Tragedia Judasza nauką dla chrześcijan.

Ostatnio czytając pewna książkę, w której omawiana była m.in kwestia Judasza, zacząłem analizować drogę “kariery” Judasza.

Każdy z nas, zna choćby mniej więcej historię Judasza. Jak nie z lekcji religii, to z filmów.

Często jest jednak tak, że czytamy coś i nie widzimy, ale za powiedzmy piątym  razem jest eureka, czyli w sensie biblijnym Bóg objawia nam Swe Słowo.

Chciałbym abyście ten tekst, który za chwile przeczytacie, nie analizowali z punktu widzenia faryzeuszy, czyli znawców pisma. Chciałbym, abyście przenieśli to co tu zawarłem, szczególnie na wasze życie, wasze decyzje, wasze grzechy a dopiero następnie grzechy innych, znajomych, przyjaciół, kolegów, koleżanki…

To nie Wasi znajomi będą oceniani przez Boga za WASZE czyny, za WASZE grzechy, za WASZE pożądliwości.

Życie Judasza pokazuje nam dobitnie PROCES  unicestwiania się jako osoby duchowej, ale kierującej się pożądliwościami ciała.

Kim był Judasz?

Judasz Iskariota (Judasz – grecka forma imienia Juda, Iskariota – hebr. אִישׁ־קְרִיּוֹת – mąż z Kariotu, dosłownie „mąż kariocki”) – jeden z apostołów Jezusa Chrystusa.

Judasz był także skarbnikiem. Pewnie nie przypadkowo nim został.

Tak więc Judasz nie był kimś bagatelnym. Judasz był jednym z dwunastu wybrańców.

Co to oznaczało? Był on BLISKO Jezusa. Był uczestnikiem tajemnic. Pan Jezus wybierając 12 apostołów pokazał nam, że uczniostwo to jedno, a tłumy słuchające to dwa.

Jednak Judasz stał się synem zatracenia.

 

“(11) I już nie jestem na świecie, lecz oni są na świecie, a Ja do ciebie idę. Ojcze święty, zachowaj w imieniu twoim tych, których mi dałeś, aby byli jedno, jak my. (12) Dopóki byłem z nimi na świecie, zachowywałem w imieniu twoim tych, których mi dałeś, i strzegłem, i żaden z nich nie zginął, prócz syna zatracenia, by się wypełniło Pismo” J 17.

 

Zanim to nastąpiło dramat związany z Judaszem przeżywał Pan Jezus Chrystus.

 

“(70) Odpowiedział mu Jezus: – Czyż nie wybrałem was Dwunastu? A jeden z was jest diabłem. (71) A mówił to o Judaszu, synu Szymona z Kariotu. On bowiem miał Go wydać, a był jednym z Dwunastu” J. 6.70

 

Pan Jezus wybrał 12kę. Judasz nie był kulą u nogi Pana, kimś akceptowanym tylko ze względu na proroctwo. Owa dwunastka obdarzyła go zaufaniem czyniąc zeń skarbnika. Judasz znał nauki Pana Jezusa tak jak my się ich uczymy. Przy tym raz jeszcze podkreślam:

 

Wiedza nie zbawia.

 

Ten nieszczęsny apostoł niczym się nie wyróżniał spośród innych apostołów, skoro nawet podczas ostatniej wieczerzy nikt mu nic nie zarzucił, mimo wyraźnego wskazania zdrajcy. Na czym Judasz się pośliznął?

 

 

“(14) Wtedy odszedł jeden z dwunastu, którego zwano Judasz Iskariot, do arcykapłanów (15) i rzekł: Co mi chcecie dać, a ja go wam wydam? Oni zaś wypłacili mu trzydzieści srebrników. (16) I odtąd szukał sposobności, aby go wydać.” Mt 26

 

 

Co MI – mnie, ja, sobie

chcecie DAĆ – korzyść

 

bez wątpienia Judasz był człowiekiem chciwym co znajdujemy także tutaj:

“(4) A jeden z Jego uczniów, Judasz Iskariota, który miał Go wydać, mówi: – (5) Czemu nie sprzedano tego olejku za trzysta denarów i nie rozdano ich ubogim? (6) A powiedział to nie dlatego, że troszczył się o ubogich, ale dlatego, że był złodziejem i mając trzos, podkradał z tego, co doń wkładano. (7) Powiedział więc Jezus: – Daj jej spokój. Zachowała ten olejek na dzień mojego pogrzebu. (8) Ubogich zawsze macie między sobą, Mnie zaś nie zawsze macie.” J 12

 

Jaka z tej części ewangelii jest lekcja? Możesz mówić o Jezusie, ale robic coś całkowicie odmiennego od tego co głosił Jezus.

