebie.

Czy zgodzicie się ze mną z tezą taką oto: można być pastorem i nie narodzić się na nowo.

Można i już to tłumaczę.

Wszyscy studenci seminariów duchownych kościoła Rzymu uważają, że wierzą w Boga i są Jego sługami. Czytają oni biblię, ale łamią wiele przykazań w tym najbardziej drugie.

Religie uczynkowe, pozakatolickie jaką jest kościół  AD7 kładą w tym przypadku nacisk na sobotę. Przestrzeganie soboty i prawa czyni z nich wierzących. Czy na tym polega wiara? Nie. Uczynki są przejawem wiary, a nie warunkiem. Jesteśmy zbawieni z łaski i nie nasza to zasługa. Jeden z adwentystów napisał świetną książkę  właśnie o tym. Chodził do kościoła, modlił się, ale w domu był całkowicie innym człowiekiem. Był złym człowiekiem. Dopiero, kiedy usłyszał głos od Ducha Świętego, aby przeprowadzić się do buszu poznał Boga.

 

Teologi można się nauczyć jak kodeksu drogowego, ale nie oznacza to narodzenia na nowo. 

 

Z kolei religie “łaski”, którymi są kościoły quasi charyzmatyczne przenoszą wiarę na uwielbienie. Masz się fajnie czuć w kościele. Wielbisz Boga? Jesteś chrześcijaninem. Tak to działa. Jednak owoce często są fatalne.

Ludzie generalnie jak to Marcin określił wchodzą z ławki do ławki, czyli z kościoła Rzymu do kościoła protestantów i nawet nie wiedzą, że nie weszli do królestwa Niebios.

 

Dziecko ma  umysł jak czysta kartka papieru. Nie jest jeszcze zapchane śmieciami tego świata. Ufa otoczeniu: rodzicom, nauczycielom.  Dziecko ufa bez namysłu.  Jego zaufanie nie jest cnotą, jest życiową koniecznością.

Pamiętam kiedy sam wchodziłem do Królestwa Nieba. Zaufałem Bogu czyniąc następujące rzeczy:

 

1. Przestałem świętować: Mikołaja, czyli Santa (Satan) Klaus, Sol Invictus.
2. Dokonałem apostazji w krk
3. Zdjąłem ze ścian krzyże z Jezusem (Jezus zszedł z krzyża 2000 lat temu).

 

Królestwo trzeba przyjąć. Nie kościół przyjąć! Królestwo przyjąć.

 

“Zaprawdę powiadam wam: Kto nie przyjmie królestwa Bożego tak jak dziecko, nie wejdzie do niego.’

 

Jak można stwierdzić czy wszedłeś do królestwa Bożego? Musisz czuć różnicę między swoim starym stylem życia, a nowym. Twoje otoczenie w domu musi czuć, że jesteś innym człowiekiem, że masz owoce Ducha Świętego. Dom i otoczenie jest tu podstawą.

W tym cytacie mamy czasownik “przyjąć”. Jest to czynność, ale nie przejścia z kościoła do kościoła. Bóg nie mieszka w budynkach ręką ludzką budowanych.

Przypomina mi się film Tomorrowland. Bohaterka zobaczyła inny świat:

 

 

 

Tylko ona.

My widzimy go wśród nas. Ostatnimi czasy podczas zjazdów prowokacyjnie pytam nowych  czytelników, czy widzą królestwo Boga na ziemi. To są dwa światy, ale nie w kościele i poza kościołem, ale w twoim życiu.

Królestwo Boże jest utożsamiane z dzieckiem ponieważ trzeba przyjąć Jezusa jak dziecko. W ostatni weekend byłem na cmentarzach. Na wielu grobach było napisane: “Jezu ufam Tobie”. Nie wiem czy te osoby ufały. Nie znałem ich. Natomiast wiem, że Jezusowi trzeba ufać jak dziecko ufa rodzicom. Mówimy Abba Ojcze.

