„Czy katolicy posiadają życie wieczne?”

Richard Bennett, BereanBeacon.org

Na temat tego pytania piszę z wielką wrażliwością. Piszę do katolików z miłością, ponieważ pamiętam kontrolę, jaką przez 48 lat katolicyzm miał nad moją duszą. Kiedy analizuję oficjalne nauczanie katolickie w świetle wiary biblijnej, wyciągnięty zostaje niepodważalny wniosek. Katolicy czytający niniejszy artykuł mogą faktycznie być wdzięczni za to, że w delikatny sposób precyzyjnie określiłem kwestie, które niepokoiły ich od dłuższego czasu. Niektórzy ewangelicy mogą również być wdzięczni za to, że zdemaskowałem fałszywe ruchy ekumeniczne, takie jak „Ewangelicy i Katolicy Razem” a także „Kościoły Chrześcijańskie Razem”.

Na przestrzeni 48 lat, gdy byłem katolikiem i przez 22 lata pełnienia posługi duszpasterskiej jako ksiądz wierzyłem w kościół rzymskokatolicki, a co za tym idzie sądziłem, że dzięki sakramentom po śmierci będę miał życie wieczne. Jak inni księża nauczałem ludzi, iż jeśli będą wierni kościołowi katolickiemu i umrą w stanie „łaski uświęcającej”, to pójdą do nieba. Teraz piszę na temat katolików i życia wiecznego z głębokim szacunkiem do tych, którzy zostali tak bardzo zwiedzeni. Jako irlandzki katolik pamiętam kontrolę, jaką katolicyzm miał nad moją duszą; w pewnym sensie była to dla mnie druga natura. Z wrażliwością piszę zatem o relacji chrześcijanina z Bogiem Ojcem i relacji katolika z ojcem świętym w Rzymie.

Relacja chrześcijanina z Bogiem Ojcem jest tematem zasadniczym. Jezus Chrystus oznajmił: „A to jest życie wieczne: aby poznali Ciebie, jedynego prawdziwego Boga, oraz Tego, którego posłałeś, Jezusa Chrystusa” (J 17:3, UBG).

Nieznajomość i niewiara w „jedynego prawdziwego Boga” oznacza bycie pozbawionym „życia wiecznego”. Od katolika wymaga się jednakże, by po pierwsze wierzył i wiedział, że „Kościół jest matką wszystkich wierzących”. Jest tak dlatego, że według oficjalnego nauczania kościoła rzymskokatolickiego wiara „jest aktem osobowym, ponieważ jest wolną odpowiedzią człowieka na inicjatywę Boga, który się objawia. Ale jednocześnie jest aktem eklezjalnym, który się wyraża w wyznaniu: ‘wierzymy’. W rzeczywistości to Kościół wierzy: dzięki łasce Ducha Świętego wiara Kościoła poprzedza, rodzi, podtrzymuje i karmi naszą wiarę. Dlatego Kościół jest Matką i Nauczycielką wszystkich wierzących. ‘Nie może mieć Boga jako Ojca, kto nie ma Kościoła jako Matki’ (św. Cyprian)” (Katechizm Kościoła Katolickiego, par. 181). W konsekwencji w codziennym życiu katolik z własnej woli ma relację z „Kościołem jako Matką”, zastępując nią relację, jaką powinien mieć z Bogiem jako swoim adopcyjnym Ojcem. Istota owej substytucji jest oczywista, gdy zagorzały katolik nazywa papieża „ojcem świętym”. Katolicka agencja informacyjna Zenit w istocie zazwyczaj takim właśnie mianem określa biskupa Rzymu, a dla większości katolików określenie „ojciec święty” zwykle odnosi się do papieża.