Jaka jest z tego najważniejsza lekcja?

Judasz nie zgrzeszył dopiero wydając Jezusa. On zaczął hodować jajo węża, o którym mówił David Wilkerson. Akurat w przypadku Judasza, była to pożądliwość pieniędzy, ale możemy to zamienić, na pożądanie koleżanki z pracy kuso ubranej, na mściwość, zemstę prowadząca do gniewu, a ostatecznie do morderstwa. Pójdźmy dalej. Możemy to zamienić na bożka polityki, piłki nożnej itd. Ile to osób sprzedało Jezusa za pasję, hobby.

 

Przechodzimy teraz do mega ważnej sceny:

Jana 13.

(1) Przed świętem Paschy, Jezus, wiedząc, iż nadeszła godzina jego odejścia z tego świata do Ojca, umiłowawszy swoich, którzy byli na świecie, umiłował ich aż do końca. (2) A podczas wieczerzy, gdy diabeł wzbudził w sercu Judasza, syna Szymona Iskarioty, zamysł wydania go, (3) wiedząc, iż Ojciec wszystko dał mu w ręce i że od Boga wyszedł i do Boga odchodzi, (4) wstał od wieczerzy, złożył szaty, a wziąwszy prześcieradło, przepasał się. (5) Potem nalał wody do misy i począł umywać nogi uczniów i wycierać prześcieradłem, którym był przepasany. (6) Podszedł też do Szymona Piotra, który mu rzekł: Panie, Ty miałbyś umywać moje nogi? (7) Odpowiedział Jezus i rzekł mu: Co Ja czynię, ty nie wiesz teraz, ale się potem dowiesz. (8) Rzecze mu Piotr: Przenigdy nie będziesz umywał nóg moich! Odpowiedział mu Jezus: Jeśli cię nie umyję, nie będziesz miał działu ze mną. (9) Rzecze mu Szymon Piotr: Panie, nie tylko nogi moje, lecz i ręce, i głowę. (10) Rzecze mu Jezus: Kto jest umyty, nie ma potrzeby myć się, chyba tylko nogi, bo czysty jest cały. I wy czyści jesteście, lecz nie wszyscy. (11) Wiedział bowiem, kto go ma wydać; dlatego rzekł: Nie wszyscy jesteście czyści. (12) Gdy więc umył nogi ich i przywdział szaty swoje, i znów usiadł, rzekł do nich: Czy wiecie, co wam uczyniłem? (13) Wy nazywacie mnie Nauczycielem i Panem, i słusznie mówicie, bo jestem nim. (14) Jeśli tedy Ja, Pan i Nauczyciel, umyłem nogi wasze, i wy winniście sobie nawzajem umywać nogi. (15) Albowiem dałem wam przykład, byście i wy czynili, jak Ja wam uczyniłem. (16) Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Sługa nie jest większy nad pana swego ani poseł nie jest większy od tego, który go posłał. (17) Jeśli to wiecie, błogosławieni jesteście, gdy zgodnie z tym postępować będziecie. (18) Nie o was wszystkich mówię; Ja wiem, których wybrałem; lecz niech się wypełni Pismo: Ten, kto spożywa chleb mój, podniósł na mnie piętę swoją. (19) Już teraz powiadam wam, zanim się to stanie, abyście, gdy się to stanie, uwierzyli, że Ja jestem. (20) Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam, kto przyjmuje tego, kogo poślę, mnie przyjmuje; a kto mnie przyjmuje, przyjmuje tego, kto mnie posłał. (21) Po tych słowach Jezus, wstrząśnięty do głębi, oświadczył, mówiąc: Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: jeden z was mnie wyda. (22) Wtedy uczniowie spojrzeli po sobie w niepewności, o kim mówi. (23) A jeden z jego uczniów, którego Jezus miłował, siedział przy stole przytulony do Jezusa. (24) Skinął więc na niego Szymon Piotr i rzekł do niego: Zapytaj, kto to jest. O kim mówi! (25) A on, wsparłszy się o pierś Jezusa, zapytał go: Panie! Kto to jest? (26) A Jezus mu odpowiedział: To jest ten, któremu Ja podam umoczony kawałek chleba. Wziął więc kawałek, umoczył go i dał Judaszowi Iskariocie, synowi Szymona. (27) A zaraz potem wszedł w niego szatan. Rzekł więc do niego Jezus: Czyń zaraz, co masz czynić. (28) Ale tego żaden ze współsiedzących nie zrozumiał, po co mu to rzekł. (29) A ponieważ Judasz był skarbnikiem, mniemali niektórzy, iż Jezus mu rzekł: Nakup, czego nam trzeba na święto, lub żeby coś dał ubogim. (30) On więc, wziąwszy kawałek chleba, natychmiast wyszedł, a była noc. (31) A gdy wyszedł, rzekł Jezus: Teraz został uwielbiony Syn Człowieczy i Bóg został uwielbiony w nim

 

“Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: jeden z was mnie wyda”

Pan Jezus znał serca wszystkich i zna nasze.