 

 

“Nie otrzymaliście przecież ducha niewoli, by się znowu pogrążyć w bojaźni, ale otrzymaliście ducha przybrania za synów, w którym możemy wołać: «Abba, Ojcze!. 16 Sam Duch wspiera swym świadectwem naszego ducha, że jesteśmy dziećmi Bożymi” Rz 8

 

 

Bycie dzieckiem to także uniżenie i poddanie się przewodnictwu Jezusa i Jego Ducha.

Kiedy apostołowie mieli iść w świat, aby głosić królestwo Boże, nie wiedzieli co ich spotka i gdzie trafią. Czy będą mieli co jeść i co pić. Dzisiaj Efez jutro Rzym.

 

 

W Mk 9

 

” postawił dziecko na środku, przytulił do siebie i powiedział im: – (37) Kto przyjmie jedno z tych dzieci w imię moje, ten Mnie przyjmie, a kto Mnie przyjmie, nie Mnie przyjmuje, ale Tego, który Mnie posłał.’

 

Widzimy tutaj poselstwo Jezusa w apostołach. Kto przyjmuje głoszących ewangelię, przyjmuje Jezusa i Tego, który Go posłał.

Kto nie przyjmuje “dzieci” – apostołów – nie przyjmuje Jezusa.

Dalej w Marka 9.41 jest napisane:

 

Ktokolwiek poda wam kubek wody w imię tego, żeście Chrystusowi, zaprawdę powiadam wam: zapłata go nie minie. (42) A temu, kto doprowadził do złego jednego z tych małych, którzy wierzą, lepiej by było, żeby mu przywiązano kamień młyński do szyi i wrzucono w morze.

 

Podanie kubka wody apostołom jako dzieciom, jest zapowiedzią Bożej obecności.

Wcześniej Jezus nazwał właśnie dziećmi apostołów:

“Jakże trudno bogatym wejść do królestwa Bożego! (24) Uczniowie dziwili się Jego słowom, a Jezus ponownie mówi do nich: – Dzieci, jakże trudno wejść do królestwa Bożego! “

Notabene mamy kolejne potwierdzenie boskości Jezusa. Skoro mówimy do Boga Abba Ojcze a Jezus mówi do apostołów “dzieci”, to oznacza jest on tez naszym Ojcem.

 

 

Bycie jak dziecko to także zobowiązanie:

 

“

Dzieci, bądźcie posłuszne rodzicom swoim w Panu, bo to rzecz słuszna.

Efez. 6,1′

 

Bycie dzieckiem to posłuszeństwo wobec Prawa Ojca, ale i też poddanie się karom:

“

Rózga i karcenie dają mądrość, lecz nieposłuszny chłopiec przynosi wstyd swojej matce.

Przyp. 29,15′

 

Ponieważ:

“Kogo bowiem Pan miłuje, tego smaga, jak ojciec swojego ukochanego syna.” Przyp. 3:11-1″

 

Jezusa Chrystusa. 14 [Bądźcie] jak posłuszne dzieci. Nie stosujcie się do waszych dawniejszych żądz, gdy byliście nieświadomi, 15 ale w całym postępowaniu stańcie się wy również świętymi na wzór Świętego, który was powołał, 16 gdyż jest napisane: Świętymi bądźcie, bo Ja jestem święty 1 Piotra

Bycie dzieckiem to także radość życia. Opowiadano mi jak Marcin, Wojtuś z dziewczynami wracali ze zjazdu w Wiśle. Całą drogę radowali się, ciesząc nawet z chmur :-).

Ostatnio byłem w pewnym zborze jakby na audycie 🙂 i to co czułem to ducha śmierci. Wszystko ok, biblijne, ale brakowało radości życia.

Pamiętam z dziejów apostolskich kiedy wychłostani uczniowie Jezusa wyszli z budynku ciesząc się, że cierpieli dla Jezusa.

 

Reasumując:

 

Kto nie przyjmie królestwa Bożego tak jak dziecko, nie wejdzie do niego.