Koncepcja Boga jako Ojca

Należy zaznaczyć, że w Piśmie Świętym słowo „Ojciec” było na ustach Pana Jezusa nie mniej niż sto siedemdziesiąt razy. Jezus Chrystus w sposób wyraźny odnosił się do Boga słowami „Abba, Ojcze” (Mk 14:36, UBG). W Biblii ta sama koncepcja „Abba Ojca” wyjaśniona jest wierzącym tymi słowy: „Wszyscy bowiem ci, którzy są prowadzeni przez Ducha Bożego, są synami Bożymi. Gdyż nie otrzymaliście ducha niewoli, aby znowu się bać, ale otrzymaliście Ducha usynowienia, przez którego wołamy: Abba, Ojcze! Ten to Duch poświadcza naszemu duchowi, że jesteśmy dziećmi Bożymi. A jeśli dziećmi, to i dziedzicami, dziedzicami Boga, a współdziedzicami Chrystusa, jeśli tylko z nim cierpimy, abyśmy też z nim byli uwielbieni” (Rz 8:14-17, UBG). Widzenie miłości Bożej poprzez intymny zwrot „Abba Ojca” daje prawdziwie wierzącemu głębokie poczucie bycia osobiście umiłowanym jako dziecko Boga – „i będę wam Ojcem, a wy będziecie mi synami i córkami – mówi Pan Wszechmogący” (2 Kor 6:18, UBG). Pan Jezus Chrystus odmówił następująca modlitwę za wszystkich tych, którzy prawdziwie uwierzą w Boga jako swojego Ojca: „(…) Ojcze święty, zachowaj ich w twoim imieniu tych, których mi dałeś, aby byli jedno jak i my” (J 17:11, UBG).

W odróżnieniu od Pisma Świętego oficjalne prawo kościoła rzymskokatolickiego mówi o konieczności podporządkowania największych zdolności osoby, tj. intelektu oraz woli nie Bogu niebieskiemu Ojcu, a ojcu świętemu w Rzymie. Tym samym oficjalne prawo kościoła rzymskokatolickiego stanowi, iż: „Wprawdzie nie akt wiary, niemniej jednak religijne posłuszeństwo rozumu i woli należy okazywać nauce, którą głosi Papież lub Kolegium Biskupów w sprawach wiary i obyczajów, gdy sprawują autentyczne nauczanie, chociaż nie zamierzają przedstawić jej w sposób definitywny. Stąd wierni powinni starać się unikać wszystkiego, co się z tą nauką nie zgadza” (Kodeks Prawa Kanonicznego, 752). Pan Jezus Chrystus jednakże nakazał: „(…) Będziesz miłował Pana, swego Boga całym swym sercem, całą swą duszą i całym swym umysłem” (Mt 22:37, UBG). Nie można służyć dwóm władcom, gdyż przykazanie Pańskie jest sprzeczne z papieskim. Człowiek nie może być bezstronny mając dwóch panów, którzy nie są zgodni i wymagają całkowitej lojalności. Pojawia się konieczność dokonania wyboru. Katolik powinien więc zadecydować, kto tak naprawdę jest jego Panem.

Co więcej, jako że Pan Jezus Chrystus wielce cenił sobie słowo „Ojciec” , to dał On nam to przykazanie: „I nikogo na ziemi nie nazywajcie waszym ojcem. Jeden bowiem jest wasz Ojciec, który jest w niebie” (Mt 23:9, UBG). Jest to esencja przesłania Pana odnośnie naszego Ojca w niebie. Ojciec w niebie jest zatem godzien czci, a prawdziwie wierzący skieruje słowa „Ojcze Święty” jedynie do Boga! Niemniej jednak kościół rzymski naucza, że jego papieża nazywa się „ojcem świętym”.

Pan Bóg jest niezależny

Bóg jest miłościwy, wszystkowiedzący, wszechmocny i wszechobecny. Pan Bóg jest niezależny z kompletną, najwyższą i uniwersalną władzą nad wszystkimi rzeczami w niebie i na ziemi. Nawet w kwestii niezależności Boga twierdzenie papieża w oficjalnych słowach przedstawia się następująco: „Papież, Biskup Rzymu i następca św. Piotra, jest trwałym i widzialnym źródłem i fundamentem jedności Kościoła. Jest zastępcą Chrystusa, Zwierzchnikiem Kolegium Biskupów i Pasterzem całego Kościoła, wobec którego ma, z ustanowienia Bożego, pełną, najwyższą, bezpośrednią i powszechną władzę” (KKK, par. 882). W ten sposób papież przypisuje sobie suwerenne panowanie nad całym kościołem, które należy do samego Pana Boga. Nie oszukujmy się, na przestrzeni swojej historii kościół rzymskokatolicki ustawicznie i w sposób arogancki przejmował i przywłaszczał sobie urząd Ojca Niebieskiego. Przykładowo papież Bonifacy VIII w bulli z 1302 r. zatytułowanej „Unam Sanctam” napisał: „Toteż oznajmiamy, twierdzimy, określamy i ogłaszamy, że posłuszeństwo każdej istoty ludzkiej Biskupowi Rzymskiemu jest konieczne dla osiągnięcia zbawienia”.