 

“Kto to jest? (26) A Jezus mu odpowiedział: To jest ten, któremu Ja podam umoczony kawałek chleba. Wziął więc kawałek, umoczył go i dał Judaszowi Iskariocie, synowi Szymona.”

 

Wielu upatruje w tej scenie jedynie znaku zapowiadającego spełnienie proroctwa, ale tutaj pojawił się wielce dramatyczny moment. Pan Jezus nie tylko dał znak, który notabene apostołowie zrozumieli długo po ostatniej wieczerzy.

” A ponieważ Judasz był skarbnikiem, mniemali niektórzy, iż Jezus mu rzekł: Nakup, czego nam trzeba na święto, lub żeby coś dał ubogim”

 

Pan Jezus dając  Judaszowi namoczony chleb w misie, ostatni raz ofiarował mu swą przyjaźń. To nie był gest wyśmiania, ironii. Wcześniej Pan umył nogi wszystkim ze zdrajcą włącznie.

Co za bolesna chwila to była, kiedy z jednej strony Jezus wiedział, że jeden z jego apostołów, najbliższych braci wyda go, a pomimo to Pan Jezus jeszcze raz, ostatni raz po umyciu nóg okazuje, daje swą przyjaźń właśnie.

Judasz przyjął wszystkie dary Jezusa, zasiadał z nim do stołu, przebywał, ale nigdy nie pokochał Jezusa.

 

A teraz chyba najważniejsza chwila:

“Wziął więc kawałek, umoczył go i dał Judaszowi Iskariocie, synowi Szymona. (27) A zaraz potem wszedł w niego szatan.”

 

Widzimy co się dzieje? Judasz ostatni raz odrzucając przyjaźń Jezusa, dał pozwolenie szatanowi na wejście w swe ciało.

Jest napisane celowo kiedy to było: “zaraz potem“.

Zaraz potem w naszym przypadku jest wtedy, kiedy grzeszymy.  Wchodzą demony przejmując kontrolę nad ciałem. Jakie to ważne jest.

 

Można by rzec, że tutaj historia się kończy, ale tak nie jest.

Odrzucenie Jezusa miało już swój nieodwracalny skutek i przebieg. Efekt. Echo. Reakcję.

(1) Po tych słowach Jezus wyszedł z uczniami na drugi brzeg potoku Cedron, gdzie był ogród. I wszedł do niego z uczniami. (2) Miejsce to znał także Judasz, który Go wydał, bo Jezus i uczniowie często się tam zbierali. (3) Judasz więc, wziąwszy oddział i straż od najwyższych kapłanów i faryzeuszów, przychodzi tam z latarniami, pochodniami i bronią. (4) A Jezus, wiedząc o wszystkim, co miało Go spotkać, wyszedł i pyta ich: – Kogo szukacie? (5) Odpowiedzieli Mu: – Jezusa Nazarejczyka. Mówi im: – Ja nim jestem. A był też z nimi Judasz, który Go wydał. (6) Kiedy więc Jezus powiedział: Ja nim jestem – cofnęli się i upadli na ziemię. (7) Zapytał więc ponownie: – Kogo szukacie? – Jezusa Nazarejczyka – odpowiedzieli. J 18

 

“(49) I zaraz podszedłszy do Jezusa powiedział: – Witaj, Rabbi! I pocałował Go. (50) A Jezus powiedział mu: – Przyjacielu, po coś przyszedł? Wtedy podszedłszy zatrzymali Jezusa i ujęli Go. (51) A oto jeden z tych, co byli z Jezusem, wydobył miecz i zadawszy cios słudze arcykapłana odciął mu ucho.”

 

Stąd powiedzenie na fałszywych przyjaciół – “fałszywy pocałunek”.

Judasz miał “tupet”.

Pan Jezus panując nad sytuacją, powiedział na koniec per “przyjacielu” do Judasza.

 

Czy to jest już koniec?

Oczywiście że nie. Przechodzimy od fazy jaja węża, przez odrzucenie przyjaźni z Jezusem, do….kary.