Papieska arogancja jest bluźnierstwem najwyższego stopnia!

Miłość Boga Ojca w zbawieniu

Miłość Boga Ojca zawsze osiąga swe zamierzenia: „Przez to objawiła się miłość Boga ku nam, że Bóg posłał na świat swego jednorodzonego Syna, abyśmy żyli przez niego. Na tym polega miłość, że nie my umiłowaliśmy Boga, ale że on nas umiłował i posłał swego Syna, aby był przebłaganiem za nasze grzechy” (1 J 4:9-10, UBG). Zamierzeniem oraz intencją Boga Ojca było to, aby zbawienie przyszło do grzesznego człowieka w Chrystusie i poprzez Chrystusa Jezusa. Dla podkreślenia, łaska w najbardziej właściwym rozumieniu tego słowa jest darmowa będąc ofiarowaną, będąc darem z nieba. Jak mówi zatem Pismo Święte grzesznicy są zbawieni z łaski, „łaską bowiem jesteście zbawieni przez wiarę i to nie jest z was, jest to dar Boga. Nie z uczynków, aby nikt się nie chlubił” (Ef 2:8,9, UBG). Rządy grzechu przezwyciężone są przez rządy Bożej łaski, jak mówi Biblia: „aby, jak grzech królował ku śmierci, tak też łaska królowała przez sprawiedliwość ku życiu wiecznemu przez Jezusa Chrystusa, naszego Pana” (Rz 5:21, UBG). Obfitość łaski daleko przewyższa zło grzechu. Kiedy tylko wierzący grzesznik pokłada zaufanie w Jezusie Chrystusie jako swoim jedynym gwarancie i substytucie, odkrywa, że jest nie tylko wolny od swoich grzechów, ale też, iż jest stworzony, by by „panować nad swoim życiem.” Jak mówi Pismo Święte: „Jeżeli bowiem z powodu przestępstwa jednego śmierć zaczęła królować przez jednego, tym bardziej ci, którzy przyjmują obfitość tej łaski i dar sprawiedliwości, będą królować w życiu przez jednego, Jezusa Chrystusa” (Rz 5:17, UBG).

Kościół rzymskokatolicki usiłuje to imitować, utrzymując, iż jego sakramenty są konieczne do zbawienia. Jego oficjalne nauczanie stwierdza, co następuje: „Dla wierzących w Chrystusa sakramenty są konieczne do zbawienia, jeśli nawet poszczególni wierni nie wszystkie je przyjmują, ponieważ udzielają one łask sakramentalnych, odpuszczają grzechy, czynią wiernych dziećmi Bożymi, upodabniają do Chrystusa naszego Pana i włączają do Kościoła. Duch Święty uzdrawia i przemienia tych, którzy Go przyjmują” (KKK, par. 1129) W ten sposób kościół rzymski przedstawia swoje siedem fizycznych sakramentów, którym pośredniczy, jako sposób na otrzymanie łaski Ducha Świętego. Watykan obłudnie prezentuje swoje symboliczne sakramenty jako efektywną przyczynę zbawienia. Te atrakcyjne drogi do uzyskania zbawienia są niczym innym, jak odwieczną pokusą szukania przychylności od Boga w działaniach fizycznych i ludzkich uczynkach. Takowe nauczania objęte są wieczną klątwą za wypaczanie Ewangelii Chrystusa. Biblia mówi: „Jak powiedzieliśmy przedtem, tak i teraz znowu mówię: Gdyby wam ktoś głosił ewangelię inną od tej, którą przyjęliście, niech będzie przeklęty” (Gal 1:9, UBG). Tym niemniej celem sprawowania swoich siedmiu sakramentów kościół katolicki powołuje księży, o których oświadcza, iż : „otrzymali od Boga władzę, której nie dał ani aniołom, ani archaniołom. Bóg na górze potwierdza to, co kapłani czynią tu na dole.” (KKK, par. 983, 3). W Nowym Testamencie nie ma żadnej wzmianki o kapłanach ofiarnikach. Wspomina się tylko o starszych/biskupach i pastorach: „Uważajcie na samych siebie i na całe stado, w którym was Duch Święty ustanowił biskupami, abyście paśli kościół Boga, który on nabył własną krwią.” (Dz 20:28, UBG), „Starszych, którzy są wśród was, proszę, jako również starszy i świadek cierpień Chrystusa oraz uczestnik chwały, która ma się objawić: Paście stado Boga, które jest wśród was, doglądając go nie z przymusu, ale dobrowolnie, nie dla brudnego zysku, ale z ochotą; I nie jak ci, którzy panują nad dziedzictwem Pana, lecz jako wzór dla stada. A gdy się objawi Najwyższy Pasterz, otrzymacie niewiędnącą koronę chwały” (1 P 5:1-4, UBG).

W ten sposób wymyślony przez człowieka system wierzeń kościoła rzymskokatolickiego to katastrofalne oszustwo popełnione na duszach mężczyzn i kobiet. Prawdziwa Ewangelia kładzie przed każdą osobą rozwiązanie odpowiednie, by stawić czoła wszelkiemu złu. Jej moc jest dość silna, by wskrzeszać ludzi z martwych do życia, do pokoju i samego nieba. Ta sama Ewangelia sprawia, że rozgrzeszeni ludzie Boga radują się chwalebną łaską, która płynie przez Jego plan życia wiecznego: „A to świadectwo jest takie, że Bóg dał nam życie wieczne, a to życie jest w jego Synu” (1 J 5:11, UBG). Odwieczny Syn Ojca ma życie w samym swym Jestestwie i Osobie jako Słowo Boże: „W nim było życie, a życie było światłością ludzi” (J 1:4, UBG). To od Niego życie wieczne jest ofiarowane każdemu prawdziwie wierzącemu, zarówno tutaj, jak i w niebie. Kościół rzymski naucza natomiast, iż łaska Boża przychodzi poprzez sakramenty katolickie. Każdy, kto wierzy w katolicki system sakramentalny i zawierza swoją duszę ceremonialnej obrzędowości, nie wierzy samemu Jezusowi Chrystusowi.

 

Katolik wierzy we mszę, tj. eucharystię

W samym sercu katolicyzmu rzymskiego znajduje się msza, czy też eucharystia, opisana przez sobór watykański II jako “źródło i zarazem szczyt całego życia chrześcijańskiego” (SW II, konst. Lumen gentium, 11). Rzym utrzymuje, iż msza jest ofiarą oraz że ofiara na Kalwarii i msza są tym samym, mianowicie „jedną ofiarą”, stąd też naucza on, iż: „Eucharystia jest pamiątką, ponieważ uobecnia i aktualizuje ofiarę, którą Chrystus złożył Ojcu raz na zawsze na krzyżu za całą ludzkość. Charakter ofiarny Eucharystii ukazuje się już w słowach jej ustanowienia: ‘To jest Ciało moje, które za was będzie wydane’ i ‘Ten kielich to Nowe Przymierze we Krwi mojej, która za was będzie wylana’ (Łk 22,19-20). Ofiara Chrystusa na krzyżu i ofiara Eucharystii są jedną ofiarą. Jedna i ta sama jest Hostia i ten sam ofiarujący, tylko sposób ofiarowania jest inny: w sposób krwawy na krzyżu, w sposób bezkrwawy w Eucharystii” (KKK, par. 1367).

Wysuwanie bezkrwawej ofiary jest sprzeczne samo w sobie: „I prawie wszystko jest oczyszczane krwią zgodnie z prawem, a bez przelania krwi nie ma przebaczenia grzechów” (Hbr 9:21, UBG). Bezkrwawa ofiara to niedorzeczna niespójność, która nie może mieć innego celu, jak tylko zwiedzenie. Wieczerza Pańska to nie ofiara, a memoriał. Chleb i wino są symbolami odnoszącymi się do ciała i krwi niepowtarzalnej ofiary na Kalwarii. Prawdziwie wierzący z wdzięcznością i w chwale spożywa chleb i pije wino, by upamiętnić Jezusa i Jego odkupienie grzechów dopóki On nie powróci. Jakże odmienny jest stosunek we wierze do Wieczerzy Pańskiej u prawdziwie wierzącego w porównaniu z wiarą katolika we mszę albo eucharystię. W przypadku prawdziwie wierzącego nie może już dłużej mieć miejsca pamięć o grzechu albo wywołująca u niego teraz poczucie wstydu, albo mająca potępić go w przyszłości. Ofiara Chrystusa złożona została raz na całą wieczność. Jej moc jest wieczna. „Dlatego teraz żadnego potępienia nie ma dla tych, którzy są w Jezusie Chrystusie, którzy nie postępują według ciała, ale według Ducha” (Rz 8:1, UBG). Pan Jezus Chrystus dostarczył doskonałe, wieczne zbawienie dla tego, który rzeczywiście uwierzy w Jego dopełnioną ofiarę. W przypadku nieszczęsnego katolika tak nie jest, gdyż nie przestaje on polegać na tzw. „boskiej ofierze, którą celebruje się podczas mszy”.