Zanim ta jednak nastąpiła Judasz mając tak jak każdy człowiek wszczepione przez Boga sumienie chciał się pozbyć srebrników, tak jakby to mogło coś jeszcze zmienić

 

(3) Kiedy Judasz, który Go wydał, zobaczył, że Go skazano, poczuł wyrzuty sumienia i odniósł trzydzieści srebrników arcykapłanom i starszym, (4) mówiąc: – Zgrzeszyłem, wydając człowieka niewinnego. Lecz oni odpowiedzieli: – Cóż nam do tego? To twoja rzecz! (5) Wrzucił więc pieniądze do świątyni, odszedł stamtąd i powiesił się. (6) Arcykapłani zaś wziąwszy pieniądze orzekli: – Nie wolno ich kłaść do skarbony, bo są zapłatą za (wydanie na) śmierć człowieka. (7) A po naradzie kupili za nie Pole Garncarza na cmentarz dla pielgrzymów. (8) Dlatego to pole nazywa się polem Krwi aż do dnia dzisiejszego. (9) Wtedy wypełniło się to, co powiedział prorok Jeremiasz: “Wzięli trzydzieści srebrników, zapłatę za oszacowanego, którego oszacowali niektórzy synowie Izraela. (10) I dali je za Pole Garncarza, jak mi Pan rozkazał”. Mt 27

 

Ostatnią informacją o Judaszu jest:

“16) “Bracia! Musiały się wypełnić słowa zapowiedziane przez Ducha Świętego ustami Dawida o Judaszu, który stanął na czele tych, którzy pojmali Jezusa, (17) choć był przecież jednym z nas, to znaczy miał udział w tym samym posługiwaniu. (18) Otrzymawszy za tę niegodziwość zapłatę, kupił rolę. Powiesił się, pękł na pół i wypłynęły z niego wszystkie wnętrzności. (19) Wiadome to było wszystkim mieszkańcom Jerozolimy, tak że rola ta została nazwana Hakeldamach, to znaczy pole krwi. (20) Napisano bowiem w Księdze Psalmów: >>Niech dom jego stanie się pusty i niech nikt w nim nie zamieszkuje<<, a >>obowiązki jego niech przejmie inny<<. (21) Dlatego trzeba, aby to był jeden spośród tych,” Dz 1.

 

 

Życie Judasza wokół Jezusa pokazuje właśnie proces rozwijania jaja węża. Proces braku świętości, a więc umiłowanie grzeszenia zawsze jest ten sam:

 

Złe myśli, pożądliwości->zdrada wartości Jezusa, czyli samego Jezusa->mocne wyrzuty sumienia kiedy jest za późno->kara adekwatna do przewinienia.

 

Ilu to pijanych kierowców straciło nie tylko prawa jazdy i dobre imię, ale również trafiło do więzienia za przejechanie pieszego lub uderzenie autem w auto innego kierowcy?

Ile to razy dla pieniędzy ktoś zdradził Jezusa?

Ile to razy dla tzw seksu poza małżeńskiego, ludzie porozbijali rodziny, również odrzucając Jezusa?

Wszystkie te pożądliwości trwały chwile i nikt nie widział jak sie wykluwa jajo węża. Przyjemności trwały chwilę, ale kara była nieodwracalna.

Prawdziwego wierzącego można poznać po tym, że kiedy czyta Słowa apostołów Chrystusa zapisane w NT, akceptuje je i jest im posłuszny. Ponieważ odrzucenie słów apostołów, jest odrzuceniem Jezusa, a odrzucenie Jezusa jest odrzuceniem Ojca, który go posłał.

 

Judasz dał się zwieść swym pożądliwościom.

 

Powiem Wam, że jak tak ostatnio analizowałem to wszystko, to ogarnęło mną współczucie nie tylko wobec moich prześladowców, ale i ludzi ogólnie brnących w zło. Jak to powiedział Wilkerson “jeszcze będą bliscy nad nimi płakać”. Każdego działania zawsze jest skutek.

Judasz stał sie ostatecznie postacią dramatyczną, niewolnikiem swych pożądliwości oraz sam dla siebie katem.

Interesujące jest to, że świat (system przeciwny królestwu Boga na Ziemi) wielce promuje Judasza.

Robi się z niego ofiarę niezbędną do zrealizowania proroctwa, tak jakby Judasz nie odpowiadał za swe czyny.

Kiedyś, chyba w latach 70-ych i 80ych była modna kapela rockowa pt Judas Priest.

W linku inny przykład:

http://www.tekstowo.pl/piosenka,bad_company,judas_my_brother.html

 

Walczmy z grzechem, nie sprzedawajmy Jezusa za 30 srebrników. Czuwajmy aby nas lew ryczący Szatan nie pożarł.

Ignorując czuwanie, dopuszczając jajo węża w pewnym momencie możemy swym złym czynem, raniącym nie tylko bliźnich, ale i Jezusa, doprowadzić do swego upadku. Wtedy będzie na pewno za późno.