Katolik modli się nie do Samego Jezusa Chrystusa, ale i do Marii oraz świętych

Prawdziwie wierzący patrzy na Jezusa Chrystusa jako na jedynego mediatora – „Jeden bowiem jest Bóg, jeden też pośrednik między Bogiem a ludźmi, człowiek Chrystus Jezus” (1 Tym 2:5, UBG). Wspaniałość Ewangelii polega na tym, że serce wierzącego skierowane jest w stronę Jezusa Chrystusa, źródła życia. Katolik będzie modlić się jednak także i do Marii i ludzi ogłoszonych przez kościół świętymi. Jest tak dlatego, że naucza on oficjalnie, iż: „Komunia ze zmarłymi. „Uznając w pełni tę wspólnotę całego Mistycznego Ciała Jezusa Chrystusa, Kościół pielgrzymów od zarania religii chrześcijańskiej czcił z wielkim pietyzmem pamięć zmarłych, a «ponieważ święta i zbawienna jest myśl modlić się za umarłych, aby byli od grzechów uwolnieni» (2 Mch 12, 45), także modły za nich ofiarowywał”. Nasza modlitwa za zmarłych nie tylko może im pomóc, lecz także sprawia, że staje się skuteczne ich wstawiennictwo za nami” (KKK, par. 958).

Biblia naucza, że Sam Bóg jest nieskończony, odwieczny i niezmienny w Swej istocie, mądrości, mocy, świętości, sprawiedliwości, dobroci i prawdzie. Jedynie On wysłuchuje modlitw, On jest w pełni Świętym; słowem – On tylko jest Bogiem.

Modlitwa skierowana do zmarłych, a nie do Samego Pana Boga jest skończonym bluźnierstwem!

Przywoływanie nieżyjących, tj. nekromancja jest w Biblii surowo wzbroniona: „Gdy ty wejdziesz do kraju, który ci daje Pan, Bóg twój, nie ucz się popełniania tych samych obrzydliwości jak tamte narody. Nie znajdzie się pośród ciebie nikt, kto by przeprowadzał przez ogień swego syna lub córkę, uprawiał wróżby, gusła, przepowiednie i czary; nikt, kto by uprawiał zaklęcia, pytał duchów i widma, zwracał się do umarłych. Obrzydliwy jest bowiem dla Pana każdy, kto to czyni. Z powodu tych obrzydliwości wypędza ich Pan, Bóg twój, sprzed twego oblicza (Pwt 18: 9-12). Jako Jedyny wielki, prawdziwy Arcykapłan, Jezus Chrystus całkowicie wypełnia posługę modlitwy wstawienniczej, której potrzebuje prawdziwie wierzący; jak oznajmia Pismo Święte: „Któż potępi? Chrystus jest tym, który umarł, więcej, zmartwychwstał, który też jest po prawicy Boga i wstawia się za nami” (Rz 8:34, UBG). Ponownie biedny, omamiony katolik, który uparcie przestrzega rzymskokatolickiej tradycji modlitwy do zmarłych lub ich przyzywa nie ma biblijnej gwarancji zostania wysłuchanym przez Boga Ojca. Pismo Święte zapewnia, że w swoim poszukiwaniu innych pośredników katolicy odrzucają wyjątkowy, służący odkupieniu urząd Pana Jezusa Chrystusa, który jest wyłącznym pośrednikiem w przymierzu Łaski ustanowionym przez Ojca Świętego: „Chrystus bowiem wszedł nie do świątyni, zbudowanej ręką, która była odbiciem prawdziwej, ale do samego nieba, aby teraz stawać dla nas przed obliczem Boga” (Hbr 9:24, UBG).

Konkluzja

W Piśmie Świętym wierzący spogląda na Chrystusa Jezusa jako na „PANA NASZĄ SPRAWIEDLIWOŚĆ” (Jer 23:6). Cudowność Ewangelii zawiera się w tym, że serce wierzącego skierowane jest w stronę Chrystusa, źródła życia, gdzie wierzący coraz głębiej czerpie z rzek rozkoszy po prawicy Chrystusowej. Życie wieczne znaleźć można jedynie w Chrystusie Jezusie, Jego doskonałym życiu i Jego w pełni wystarczalnej ofierze: „Lecz my wszyscy, którzy z odsłoniętą twarzą patrzymy na chwałę Pana, jakby w zwierciadle, zostajemy przemienieni w ten sam obraz, z chwały w chwałę, za sprawą Ducha Pana” (2 Kor 3:18, UBG). Oto prawdziwe centrum zainteresowania, ponieważ wierzący uczy się, by coraz konsekwentniej szukać życia jedynie w Panu Jezusie Chrystusie. Jakże diametralnie różni się to od celu i przeznaczenia, jakie papieski Rzym nakreśla przed ludźmi. Rzym kieruje swoich wiernych, a ogólnie cały rodzaj ludzki, by skierowali swój wzrok na fizyczne sakramenty i swoje panujące władze utrzymujące je w mocy. Ewangelia nie obejmuje jednak zwracania się ku fizycznym znakom, lecz raczej wierzący mają stosować się do biblijnego napomnienia: „Patrząc na Jezusa, twórcę i dokończyciela wiary, który z powodu przygotowanej mu radości wycierpiał krzyż, nie zważając na hańbę, i zasiadł po prawicy tronu Boga ” (Hbr 12:2, UBG). On jest sprawcą i dokończycielem naszej wiary: jej początku i końca. „Patrzenie na Jezusa” to ufne skupienie na Nim naszego serca i umysłu. W Nim jest łaska. On jest Źródłem wszelkiej łaski i zaspokaja wszelkie potrzeby każdego wierzącego. Życie wierzącego pochodzi od Chrystusa i jest skierowane do Niego. On jest zasadą pierwotną i jej ostatecznym końcem. Prawdziwe życie jest tym, które wiedzie się w osobistej, intymnej komunii z Chrystusem, jak to elokwentnie ujął apostoł Paweł: „Dla mnie bowiem życie to Chrystus, a śmierć to zysk” (Flp 1:21, UBG). Oznacza to, że gdy osoba jest usprawiedliwiona przez Samego Świętego Boga, ma ona postępować z Panem Jezusem Chrystusem, biorąc na siebie Jego jarzmo i ucząc się od Niego, by w pełni czerpać z zapisanego Słowa Bożego i zacząć postępować wedle tego, co mówi Pismo Święte, a nie wymyślać swoje własne sposoby.

Pan skonfrontował szczerych i gorliwych faryzeuszy z bardzo mocnym słowem. Patrzyli oni na swojego przywódcę i zwierzchnika Kajfasza, najwyższego kapłana. Pan powiedział tym faryzeuszom: „Dlatego wam powiedziałem, że umrzecie w swoich grzechach. Bo jeśli nie uwierzycie,że ja jestem, umrzecie w swoich grzechach” (J 8:24, UBG). Podobnie jak faryzeusze, tak i dzisiejsi katolicy poważają papieża.

I dziś, podobnie jak w przypadku faryzeuszy jeśli katolik nie przestaje uznawać papieża za „Ojca Świętego” to w rzeczywistości negują prawdziwego Ojca jak również Syna: „Któż jest kłamcą? Czy nie ten, kto zaprzecza, że Jezus jest Chrystusem? Ten jest antychrystem, który wypiera się Ojca i Syna” (1 J 2:22, UBG). Kto trwa w swoich grzechach, pomrze w nich. Pan Jezus Chrystus umarł zamiast prawdziwie wierzącego. Jego życie oraz dopełniona ofiara same w sobie stanowią okup za wierzącego: „Bo i Syn Człowieczy nie przyszedł, aby mu służono, ale by służyć i aby dać swe życie na okup za wielu” (Mk 10:45, UBG). Była to cena, jakiej zażądał Święty Bóg tak, aby Jego sprawiedliwość w kwestii odpuszczenia grzechów została zadowolona. Wskutek tej zapłaty prawdziwie wierzący jedynie w Chrystusa Jezusa jest na zawsze uwolniony od grzechu i szatana: „Zapłatą bowiem za grzech jest śmierć, ale darem łaski Boga jest życie wieczne w Jezusie Chrystusie, naszym Panu” (Rz 6:23, UBG). Taki Boży dar napełnia nasze serca głęboką wdzięcznością, gdy świadczymy, że: „Z niego bowiem, przez niego i w nim jest wszystko. Jemu chwała na wieki. Amen” (Rz 11:36, UBG).

Tłumaczył Jacko. Dziękuję w imię Jezusa.